Stekelig en ongewenst ...

"Distels breken is distels kweken,

distels maaien is distels zaaien,

distels trekken is distels stekken,

maar distels laten staan

is distels kapot laten gaan."

Dit gedichtje, en de bijbehorende tekst over de ekologie van Akkerdistel in de "Nederlandse Oecologische Flora" heeft me in '91 aangezet eens goed na te denken over de meest gepaste manier om de massa akkerdistels in mijn hooilandje aan te pakken.

Na het omploegen van onze tuin in '90 waren de wortels van een aanwezige distel door de eg in duizenden stukjes gebroken.  En vermits Akkerdistel de vervelende gewoonte heeft dat elk afgebroken stukje wortel, wortelknoppen vormt en een nieuwe stekelspruit maakt, had dit een veldje Akkerdistel opgeleverd!  Zo'n wortelstukje mag zelfs minder dan een cm groot zijn! 

Zo'n truuk is natuurlijk van groot nut op de natuurlijke groeiplaats van de Akkerdistel.  Die plant groeit namelijk op de aanspoelselgordels langs rivieren en op rivierstrandjes.  Vermits dat vrij onstandvastige plekken zijn - daar wordt al eens een stuk grond weggeslagen door het brute riviergeweld - is het handig als elk afgebroken stukje wortel weer een nieuwe Akkerdistelhaard kan opleveren!

Dus de grond beroeren is voor de Akkerdistel gewenst, voor ons beroerd.  Wat vervelend is op akkers, want de grond bewerken is daar nu eenmaal de regel.  Maar hier ging het niet over een akker, maar een hooilandje!

"Maar als het wortelstelsel lange tijd met rust gelaten wordt, neemt de knopvorming af en tenslotte kwijnt de plant bij gebrek aan nieuwe stengels weg", zo vertelt de ekologische flora nog.  En als zo'n plant dan nog eens tussen andere hoge planten staat, gaat dat nog beter dat kwijnen - wellicht door lichtgebrek?
Aha!  Dus ik moest gewoon niks doen!  Zo'n bestrijdingsmethode stond me wel aan!

Nu had ik toen geen zin om op dat kwijnen te wachten, want ondertussen zou ik enkele jaren te maken krijgen met een ruigte (want maaien mocht ook niet - herinner het gedichtje).  En in een ruigte had ik geen zin.  Ik wou een bloemenweide!
Dus dan maar drastisch!  Licht afnemen, maar van de grond afblijven ... dus hop, een landbouwfolie erop - en wachten maar.

Het eerste jaar zag dat er echt nog niet goed uit!  De Akkerdistels bleven maar uitkomen en de plastiek bolde hier en daar zelfs wat op van de ontsnappingsbeluste stengels!  Zou die plastiek dan toch nog wat licht doorlaten?

Maar het jaar daarop was het plotseling gedaan! Toen ik even onder een hoekje van het plastiek keek bleek er geen enkele Akkerdistel meer te bekennnen!  Dus kon ik de folie al weghalen en het zaakje inzaaien met een hooiland-zaadmengseltje!

Nooit nog Akkerdistel gezien daar :-)

Tuinevolutie IV - 1993

Niet bepaald mijn beste jaar.  Al van eind '92 stond mijn liefdesscore ergens zwaar onder nul.  Mijn toendertijdse eega wou niet verder met mij, waardoor mijn huwelijk in korte tijd veranderde in een gruwelijk.  Dag na dag vertoonde ik meer en meer het aspect van een depressieve zombie op automatische piloot.  Soit.  Niet relevant, zeg je? ... maar dat had wel zijn effect op de biodiverse tuin!  Er werden bijvoorbeeld niet echt nieuwe zaken meer opgestart, en ik deed iets waar ik veel spijt van kreeg.

Gelukkig waren er nog vaste waarden: mijn steeds met veel toewijding knutselende vader knutselde aan gestaag tempo verder, en zo kwam er in het vroege voorjaar nog een lianenklimrek in bamboe boven de pikniktafel (want de Okkernoot gaf niet genoeg schaduw), en wat later in het jaar zelfs een schommel voor de kinderen.

Zelf deed ik toen bar weinig,  het hoofd te vol van persoonlijke beslommeringen.

