vrijdag 28 februari 2020

Appartement met tuinzicht te huur

Herinner je mijn ideetjes van lang geleden, om een vogelvriendelijk huis te bouwen? Na al die jaren biedt de carport een kans om een deel van die naïeve ideetjes waar te maken. Ik zag in dat er onder de pannen ruim plaats is voor een mussenhotel. 

De toegangen tot het hotel – of eerder een appartementsgebouw – zijn al voorzien. 

 

Ik voorzag acht ventilatiepannen aan de tuinzijde van de carport en drukte er de plastic roostertjes uit. Die dienen normaal om de vogels er uit te houden maar dat is natuurlijk hier net niet nodig. Langs de binnenkant moest ik dan gewoon nog nestkasten voorzien.



Kijk eens wat een zicht die appartementen hebben: een uitvliegroute recht naar de krulwilg (ideaal voor een veilige eerste vlucht van het jonge grut), er onder een drinkschotel voor de dorstigen (of voor een slokje tegen de schrik na die eerste vlucht), links een soortenrijke haag (gevuld met vele lekkere insecten) en rechts, om de hoek staat een fastfood-voedersilo. Dit is gewoon een luxe omgeving!

De flats zelf zijn uit volledig ekologische materialen opgetrokken. Oude eiken planken werden bij de afbraak van een ander bouwsel gerecupereerd. Na schuur- en verzaagwerk kwamen daar nog goede planken uit.



Een moderne en strakke vormgeving moet vooral een trendy jong publiek aantrekken, liefst één met een grote kinderwens. De appartementen zijn daarom ruim gebouwd, met een vloeroppervlakte van wel 25cm x 25 cm!


En we gebruiken dezelfde truuken als in de mensenwereld: door een zogenaamde schaarste ('er zijn al de helft van de appartementen verkocht - let maar op het uitpuilende nestmateriaal') proberen we nog deze lente alles bewoond te krijgen. We hopen op een gezellige bende.



We houden u op de hoogte!

dinsdag 25 februari 2020

Wtf?

Wat is dit nu? Tijdens rondje door de drassige tuin, halverwege februari, vielen de klassieke voorjaarsbloeiers op.


Sneeuwklokje is redelijk normaal te noemen in februari, en Krokus wellicht ook nog.



Maar nu – tien dagen later - vind ik het toch wel wat vroeg voor Wilde narcis, Gele kornoelje, Speenkruid en Bosanemoon.

 

En ik kreeg toch een vreemd gevoel om de Paasbloemen, Kerspruim, Zomerklokje, Japanse kwee en
wtf?! Rozemarijn en Slanke sleutelbloem al in bloei te zien.



En februari is nog niet eens voorbij …
moeten we ons nu verwachten aan een lente met zomerbloeiers?

donderdag 20 februari 2020

Ciara

Toen ik op de smoelboekpagina van de biodiverse tuin wat lacherig deed over de stormschade wist ik nog niet dat storm Ciara toch huisgehouden had in de tuin. Alleen was dat toen nog niet te zien. Maar er was toch hard aan takken, stammen en ganse bomen gesleurd en getrokken. En er was toch iets losgekomen.



Op maandagochtend toen ik mijn controleronde deed zag ik alleen maar wat takken verspreid in de tuin liggen. Maar dinsdag meldde Dochter me dat de kerkwegel achteraan de tuin versperd was.

Daar lag ie dan - de Sleedoorn. Ongeveer vijf en dertig jaar heeft ie elk jaar het uiterste einde van de tuin opgeluisterd met een prachtig voorjaarsboeket.


Herinner je onderstaand beeld uit 1993, toen het bosje achteraan de tuin nog onbestaande was en de Sleedoorn er zijn best deed om het kerkwegeltje af te sluiten


Ik hakte er een doorgang door - een situatie die zo dertig jaar bleef bestaan.

 
                                 1991                                                                                                   2020

Maar de extreme zomers waren fataal. Zo stond ie dood en droog te wachten tot ik eens tijd en goesting vond om dat stekelige struikgewas op te ruimen. Want vallen ging dat toch doen - Ciara gaf het laatste duwtje. 

(Nu zie ik dat die betonnen paaltjes op de perceelsgrens zoveel jaar geleden niet zoveel rechter stonden ...)


