vrijdag 30 mei 2014

Zitten kan je maar beter ...

... op goed gerief.

En op goed gerief mag er gerust wat gewacht worden. Als je dan toch de investering doet in iets waar een levensduur van decennia op geplakt wordt, en dat artisanaal vervaardigd wordt, moet je niet gaan zeveren over korte leveringstijden. Laat die handwerklieden dan maar op hun gemak werken, zodat je een goed product krijgt.

En ik denk dat dit goed gerief is. We hebben het na lang staan dubben op de Tuindagen van Beervelde vorige herfst toch besteld. En het is vorige week geleverd. Door de vriendelijke zaakvoerder, persoonlijk.

Het mocht eerst enkele dagen in de wintertuin staan maar dan heb ik het toch buiten gezet – ik moest er toch enkele mooie foto’s van maken niet?



Mooi hé? Wij waren alvast onmiddellijk verkocht door de klassieke, tijdloze uitstraling er van. En pas op! Wij bestelden dan nog de ietwat plompere versie, met relatief weinig maar brede latjes! Je moet de (nog) duurdere versie dan eens zien met de vele, fijne latjes en de nog sierlijker krul onder de leuning!

De kleur? Je kan ze in allerlei kleuren bestellen maar wij kozen een ouderwets soort donkergroen. Maar daar is toch iets vreemd mee. De ene lichtinval doet het soms blauwachtig lijken, en vaak lijkt het ronduit zwart te zijn. En dan er ligt weer eens een haast olieachtige glans over. Heel intrigerend.



Waarom zou het decennia meegaan, zonder dat weer en wind er spel op heeft? De lak is een zeer slijtvaste tweecomponentenlak die in meerdere dunne lagen is aangebracht. Normaal worden alle spleetjes van de houtnervatuur tussen enkele lagen compleet helemaal dichtgeplamuurd en perfect gladgeschuurd, maar wij bestelden de versie waar dat niet gebeurde, zodat je de houtstructuur nog wat kan zien. Laten we hopen dat deze versie desalniettemin even lang meegaat.

Het stalen onderstel tenslotte, dat is eerst gegalvaniseerd alvorens te poederlakken. Dus al komt er door ruw gebruik een diepe kras in de lak, roesten zal dat bankje niet direct. Je mag deze bankjes, alhoewel opvouwbaar, naar het schijnt jarenlang zonder schroom in weer en wind buiten laten … ik ben benieuwd.

Dus ja, alvast heel tevreden van deze aankoop. En ik beloof elk decennium verslag te leveren over de staat van dit goed gerief. En hoogstwaarschijnlijk tussendoor ook wel eens.

woensdag 28 mei 2014

Onze Veltroute 2014

En voilà, ze is klaar zie, onze Velt-ecotuindag route voor dit jaar!

Dit jaar heb ík ze uitgestippeld, en ze heeft daardoor nogal een hoog blog-gehalte gekregen.
Het biodivers vrouwke had al een beetje gemopperd omdat ik nog niks losgelaten had, en had dan maar met een ietwat nukkige ondertoon gezegd "awel, verras me dan maar".

Goed - dat doen we dan.

Zondag gaan we dus op pad voor een lange rondrit.  Mmm - niet echt eco is dat - driehonderd twintig kilometers rondtuffen, maar ik moet absoluut een bezoekje brengen aan de tuinen van AnneTanne en Fruitberg.


Ik hoop in de voormiddag nog bij Fruitberg te belanden, om dan 's middags ergens in het Tienense of Diestse iets snel te gaan eten.  Weet er trouwens iemand een goed adresje voor een smakelijke snack, zo in die omgeving?

Na de snack moet het richting Balen om de tuin van AnneTanne te gaan bewonderen.  Ben echt benieuwd, want was het niet vorig jaar dat ze daar een zwemvijver groeven?  Dat moet er nu wellicht al mooi uitzien.

En daarna staat er nog vanalles open.  Ik wil zeker nog in Tremelo langs want daar was er een grote tuin met, als ik de foto in het velt-ecotuindagenboekje mag geloven, een fikse populatie Gevlekte orchisjes. En je kent me - kan ik weer uit de bol gaan.  Ik neem zeker mijn fototoestel mee!