Maar het ergste moest nog komen: want zo rond april kwam mijn absolute dieptepunt als tuinier!  Ik weet nog altijd niet hoe ik het in mijn hoofd haalde maar ik heb toen voor de eerste, maar gelukkig ook tegelijk voor de laatste keer de gifspuit bovengehaald.  Ik weet het - onvergeeflijk - mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa ...

Wat het was weet ik nog steeds niet - een soort rituele moord op de plek waar "wij" ooit een huis planden te bouwen?  Een loutering?  Een wegbranden van een onbestaande toekomst?  Want heb ik toch niet net de afgebakende bouwplek platgespoten?  ... Ach wat - voer voor psychotherapeuten of zo. 

Hoe het ook zij - de week er na had ik er al ongelooflijke spijt van!  Op onderstaande foto zien jullie rechts boven de typische gelige vlek!  Ai ai ai!  Nu nog steeds, breng ik het gebruik van glyfosaat in verband met een onstabiele staat van de geest.

Maar goed, laten we deze zwarte bladzijde omslaan.  Het is ondertussen ook al twintig jaar terug.  De biodiverse tuin heeft deze aanslag overleefd.

Er waren ook positieve zaken!  Zie je de kale rechthoek grond op dezelfde foto?  Toen we een hoekje van het vel landbouwplastiek optilden, bleken de Akkerdistels het te hebben opgegeven!  Hoezee!  Dus plastiek weg en ingezaaid met Cruydhoeck's "mengsel voor voedselrijke en kleigronden". Dat dat rap groeide zie je hieronder.

En de haag groeide goed!  Dat kon moeilijk anders met die goede voorbereiding die ze gekregen had.  Aan het begin van dit derde seizoen was ze al 80 cm hoog!

En het zaadmengsel voor kalkrijke grond deed het prima op de ingekalkte zandhoop!  Maar laat je niet vangen - het Wildemanskruid heb ik er ingeplant.

Zicht op pikniktafel, Okkernoot en "bosje".  Rechts het groepje Mispels.

En Oudste en Middelste zoon (die laatste droeg toen nog de titel van jongste) vonden het er leuk!  Vooral toen hun Opa ook nog eens de beloofde schommel voor hun bouwde!  En er ook nog eens plande een speelhuisje met schuifaf op te monteren!

En op bovenstaande foto's de kentering: het platgespoten stuk had zich tijdens de zomer hersteld tot een jong hooiland, en de vegetatie nam vrede met de nieuwe situatie, net als ik. 



bleekgeel: hooiland

bleekgroen: gazon

lichtgroen: struiken

groen: boom

zwartgroen: haag

zwart: landbouwplastiek

beige: akker

lila: kalkgrasland (ook op groendak)

staalblauw: moerasje

rood: akkeronkruidenreservaatje

bruin: constructie


Hier klikken voor het vervolg ...
Terug naar het begin? Klik hier voor 1990

Schatjes

En zijn dit geen schatjes?  Net ontdekt!  Een heel tapijtje ervan in het gazon!

Aardbeiganzerikjes denk ik.

Heel blij :-)

Tuinevolutie III - 1992

Zo telkens vanuit Brussel naar onze tuin afzakken en iedere keer al die werktuigen en dat zware grasmachien moeten in- en uitladen - dat was ik snel beu geworden.  Dus deden we de aanvraag voor de bouw van een tuinhuis.  Daar zouden we al ons gerief in kwijt kunnen - en daarenboven een schuilplaats hebben tegen hevige lentebuien, of wat verkoelende schaduw vinden in de zomer.  Niks dan voordelen zo'n tuinhuisje!  En met dat groendak er op zou het er schattig uitzien!

 

Eén vierde van het huisje werd voorzien als kippenhok.  Daarom kreeg het twee ingangen, één voor het werkvolk en één voor de kippen.  En naast het huisje kwamen drie compostbakken, uitgevoerd in klassiek-groene tuinraster, elk twee x twee meter groot.  Want we hadden ondertussen wel al ontdekt, dat er heel wat materiaal van zo'n oppervlakte bijeengemaaid werd!  Ze werden strategisch opgesteld tussen moestuin en kippenren.


Maar we knutselden ook een enorme pikniktafel ineen, die een centrale plek in de tuin toebedeeld kreeg.  Net daar, waar de Okkernoot in de toekomst 's middags schaduw zou werpen.

