Geen regen, geen drup

Het gerommel op de achtergrond deed me omhoog kijken. Dat was nu al anderhalf uur bezig, dat bijeen pakken van die wolkenmassa’s, dat dreigende gegrom op de achtergrond. Maar nog steeds niks, geen drup.

Maar toch voelde ik me een beetje belachelijk. Had ik de tuinslang ontrold, want met de ecotuindag in het verschiet zondag wou ik toch een extra boost geven aan de tuin. En wat die mankeerde de laatste weken was water. Wat zeg ik, maanden eigenlijk! Ons kleine regenmetertje is die afgelopen periode nooit gevuld geraakt. De regenopvangput is al verschillende keren drooggevallen, maar gelukkig heb ik achterin de tuin nog een ouderwetse grondwaterput, en kan ik die reserve aanspreken.

Dus stond ik wat te sproeien. Voelt wat dwaas aan met die onweerswolken rondom me, maar de planten zijn er wel blij mee. Ik hoop dat ze nu nog snel wat extra bloemen openen, voor de bezoekers zondag.

Toch maar nog eens de buienradar gecontroleerd … *zucht* … weer niks. Onze kleine gemeente slaagt er maar weer eens in, net tussen enkele buien door te laveren.  Misschien rond half elf nog een kans – er komt nog een laatste front aanschuiven uit Frankrijk.

***

Bij het opstaan onmiddellijk naar buiten gekeken. Weer niks. Geen regen gehad, geen drup gevallen.

Vanavond misschien toch weer de tuinslang bovenhalen. Wat een verschil met vorig jaar …

De frisse adem van koning Vorst

Afgelopen week werd de tuin geplaagd door late vorst. De frisse adem van deze laat aangekomen koninklijkheid heeft sommige planten toch parten gespeeld.

Kijk eens naar appelbloesem of Japanse blauwe regen ...

Van Buxus werden de jonge scheuten afgevroren - natuurlijke snoei zal ik maar zeggen ...

Ook bij de tere varens en de Kraailookjes gingen de topjes er af ...

Maar waar ik het meest van schrok is dat zelfs de aardappels onder tunnel de frisse adem van koning Vorst mochten voelen ...

Maar dat was mijn eigen schuld. De tunnels waren niet tot op de grond dichtgetrokken :-/

Modder en slijk, water en prut, schimmel en rot

Wat een ellende. Aanvankelijk dacht ik dat de schade nog meeviel in de tuin. Er mocht dan wel een miljoen liter van die stortbui over mijn tuin gestroomd hebben, het leek allemaal zo erg niet … dacht ik.

Ondertussen heb ik mijn mening al wat herzien. Het vijvertje is na een week nog steeds niet helder - hoe lang blijft klei eigenlijk zweven in het water!?. Alle verhardingen in de tuin lagen onder een laag kleiige leem – en dat plakt ongelooflijk … zit daar lijm in of zo!? De moestuin is een slakkenfestijn geworden – zijn alle slakken uit de tuin dan daar naartoe gespoeld? De vloer van het nachthok van de kippen is één vieze brij en het stukje gazon langs de straat ligt nu vijf cm hoger door de aangespoelde grond.

Bovendien is er op mijn hooilandje zowat een cm leem afgezet. Op zich misschien niet zo erg, maar dat is volgens mij overbemeste rotzooi komende van de hoger gelegen maisvelden. Ik heb dus wel wat angst voor dit stukje van de tuin, want dat ben ik al twintig jaar lang aan het verschralen. Er groeien ondertussen al wilde orchideetjes in - benieuwd hoe die hier op gaan reageren. Ik kan alleen maar hopen dat alles zo verdund was in die massa water dat er niet te veel meststoffen en residu’s van pesticiden in mijn tuin zijn achtergebleven. 

Maar misschien is het nog zo erg niet als ik vrees. Er kan alvast al niet veel water de grond ingedrongen zijn want de bodem was al zo goed als verzadigd. En wie weet reageert mijn tuin in gunstige zin – natuur kan je verrassen!

Maar dit weekend kregen we weer een nieuwe verrassing ... was ik net klaar met het leegspuiten van met rioolprut verstopte afvoerbuizen (en dat in een kruipkelder waar door een losgesprongen stop op een afvoerbuis een dikke laag plakkerige prut in terecht is gekomen ...), ontdekken we in de tuin dat enkele van onze buxushaagjes aangetast is door één van die gevreesde buxusschimmels. 

Pfff ... wanneer droogt die tuin eindelijk weer eens op? Het wordt hoog tijd!

Hoog en droog en toch nat

Vlaanderen wordt al meer dan een week overspoeld door hevige onweders. Nu staat nu sinds gisterenavond de Markvallei en alweer de Dender blank.

Dacht ik met de biodiverse tuin hoog en droog te zitten. Maar sinds gisteren avond denk ik daar anders over. Een ongelooflijke stortbui bracht massa’s water in korte tijd de heuvel af. En halverwege wonen is dus niet hoog en droog wonen! Al gauw konden de sloten en riolen de massa water niet aan. Door de kracht sprongen riooldeksels omhoog, vies water stroomde de lager gelegen hoofdstraat door en over het dorpsplein. Kelders liepen onder en lager gelegen woningen stonden blank, ganse opritten met grind kregen zin om te gaan zwemmen en een stuk wegdek verplaatste zich.

Vergeleken met wat de lager wonende buren te verwerken kregen viel het hier allemaal nog wel mee. Op het hoogtepunt van de stortbui werd de oprit onder een laag kleiige leem bedolven, komende van de hoge akkers. 

