Sinds ik voor het eerst vertelde over de plannen om aan ons huis een overkapping te bouwen als wagenstalling (in de volksmond beter bekend als carport), is er heel wat tijd voorbij gegaan. En zoals dat wel meer is met mijn projecten, is dat geen verloren tijd, maar welbestede tijd. Tijd die gebruikt werd voor het uitkristalliseren van mijn losse gedachten en ideeën in concrete plannen.
En die concrete plannen omvatten mortises, en tenons en demi-bisaïgues en dies meer. Maar daarover later meer.
Ik had er me natuurlijk makkelijk vanaf kunnen maken door een zelfbouwpakket te bestellen of zo. Je ziet ze overal – die platdakige carport-kits. Sneller en wellicht ook goedkoper zou het geweest zijn – maar ook minder mooi ... en minder uitdaging. Maar ergens ontstond het hardnekkige idee een bouwsel op te trekken uit eikenhout. Want ik wou iets dat beter bij de woning paste, met een schuin dak en bedekt door dezelfde pannen. Iets met een vliering en zoldertje, dus dat zou al een zwaardere constructie worden. Geïnspireerd door wat ik op vakantie in de Dordogne zag wou ik bovendien iets dat ineen gestoken was op traditionele manier, met pen-gat verbindingen. Nauwelijks een vijs of stalen verbinding gebruiken – dat is de uitdaging. En het vrouwke mocht dan wel willen dat we dit ergens bestelden – ik wou dit zelf maken.
Plotseling slingerden er wat boeken over houtbewerking in huis rond, en bekeek ik tientallen filmpjes op youtube. Want je kan wel veel leren uit een boek, maar het zien doen is nog altijd meer verhelderend.
Maar hoe meer ik me verdiepte, hoe duidelijker het werd dat ik veel mankeer. Dus maakte ik een lijstje:
- Werkplek (voldoende ruimte om te werken – vlak en droog)
- Werktuigen (gespecialiseerd voor het bewerken van grote stukken hout)
- Instructies (boeken bestellen en filmpjes bekijken)
- Hout (droog eikenhout, van fors formaat)
- Tijd (want ik vreesde dat het niet snel zou gaan)
- Een stevige fundering (want met enkele betonblokjes zou ik er niet komen)
Ik ben natuurlijk met het laatste begonnen.
Na het verplaatsen van de varenborder was het tijd voor het uitgraven van een diepe sleuf voor de fundering, waarna ik met betonstenen een stevige muur kon optrekken, die daarna verstopt werd achter een mooiere gevelbakstenen laag.
Maar eerst moest nog de fietsstalling afgebroken worden, alle uitgegraven grond uitgespreid waarna ik pas 3 ton 'Blanc de Provence' - dolomiet kon uitstorten. Het bestaande klinkerpad werd afgebroken, de stenen gepoetst en op elkaar gestapeld tot een nieuw paadje. Het muurtje waar de fietsstalling op stond moest tot de grond afgebroken worden. De meeste bakstenen werden proper gebikt - je weet nooit of ze ooit nog nuttig blijken te zijn.
Je begrijpt dat ik nog weinig energie overhad om te bloggen vorig jaar ;-)
Het resultaat mocht er echter zijn. Een strak en vlak parkeervak waar twee wagens op passen, mooi na elkaar geplaatst.
In een vergeten uithoekje van Vlaams-Brabant wordt sinds 1990 een tuin ekologisch beheerd. Na jaren vonden de bewoners de titel "biodiverse tuin" heel passend! Voortdurend verwonderd over wat hier allemaal rondvliegt, kruipt en zwemt willen we deze rijkdom blogsgewijs met jullie delen. Welkom in onze tuin!
vrijdag 24 februari 2017
vrijdag 17 februari 2017
Grote blokken tijd
‘Oei – dat valt tegen, qua timing’ zuchtte ik vanuit mijn hoofdkussen.
Ze keek op ‘Wat bedoel je? Ben je dan niet blij voor hen?’
‘Jawel – jawel, …’ zei ik vlug. ‘Dat is heel tof dat ze zo dicht bij komen wonen - maar ik heb zo nog mijn eigen project. En er gaat bij hun zo veel te doen zijn.'
‘Ik heb toch gezegd dat jouw timing niet realistisch was…’ zei ze schamper ‘Je zou er deze winter aan werken – en je hebt nauwelijks iets gedaan’.