Ondertussen had ik me het ganse vorige jaar een breuk geschoffeld aan het onkruid tussen de haagplantjes.  En er was al zoveel te doen!  Maar daar bracht weerom wat zwarte landbouwplastiek soelaas - over de volledige lengte van de haag werd een smalle strook gelegd.  Spuuglelijk, maar toch wel makkelijk. Niet echt ekologisch, maar nood breekt wet -niet?


Gelukkig boekte ik al mijn eerste biodiverse succesjes: de grote hopen aarde die bij het graven van vijvertje en waterput over waren, werden vroeg in het jaar uitgespreid en ingezaaid.  De ene bult moest een "hoge akker" worden.  En van het zand uit de waterput maakten we een langgerekte bult en die kalkten we stevig in.  's Winters had ik namelijk het uiterst leuke catalogusje van Cruydhoeck uitgeplozen en een waslijst opgesteld van absoluut-te-hebben wilde plantesoortjes, en daar zaten vele kalkminners tussen.

Op het akkertje kwam een mengsel voor akkeronkruiden.
Op de ingekalkte zandhoop kwam een mengsel voor kalkgrasland: Cruydhoeck's "aanvullend bloemrijk mengsel voor schrale, droge, bij voorkeur kalkrijke grond".

En het dak van het tuinhuis werd beplant met vetplantjes (Sedums en Sempervivums), ingezaaid met bieslook en bepoederd met kalk, want ook daar mocht gerust iets kalkgraslandachtig ontstaan.

Akkeronkruiden: Gele ganzebloem, Korenbloem, Kamille

Aan de vijver werd niet verder gegraven, maar in de moerassige laagte die ontstaan was werd het zaadmengsel voor een moerasvegetatie ingezaaid: Cruydhoeck's "mengsel voor natte, min of meer voedselrijke gronden".

bleekgeel: hooiland

bleekgroen: gazon

lichtgroen: struiken

groen: boom

zwartgroen:haag

zwart: landbouwplastiek

beige: akker

lila: kalkgrasland (ook op groendak)

staalblauw: moerasje

rood: akkeronkruidenreservaatje

bruin: constructie
stippen: net geplante kiemplanten van Okkernoot.

Het verhaal gaat verder in 1993
Terug naar het begin? Klik hier voor 1990

Tuinevolutie II - 1991

Nu was ik in 1991 niet zo kapitaalkrachtig dat ik zowaar én een bouwgrond kon kopen, én er direct een huis kon laten neerzetten.  Maar vermits de grond er al was kon ik er toch al een start maken met wat nu nog steeds de basisstructuur van de tuin blijkt te zijn. 


Met enkele vlotte pennetrekken werd een haag getekend, en enkele bosjes, én een vijvertje, én een monumentale boom in het midden van de tuin!  Bovendien werd de plek aangeduid waar ooit mijn eigen moestuin moest komen.  Die kwam palend aan die van Oud-buurman, zodat we moestuintips en andere roddels konden uitwisselen, terwijl we afgunstig naar elkanders moes zouden kijken - want is het niet steeds groener aan de andere kant van de haag?


Maar goede plannen moeten worden omgezet in realiteit!  En dat kan alleen door de koe bij de horens te vatten!  Dus werd plantgoed besteld, en werkvolk opgetrommeld!


Het eerste werkvolk bracht een tractor mee, en een grote ploeg, en een eg.  Want ik had een lokale loonwerker ingehuurd om de volledige oppervlakte om te ploegen, want ik wou van die ondoordringbare vervilte grasmat af.

De volgende ploeg waren familieleden en vrienden die, met als lokmiddel een gezellige warme maaltijd in de lokale kroeg, verleid werden om in twee dagen zomaar eventjes 150m haag aan te planten.  Natuurlijk was ik "vergeten" te zeggen dat er twee spaden diep moest worden gespit, want er waren zakken en zakken vol door sjampignons voorverteerde paardemest in te vorken, alvorens de boompjes er liefdevol moesten worden ingepoot.  Slavenwerk eigenlijk.  Nu - dat liefdevol mocht ik dus wel vergeten, maar gelukkig waren die 600 boompjes heel robuust. 

Met de overschot aan plantgoed werden daarenboven twee "bosjes" aangeplant.


De vijf mispels die ik bestelde waren geen wilde, zoals ik gevraagd had, maar cultivars op een onderstam van meidoorn.  Niet echt content dus, maar latere jaren veranderde dat wel toen Pa er een champagne van brouwde! Njam! Toch wel blij met die dikke mispels!