Rest me nu op te ruimen - voor ik klachten krijg van wandelaars.

woensdag 5 februari 2020

AF! - of toch zo goed als ...

Ongelooflijk dat ik hier nog niet over geblogd heb, want mijn artisanaal bouwsel is officieel af verklaard. Eind vorig jaar heb ik de bevoegde overheidsdiensten het afwerken en in gebruik nemen van mijn carport met het gepaste papierwerk laten weten. Daar vroegen ze me elk jaar opnieuw om, met een ietwat dreigend schrijfsel waarin me op mijn bureaucratische plichten gewezen werd. Helaas moest ik telkens antwoorden dat het eigenhandig, en op artisanale wijze bouwen van de in stevig eikenhout uitgevoerde overkapping nog wat meer tijd in beslag ging nemen, en dat ze – samen met het biodivers vrouwke – nog wat geduld moesten oefenen. Ik kan begrijpen dat ze, in deze het-moet-steeds-sneller-wereld, niet echt konden begrijpen dat iemand zo lang kan doen over een simpele carport aan zijn huis. 

Maar dan zijn ze duidelijk nog niet komen kijken, want simpel kan je het bouwsel niet noemen.



Je herinnert je misschien mijn blogpost van alweer een jaar geleden, waarin ik gewag maakte van een schouderprobleem. Daardoor kon ik pas begin augustus het dak afwerken tot op het niveau van de kepers en de dakgootplank. 


Voor die laatste kon ik bij Houtman prachtige Kastanjehouten planken kopen. Twee cm dik maar wel ruim vier meter lang waren ze – en perfect recht. Ik heb er meteen nog wat extra van gekocht, want de eerlijkheid gelast me om te zeggen dat er toch nog wat werk aan de carport is, alvorens ie echt-echt-echt af is. 

Alhoewel onze wagens er al kunnen gestald worden, wil ik er nog enkele vloertjes in voorzien, als vliering. En er moet natuurlijk nog verlichting in komen, en stopcontacten. Want ik voel dat er onder dat dak nog veel zal geknutseld worden. En dan heb ik natuurlijk elektriciteit en licht nodig. 

 

Vorige zomer vees ik er dan de pannenlatjes er op, en bestelde een lading dakpannen. Samen met de jongste zoon legde ik het dak vol. We gebruiken een gehuurde materiaallift om de dakpannen omhoog te hijsen, want die allemaal via de ladder omhoog dragen zagen we niet zitten. Die materiaallift was een manueel te bedienen model, waarbij we met een “manivelleke” het lastplatform moesten omhoog draaien.

Ook die dakpannen leggen bleek weer meer tijd in te nemen dan ingeschat. Niet waar het de rechttoe-rechtaan gedeelten van het dak betreft, maar wel het afwerken van de hoekribben. En hoeveel pannen er daar niet inkruipen, in die schuine stukjes!



Enkele weken later, op een mistige dag, kwam dan de man met de dakgoot. Grappig was dat – als je ziet hoe een elf meter lange dakgoot centimeter na centimeter uit de camionette tevoorschijn schoof. Vooral omdat die camionette maar vijf meter lang is. Blijkbaar rolt dat gewoon van de rol – door een vouwmachine heen, die er origami-gewijs een corniche uit plooit. 

 


Nu ben ik nog bezig met het plaatsen van de steunbalken voor de twee vlierinkjes. Ik gebruik er de kepers voor die ik op overschot heb. Verder moeten de kastanjehouten planken voor de vlieringvloertjes nog allemaal glad geschuurd alvorens ze er definitief op mogen. 


De zeiltjes die nu tussen de poten hangen dienen om er ’s winters de mist uit te houden. De carport staat helaas in een ‘trekgat’, waarlangs tussen verschillende huizen mistige lucht van hoger op de heuvel neerdaalt naar het dorp. De poten van het bouwsel kunnen ’s ochtends echt kletsnat zijn. Maar door die zeiltjes blijven de wagens droog, wat de bedoeling van de carport was. Maar ’s zomers mogen die zeiltjes weg, want echt mooi kan je dat niet noemen.


Om het in gebruik nemen van de carport wat extra luister mee te geven, werd het ding volop in de kerstlichtjes getooid. Ik vond een 23m slinger met 1000 "warm white" led-lichtjes heel gepast.