‘… Tja – met de feesten en zo … Maar ik heb tenminste al mijn materiaal al besteld, niet? En een boel fimpjes bekeken op joetjoeb! Nu weet ik hoe ik dat moet doen.’
Ik had inderdaad uren gespendeerd aan het vinden – en bekijken - van goede instructiefilmpjes. En het opzoeken van online winkels met de nodige werktuigen. En kan ik er toch niet aan doen dat die niks leveren gedurende de eindejaarsperiode, dacht ik zo.
‘Ok – maar wanneer gaat dat af zijn? Dat moet er tegen volgende winter wel zijn hé!’ Haar stem klonk in het duister extra vermanend.
Gelukkig heb ik een vrouwke dat wél realistisch kan plannen.
‘Dat moet lukken… hoop ik toch. Want er is natuurlijk de tuin ook nog … en de open tuindag, … en ik zal toch ook eens moeten gaan helpen niet? Afbreken en zo … of puin afvoeren.’
Ik was me al aan het indekken – mocht het allemaal nog trager gaan …
‘Ja natuurlijk – maar niet elk weekend hé. Anders raakt dat van ons nooit af.’
‘…’ Dat doembeeld bracht me even tot zwijgen.
‘En waarom moet dat nu eigenlijk op die manier?’ vroeg ze me nog maar eens. ‘Kan je dat niet makkelijker ineen steken? En sneller?’.
‘Dat gaat gewoon veel mooier zijn zo’, zei ik vastberaden. ‘traditioneel – zoals op vakantie, in Frankrijk’, probeerde ik haar te paaien.
‘Ach wat – jij wil gewoon kunnen uitpakken. Kunnen zeggen dat ge dat helemaal zelf gemaakt hebt.’
Ik grijnsde slaperig. Wat kent ze me toch goed – was mijn laatste gedachte.
Die nacht droomde ik dat ik grote blokken tijd kocht in een houthandel.
Ze keek op ‘Wat bedoel je? Ben je dan niet blij voor hen?’
‘Jawel – jawel, …’ zei ik vlug. ‘Dat is heel tof dat ze zo dicht bij komen wonen - maar ik heb zo nog mijn eigen project. En er gaat bij hun zo veel te doen zijn.'
‘Ik heb toch gezegd dat jouw timing niet realistisch was…’ zei ze schamper ‘Je zou er deze winter aan werken – en je hebt nauwelijks iets gedaan’.
‘… Tja – met de feesten en zo … Maar ik heb tenminste al mijn materiaal al besteld, niet? En een boel fimpjes bekeken op joetjoeb! Nu weet ik hoe ik dat moet doen.’
Ik had inderdaad uren gespendeerd aan het vinden – en bekijken - van goede instructiefilmpjes. En het opzoeken van online winkels met de nodige werktuigen. En kan ik er toch niet aan doen dat die niks leveren gedurende de eindejaarsperiode, dacht ik zo.
‘Ok – maar wanneer gaat dat af zijn? Dat moet er tegen volgende winter wel zijn hé!’ Haar stem klonk in het duister extra vermanend.
Gelukkig heb ik een vrouwke dat wél realistisch kan plannen.
‘Dat moet lukken… hoop ik toch. Want er is natuurlijk de tuin ook nog … en de open tuindag, … en ik zal toch ook eens moeten gaan helpen niet? Afbreken en zo … of puin afvoeren.’
Ik was me al aan het indekken – mocht het allemaal nog trager gaan …
‘Ja natuurlijk – maar niet elk weekend hé. Anders raakt dat van ons nooit af.’
‘…’ Dat doembeeld bracht me even tot zwijgen.
‘En waarom moet dat nu eigenlijk op die manier?’ vroeg ze me nog maar eens. ‘Kan je dat niet makkelijker ineen steken? En sneller?’.
‘Dat gaat gewoon veel mooier zijn zo’, zei ik vastberaden. ‘traditioneel – zoals op vakantie, in Frankrijk’, probeerde ik haar te paaien.
‘Ach wat – jij wil gewoon kunnen uitpakken. Kunnen zeggen dat ge dat helemaal zelf gemaakt hebt.’
Ik grijnsde slaperig. Wat kent ze me toch goed – was mijn laatste gedachte.
Die nacht droomde ik dat ik grote blokken tijd kocht in een houthandel.
Abonneren op:
Posts (Atom)