In het midden van de tuin moest een monumentale boom komen.  Het moest een Okkernoot worden, want ik ben gek op noten en de grijzige kleur en open takkenstructuur vind ik prachtig!  Vermits ik al snel een zo meest monumentaal ogende boom wou, gingen we een zes jaar oude Okkernoot kopen bij de boomkweker.  Ik moest er een grote aanhangwagen voor huren, want daar hing me toch een kluit aan!  En die takken staken ver uit! Maar met veel gesleur lukte het de boom in de biodiverse tuin te krijgen.

Nu hadden we die boom net geplant, mooi waar ie moest, in het midden van de tuin, en daar kwam Oud-buurman met Verre buurman een kijkje nemen.  Het monkellachje op hun gezicht verraadde niks goed.  Wat hadden ze nu aan te merken?  We hadden die boom nog wel compost meegegeven in de plantput, en stevig verankerd met drie stutpalen - helemaal zoals het moest!  Maar Verre buurman had een aanbod.  Of ik nòg wat notebomen wilde?  Nu, zo'n aanbod sloeg ik niet af - dus kreeg ik drie noten toegestopt, die al aan het kiemen waren.  Wortelkes langs de ene kant, een takje aan de andere.  En ik kreeg ook nog een voorspelling mee - dat die kiemende noten ooit mijn noteboom vlot zouden voorbijgroeien.


De voetweg bracht meteen ook verantwoordelijkheid met zich mee - want dat moet opengehouden worden!  En was die Sleedoorn dat daar nu niet net aan het dichtgroeien!  Kon die nu geen paar meter verder gekiemd zijn?  En Oud-buurman en Oud-buurvrouw maar zeggen dat ik die "vuiligheid" maar best kon wegkappen.  Dat begreep ik nu helemaal niet zie!  Moet je die mooie bloementuil zien dat je daar van krijgt in de lente!  Instant geluk!  En nog gezwegen van de zeldzame Sleedoornpage - ooit zou die hier wel komen aanvliegen en blij zijn met die struik!

Dus hakte ik me een doorgang door die struik.  Voilà - iedereen content!  De wandelverenigingen kunnen door, ik kan genieten van de lentebloei, de Sleedoornpage is nog steeds welkom en de buren kregen het idee dat het "onderhouden" werd.

Paps kon zich niet houden - zal zijn vooroorlogse instelling geweest zijn.  Grond moet renderen.  Dus er werd dat jaar al voor de eerste maal de moestuin omgespit - met veel gezweet en spierbalrollende inspanningen.  Zwaar! - leem die nooit eerder bewerkt werd! Heel zwaar! En plakken aan de spade!  Hier moest dringend compost ingewerkt worden, om die structuur te verbeteren!

We wilden ook al onmiddelijk aan een vijvertje beginnen.  De contouren werden uitgezet en de eerste spadediepte uitgespit.
De uitgegraven grond werd ernaast uitgespreid en dat zou dan de plek worden voor het akkeronkruidenreservaatje.

Ergens in de loop van de nazomer kwamen nog twee werklui met een krakkemikkelige kraan waarmee op klungelige wijze een waterput gestoken werd - ielegans scheef! - en anderhalve meter minder diep dan gevraagd, want die voorhistorische kraan groef niet snel genoeg en de wanden stortten sneller in dan ze konden graven ...  Maar je kan er even goed water uit putten - dus ok... 

Ik hield er wel een hele hoop zand aan over, want onder de twee meter dikke leemlaag, vonden we oranjegeel zand "zavel" genoemd, en kei-oud dat spul!  Want dat zand dat ligt hier al sinds het tertiair!  Dat moet hier vroeger - heel vroeger- dus een zee geweest zijn.  Er kwamen zelfs van die keien mee naar boven, helemaal rondgesleten in de golfslag van het strand dat dat hier ooit was.  Prehistorische strandstoelen of ijsventers kwamen niet mee naar boven.

En tegen de herfst beslistte ik achteraan een groot stuk zwart landbouwplastiek uit te spreiden.  Duizenden stengels Akkerdistel waren daar komen ontspruiten - een gevolg van de eg van het eerste werkvolk: die had de wortels van enkele distelexemplaren (had ik niet gezien) in duizenden stukjes gehakt en over een halve are verspreid!  Ramp!  Om die kwijt te raken zou die plastiek er enkele jaren moeten blijven liggen.  Mooi was anders.