Ons straatje was op een zeker ogenblik een beek en liep over in onze tuin. Twee stromen water baanden zich een weg naar beneden. Het ging helemaal de tuin door maar liet niet na het vijvertje te bezoeken. Dat lijkt op dit ogenblik niets dan modder – afwachten hoe het er uit zal zien als alles bezinkt. 

De aardappels in de moestuin stonden gelijk op een eilandje en de ajuintjes mag ik wel vergeten dit jaar – die stonden al voor het onweer te rotten, acuut depressief door het aanhoudende vocht.

       

Maar zoals ik zei – het valt wel mee. Dat het dak van de wintertuin vol water stond en aan de verkeerde kant begon over te stromen en dat mijn regenwaterput vervuild is geraakt door rioolwater is nog niet zo erg. De buurman die zijn nieuwe aanbouw en parket van een maand oud zag overspoeld worden, of al je meubeltjes verpest door vies water is erger.

Gelukkig sprongen veel mensen spontaan in om overal te helpen, al tijdens de bui. En de brandweer kwam achteraf de hoogste nood wegpompen. Nu maar hopen dat ik nergens lees dat iemand zich te dicht bij het kolkende water gewaagd heeft. Zelf moesten we bij het thuiskomen met de wagen door enkele beken waden. In een naburig dorp stonden er zo twee wagens vast in het sop.

Lange lente

Sommige jaren is die lente in een wip en een zucht voorbij. Maar niet dit jaar, heb ik de indruk. Een zacht begonnen jaar maakte dat enkele lentebloeiers het waagden er vroeg aan te beginnen. Eind februari stonden de trompetnarcissen al volop te toeteren in het zonnetje.

En nu, meer dan een maand later, staan ze er nog even mooi bij! Geen vorstschade, geen slakken, niet uitgeregend – heerlijk toch, zo’n lange lente!

Sneeuw

Werden jullie twee dagen voor het oude jaar ook getrakteerd op een winterlandschap? Het mocht dan wel nauwelijks meer dan een dag aanhouden, maar we genoten hier eindelijk van een echte wintersfeer. Dat was welkom na al die grijze en miezerige weken.

En sneeuw is altijd een heel geschikt onderwerp om wat mooie plaatjes te maken.

Er waren sneeuwtapijten. Dun. Maar toch sneeuwtapijten.

Ik deed een poging wat ijssculpturen te fotograferen en we maakten een ijzige wandeling.

En er waren indrukwekkende ijspegelgordijnen

En het groendak zelf lag er ook wit bij.

Oei – nu herinner ik me dat ik het Op-het-eerste-gezicht beeld van december helemaal vergeten posten ben.

Wacht even ...

... Ziezo zie, dat is dan nu in orde: kan je HIER lezen.

Daarmee is de op-het-eerste-gezicht reeks van 2014 afgerond.  Sinds AnneTanne er op haar blog mee begon is het al een heel traditietje geworden. Jullie kregen in 2012 een zicht op enkele borders en onze woning van onder de noteboom, in 2013 een zicht op het hooilandje en vorig jaar volgden we dus het groendak op het tuinhuis en het er naast gelegen akkeronkruidenreservaatje.

Deze volgorde hebben jullie twee jaar geleden zelf bij stemming vastgelegd. En nu resteert van de toen voorgestelde onderwerpen slechts nog het vijvertje. Dus wordt dat het onderwerp voor dit jaar.

 

Ik draaide al wat heen en weer rond het plasje om het beste standpunt te bepalen, maar eerst moest ik nog dat anti-bladvalnet opruimen, want dat had met de sneeuwval een behoorlijke deuk gekregen en lag enkele dagen vastgevroren in het ijs.

Dus ... één van volgende dagen post ik de eerste op-het-eerste-gezicht foto van dit jaar.

Reuzecocon

Het is wel een beetje een vreemd beeld. Het lijkt wel een grote rups. Of een reuzecocon.

Wat doet dat tentachtig ding in de biodiverse tuin? 

Nu herken ik het: een vogelnet! 

Zou de biodiverse tuin zich al wapenen tegen de terugkeer van de vogelgriep?

Maar waarom hangt dat dan boven het vijvertje?  Worden er zieke eenden verwacht dan?

Ach wel nee. 

Dit is gewoon een poging om te vermijden dat er te veel herfstblad in het vijvertje terecht komt.

En dat blijkt goed te werken ...

Toegegeven, het is geen zicht, maar ik hoop dat het maar ten hoogste voor enkele weken meer is. 

Het maakt gewoon deel uit van de herfstverrichtingen in de tuin.

Als alle blad gevallen is mag het weer weg, dat lelijke ding.

Reuzenslak!

Dat was wel even schrikken - zo'n reuzenslak in het vijvertje.

Bij nader zicht bleek het gewoon hard te hebben gewaaid.

Gelukkig maar.

Vensterkes

Nou ...

het lijkt er op dat ...

we de rest van het jaar op ...

planten moeten kijken met vensterkes in.

...

Zowel in de siertuin,

Iemand lijkt zijn klauwen te hebben gezet in de Vrouwenmantel ...

Er zitten venstergaatjes in deze Hosta ...

... evenals in deze ... en in al de rest ook!

... als in de boomgaard,

De blaadjes van de appels lijken wel verhakseld!

... of in de moestuin,

Het ajuinloof staat vol grijze stippen - het equivalent van blauwe plekken ...

Het is toch wat vroeg voor coloradokeverschade?

En wie kneusde het spinazieblad?

En zelfs in de bloemenweide!

Krak, zei de eerste orchidee ...

:-(

En zeggen dat gisterenochtend nog alles perfect ok was ...