Snel gaat dat wel, zo'n haag!

bleekgeel: hooiland

bleekgroen: gazon

lichtgroen: struiken

groen: boom

zwartgroen:haag

zwart: landbouwplastiek

beige: kale grond of akker

Doorlezen?  Hier de link naar volgend jaar.
Terug naar het begin? Klik hier voor 1990

Tuinevolutie I - 1990

Helemaal op het eind van 1990, ik was toen nog maar enkele maanden opnieuw papa geworden - in de fleur van mijne bloei dus - viel mijn bouwlustig gedacht op een perceel bouwgrond in een verre uithoek van Vlaams-Brabant.  De prijs was helemaal ok - de eigenaar dacht er zelfs al aan het perceel in twee te trekken, wegens onverkoopbaar geacht.  Maar daar was ik dus, helemaal bereid het in één ganse lap aan te schaffen!

Ik zag het al helemaal voor mij - dit lapje wereld zou ons persoonlijke groenproject worden, met naast een ekologische woonst en tuin nog volop plaats voor de natuur, wat speel- en ontdekdomein voor de kinderen zou opleveren en natuurlijk veel, heel veel biodiversiteit!

De biodiverse tuinier was geboren!  En de kiem gelegd voor de biodiverse tuin, alhoewel die titel pas 21 jaren later, in het jaar dat de tuin volwassen werd, voor het eerst zou gebruikt worden.

Nu leek het nog nergens op bij aanschaf.  Een grote weide was het, met slechts helemaal op het eind één enkel struikje, een Sleedoorn die het gewaagd had zich half op het kerkwegeltje te nestelen.  Want naast eigenaar van een verlaten wei, was ik in één slag ook eigenaar van een voetweg geworden!  Of toch een stukske ervan.  Cool!  Het staat zelfs op "De Atlas Der Buurtwegen": "Sentier n° 98", want lang geleden waren de wegen nog in 't Frans ...

Die winter werden er in dat Brusselse appartementje volop plannen gemaakt, want zo'n groot onbeschreven blad, dat deed de inspiratie goed!



bleekgeel: grasland

lichtgroen: jonge Sleedoorn



Klik hier voor het vervolg ... 1991

Uurtje lente gekregen

Leuk kadootje gekregen van de bazin.  We mochten met zijn allen een uurtje vroeger naar huis!  Om de lente te vieren!  Nu, dat moest ze geen tweede keer zeggen!  De gedachten dwaalden tijdens de dag al genoeg weg van procesmanagement naar tuinbeheer.

Thuisgekomen bleek zo'n uurtje in de praktijk nu toch niet zò lang .  Niet dat dat genoeg was om zomaar ineens wat spitwerk aan te vatten of die struiken daar snel te snoeien, of een border op te kuisen of ...
... pfff  toch wel veel werk in de lente niet?

Maar dat uurtje dan toch maar op de best mogelijke manier benut: gewoon genoten.  De tuin rondgekuierd en zo, bij het reeds afnemend avondlicht, nog wat mooie ontdekkingen gedaan, zoals:

De Wilde narcisjes staan er prachtig bij!  En dat in tegenstelling tot hun gekweekte verwanten, de trompetnarcissen!  Daar zijn de bladeren tot een derde kapotgevroren, inclusief meer dan de helft van de bloeistengels.  Dit jaar dus geen flamboyant voorjaarsgeel in de bloemenweide ...

Maar deze jongens in het bosje maken dat meer dan goed!  Prachtig toch?  Toch veel mooier dan die grote loebassen, die zo dom waren al van in januari het kopje boven de grond te steken - kunnen die dan niet op de kalender kijken?

En in de hoogte zag ik dit groepje met adelijke afkomst: een familie Keizerskaarsen die deze zomer het groendak zullen sieren met hun indrukwekkende gestalte.  En aan de andere kant van het dak stond al één Turks tulpje in bloei - helaas was het daar al te duister voor een mooie foto, maar die houden jullie te goed.

Dus wel van genoten, van dat uurtje gekregen lente :-)

En we zijn vertrokken ...

... voor een nieuw seizoen!


Ik heb zo'n idee dat de meeste (moes)tuinders er vandaag aan begonnen zijn - als hun rug tenminste mee wou.  D'er zijn er die de lenteschoonmaak maar kort gehouden hebben, want er moest al weer gauw wat vlindertjes gespot worden, of gewoon nog wat kijken wat er opkomt.  Maar hier werd er al duchtig ingevlogen!  Er werd zelfs al gezaaid in de koude bak! 

De schoon gekeeste patatjes zitten er al in hier ten biodiverse tuine.  Ik heb ze een warm kappeke gegeven zodat ze geen kouwe wortelkes krijgen.

Die constructie is, moestuindergetrouw, een eigengefabrikeerd toestandje ... Nu ja - eigenlijk een zelfbedacht en ineen geknutseld kado van mijn pa - zo iemand waar ge maar moet bij laten vallen dat van die tunnelkes wel handig zouden zijn - en de week later was daar al een prototype :-).  Dus laten we even inzoomen.  De bogen zijn plastiek electriciteitsleidingbuizen, door verhitting wat week gemaakt en gebogen.

Tot hier toe niks speciaal.  Maar de bevestiging is wel ingenieus. Door de buis heen geplooid zit een inox draad, die een haakje vormt.  En daaraan bevestigen we dan de touwen die de plastiek overkapping op zijn plaats moet houden.  Om het geheel voldoende - maar niet te veel- onder spanning te houden, zit er tussen touwtje en haakje een brede elastiek (van oude fietsband gemaakt).  D'er is nog nooit een tunnelke weggewaaid bij mij :-)
 

    

Toch goed gevonden niet?

Maar 'tis niet het enige wat hier gedaan werd!  Samen met 't biodivers vrouwke heb ik een hoop struiken ingekort, en aan de rand van de moestuin een eik geknot. 

Bovendien hebben we de vijver eens onder handen genomen.  Dat was tijd!  Nu hadden we dat beter vorige herfst gedaan, dan waren er misschien niet zoveel salamandertjes onder het ijs door moerasgas gestikt.  We waren er echt niet goed van - de week toen de dooi intrad.  Drie-en-twintig slachtoffers heb ik al geteld!  Ik kon me slechts troosten met het feit dat ik niet de enige was, Het is zelfs in de gespecialiseerde pers geweest!  Maar daar zijn die beestjes niet mee geholpen.  Volgend jaar zorg ik toch voor een wak in het ijs - zoals bij deze zorgzame mevrouw.

Vier kruiwagenvrachten planten en slijk hebben we naar de composthoop gebracht.  En minutieus alle salamanders er uit gehaald - de hele zaterdagnamiddag mee zoet geweest.  Maar blij dat er nog zijn!

Achttien hebben we even opzij gehouden - tot het gewoel in de vijver voorbij was.  Maar ook daar zwommen er nog rond!  Allemaal Alpenwatersalamandertjes en Vinpootjes.

Hier de familie Alpen, alvorens terug naar de vijver te gaan.  De wijfjes zitten al goed dik - dus binnenkort weer veel volop larfjes in de vijver.  De natuur is niet te verslaan!

tweedimensionale ideeënneerslag

Nu ben ik een enorme fan van het betere artisanale werk, en daarom was ik al direct enthousiast over de onderdeappelboomse aanpak: gewoon met papier en potlood en gummetje aan de slag, en wanneer het papier niet groot genoeg blijkt te zijn er gewoon zonder complexen met plakband een stukske (of twee) aan plakken.  Ik zou nu niet iedereen aanraden daar nu onmiddellijk een nieuw salon voor aan te schaffen, want mijn eigen ervaring leert dat dat niet echt noodzakelijk is ... in mijn geval is die zetelpositie zelfs vrij contraproductief. 

Nee, voor mij eerder Spartaans rechtop gezeten aan het buro, maar wel strijdend met dezelfde wapens: papier, potlood en gum, aangevuld met de voor mij onontbeerlijke lat en geodriehoek.  Want het moet just zijn. Niet zo van dat "ongeveer op de goeie plaats" tekenen, of van dat "het zal wel ongeveer zo groot zijn". 
Met dergelijke plannetjes heb ik jaren gewerkt, en steeds botsten die onvolkomendheden in de proporties met mijn technisch-esthetisch gevoel. 

Dit in potloodlijntjes uitgevoerd plannetje is al zoveel gegumd en overtekend dat het nog net geen vodje is geworden ...

Nee! Niet meer!  Dus nagedacht over een nieuwe aanpak.  

En gevonden, ... bij Kuifje!  Nu ben ik niet zo'n grote fan van die blondgekuifde stripheld (jaren geabonneerd op Robbedoes), maar sinds de overvloed van artikels na de Spielberg-film, weet ik nu iets over de Klare Lijn.  Een "strak semi-realisme" leek me wel geschikt voor mijn tweedimensionale ideeënneerslag.  De stijl wordt omschreven als "tekeningen met contourlijnen, die met vlakke kleuren worden ingevuld”, en de kenmerken zijn o.a.:

• Kunst van het weglaten, alleen de essentiële lijnen worden neergezet, overbodige details worden niet getekend.
• Weinig variatie in de lijndikte van de contourlijnen (gematigd dik dun verloop).
• Niet of nauwelijks gebruik van schaduwen en arceringen.
• Egale inkleuring, geen kleurverloop.

Maar het heeft me weken gekost!  Want eerst moest er gemeten worden!  Elke dag trok ik er op uit in de tuin, met de dertig-meter-lintmeter, kompas, schets en notaboekje in de aanslag.  Elke boom, elke struik, border, constructie, pad en haag werd minutieus opgemeten en te boek gesteld.  En met die wetenschap toog ik weer naar binnen, om dat dan met monnikengelijkend geduld uit te tekenen, schaal 1:200, want het moest net op een A3-tje (tja ...de plakband is op).

Daarna werden de potloodlijntjes allemaal met een fijne zwarte stift overgetekend en een tenslotte een 600dpi scan gemaakt van het resultaat, kwestie van een kopietje te hebben. 

Het is dus een beetje zoals die eerste generatie muziekcd's: AAD - oorspronkelijk Analoog gemaakt en gemastered, en daarna geDigitaliseerd.

Voila ... het zwart-witte resultaat

Nu is er ook wel iets te zeggen voor de volledige digitale DDD aanpak, maar het tekenen op PC geeft me een veel te kunstmatig, te clean resultaat.  Toegegeven, wellicht is er een voordeel als je iets wilt wijzigen, maar door de band vind ik dergelijke plannetjes te vaak gevuld met lelijke patroontjes.  Sorry Eigenwijze en Menck, ... but I'm not impressed ;-)

Maar toch ... ik heb altijd al, net als de kinderen, plezier beleefd aan een simpel tekenprogrammaatje als Paint.  En daarbij is er één functie die me bij deze toch wel wreed interessant leek: die met dat verfemmertje waar je kleuren mee giet. 

Want zo'n ingescand zwart-wit-lijnen plannetje is toch wel een beetje saai, en op zijn eigen manier ook wel overladen.  Dus het digitale inkleuren levert me een prachtig Belgisch compromis op.  En een bijkomend voordeel!  Want kleurpotlood uitgummen is geen sinecure!  Op naar de ADD-versie van het tuinplan!  Analoog getekend, Digitaal ingekleurd en Digitaal gereproduceerd als jeepegje, want ge moet dat toch op uwe blog kunnen gooien.


Nu is er een leuk akkefietje wat maakt dat mijn Klare Lijn toch niet helemaal behouden blijft.  Als we wat inzoomen zien we dat het inscannen eigenlijk geen strakke digitale lijnen gecreërd heeft, maar eerder rafelige strookjes.  Wanneer we dan het verfemmertje er op los laten vult ie het vlak door die rafelpixels niet helemaal tot aan de rand op.  Wat mij echter blij maakte toen ik het zag - want het doorbreekt net dat te cleane van het digitale werk.  Net als in de biodiverse tuin, mag het op een biodivers tuinplan al eens wat gemaakt slordig uitvallen. 

Maar 't is nog niet gedaan met die voordelen!  Je bemerkt in de tekenstijl het gebruik van transparante vlakken (zeg, dat begint hier toch niet op Atoomstijl te lijken?!), en daardoor kunnen we het tuinplan ook thematisch gaan inkleuren.  Want als ge ne boom vanuit de lucht ziet, ziet ge natuurlijk niet wat er onder zit ..., behalve als ge het allemaal getekend hebt, en apart kan inkleuren.

Èh ... Volgt ge nog? ...  Een voorbeeldje:  links de boomkruinen met heg er onder en rechts gazon - heg - bloemenweide (met boomkruinen "transparant").

En dit is het uiteindelijke resultaat van al dat gezwoeg: vijf themaplannetjes!

Het tuinplan in bomen, struiken en hagen versie vind ik persoonlijk de mooiste.



bomen (groen), struiken (lichtgroen) en hagen (donkergroen)



Hieronder de locatie van de borders - het speelterrein van het biodivers vrouwke.  Planten in een mooie compositie zetten lukt mij niet.

borders


Op zo'n plan met de constructies valt toch op hoe veel verhardingen we in de loop der jaren gerealiseerd hebben ...  Noodzakelijk kwaad, zullen we maar zeggen.

verhardingen (grijs) en constructies (bruin)


Hieronder waar we het voor doen in een biodiverse tuin: de verschillende biotoopjes - leefwereld voor een schare wilde diersoortjes, en toevluchtsoord voor zeldzame planten.

biotoopjes: bos (groen), bloemenweides of hooiland (lichtgroen),
akkeronkruidenreservaat (oranje), vijver (blauw) en kalkgraslandje (rood)

Hier ben ik toch wat van geschrokken!  Hebben we echt nog zoveel oppervlakte gazon!  Maar natuurlijk zijn al die gemaaide paadjes ook wel gazon ...

gazon




 


Schoon keestjes

En voila zie: als dat geen schoon zicht is:

Twee bakskes Gloria en één bakske met Fresco.  Voor de foto eventjes op 't terras gezet, want eigenlijk staan ze al enkele weken op de vensterbank in de garage.  Koud, maar goed in 't licht - zoals het hoort.

En dat dat schoon keestjes oplevert!  Beziet deze foto eens!

Dus als 't weer gunstig blijft - dus geen stortbuien of vriesweer - dan gaan deze jongens komend weekend de grond in.  Weliswaar krijgen ze direct een schoon kappeke boven hun hoofd, zodat de lentezon hun groeiplekske al wat kan verwarmen zie, en ze geen last hebben van koude nachten.  Want ze moeten dit jaar vroeg starten - want weer vroeg er uit.  En honderd dagen groeitijd moet je minstens rekenen niet?

Hoe staat dat bij jullie?  Ook al schoon keestjes?  Of heten die dingen niet zo?

Officieel Lente!

Vergeet het maar dat de lente begint op 20 of 21 maart!  Hier ten tuine van het biodivers gezin is de lente officieel vastgesteld!


We zouden daarvoor kunnen verwijzen naar verschillende, los van elkaar vastgestelde feiten:
Bijvoorbeeld dat er weer volop seks in de tuin is!  Bewijze deze foto:

En het stoof nogal in het rond - dat stuifmeel!
Bovendien waren de vinken waren al helemaal verliefd aan het doen, was de Egel al rond geweest (bewijze zijn verse drolletjes), zijn er al vinpootjes actief in de vijver en word ik de laatste dagen aan de voordeur verwelkomd met de heerlijke geur van het Rode peperboompje - voor mij alvast één van de onmiskenbare tekenen dat de Lente in aantocht is.

Maar laat je niks wijsmaken!  Niks in aantocht - ze is er al!
Hier telt maar één feit dat alle andere gewoonweg koud van tafel veegt!


Het biodivers vrouwke is namelijk in de tuin geweest!  En dat na maanden winters geknies en binnengeblijf, dat alleen kort doorbroken kon worden door de aantrekkingskracht van wat sneeuw ...


Deze eerste, hoogst memorabele stappen werden op de gevoelige plaat vastgelegd:

Bemerk dat zowel schoeisel als jas nog aangepast waren aan de verwachting van kou en miezerig maarts gedoe.  Na het aanwijzen van tekenen van leven in borders en het verwelkomen van de kat-met-zotte-kuren van de buren werd er heel wat rondgestapt door de tuin, keurend hier, speurend daar. Maar tenslotte bleef het niet bij rondkijken en opsommen van nog-veel-werk-in-de-borders!  Het ging nog verder dan dat!  De Grote Schaar werd bovengehaald en enkele struiken ondergingen al onmiddellijk hun noodzakelijke snoei! 


En daarmee ben ik het zeker!  Want als 't vrouwke in de tuin begint is het echt Lente!!!!


Nu hebben we een beetje pech dat die activiteit na het maken van de op-het-eerste-gezicht-foto van deze maand viel, want mischien had er iets van het snoeiwerk op het beeld kunnen doorschemeren ...  misschien.