Maar onderweg naar huis zijn er nog andere tuinen die we zouden kunnen bezoeken. Zo zijn er nog stops mogelijk in Meerhout, Vilvoorde en Zellik - in theorie - want ik betwijfel dat er nog tijd over zal zijn.

En?  Hebben jullie ook al een route?

dinsdag 27 mei 2014

Zondag - Teldag


"Mama, die vogels zijn kei-ambetant!", zei Dochter die van de tuin binnenliep. "Zo een lawaai!"
De alarmkreten gingen nu al een half uur door in de tuin, sinds de katten buiten gelaten werden.
"Ja, kom, we gaan kijken wat er aan de hand is"

"Hoi Jan - zijde gij hier ook? Ook voorzitter vandaag?"
"Ja", zuchtte mijn collega-voor-één-dag. "Weet jij waar onze lokalen zijn?"
"Nee, maar kijk - ginder is veel volk. Misschien hangt het uit."


Plots vloog er een klein vogeltje haast stuurloos zwalpend voorbij en landde nabij de vijver. Een ander dwarrelde grappig van struik tot struik en een derde werd gezien op de grond naast de houtstapelkooi, zo argeloos als vers kattevoer.
"Oh-oh! Er is een nest zwartkopjes uitgevlogen! Waar zijn de katten?! Die moeten binnen!"

Eén voor één kwamen ze binnen, de bijzitters van dienst, als duiven naar de til. Dat ze er niet gelukkig uitzagen, was een understatement. Enigszins verloren ook, en verveeld. Gelukkig zat er één lolligaard bij, die er onmiddellijk met wat fratsen de toon inzette.  Maar de overigen zagen er uit alsof ze veroordeeld waren tot de cel.


Na wat speurwerk werd Toulouse onder de struiken gevonden, loerend naar het geritsel boven haar hoofd. 
Bo was nog moeilijker te traceren, en kwam pas te voorschijn toen er met het etensbakje gerammeld werd.
"Gelukkig hebben ze honger. We gaan ze deze namiddag binnenhouden".

"Welkom, ik ben jullie voorzitter voor vandaag en we zitten de hele namiddag hier binnen om samen te tellen. Straks leggen we de eed af en leg ik uit welke stappen moeten gevolgd worden.  Maar eerst nog iets belangrijks - waar staat de drank en onze broodjes?  Wie gaat mee zoeken?"



Het biodivers vrouwke nam haar telelens en Dochter volgde in haar kielzog met haar eigen kodakske.
Bij de vijver deed het eerste vogeltje een poging tot wat leek een transatlantische vlucht over de vijver. Eigenlijk leek het meer op een paraboolvlucht die in het water ging eindigen ware het niet voor een reddende Lisdoddestengel.  Die boog echter gevaarlijk door tot net boven het water. Het leek er even op dat het op een ramp zou uitlopen.

"Eerst gaan we het aantal stemmen tellen. Daarna verdelen we ze volgens lijst en in vier categorieën. En pas daarna zullen we de naamstemmen tellen. Ik zet alles op het bord zodat we niks vergeten, want ook voor mij is dit de eerste keer. We moeten het dus allemaal met de nodige aandacht doen. Alles moet kloppen. Het zou een ramp zijn als we alles moeten hertellen."


"Mama kijk eens - deze vliegt gewoon tot voor mijn voeten!" Dochter razend enthousiast!
"Hoeveel zijn het er? Ik zie er hier maar twee. Kijk hier - deze kan ik gewoon op zijn buikje strelen!".
"Ik denk dat er maar drie zijn".
"Oei - dat is precies niet veel. Ik wou dat het er meer waren - ze zijn zo schattig".

"Voorzitter, hoeveel stemmen moeten we nu eigenlijk tellen? We hebben hier nog maar twee zakken gekregen en dat zijn er al zo veel". 
"Ik denk dat er drie moeten zijn. Er waren dit jaar drie stembureau's in onze gemeente".
"Pfff - Ik wou dat het er veel minder waren - dit duurt eindeloos".


En voor wie er nog aan twijfelde - alle foto's zijn van het biodivers vrouwke

maandag 26 mei 2014

Rubycon


Het is zover. Hij is overgestoken. Ik hoopte nog lang dat het hem niet zou lukken. De afgesproken grens was dit poortje. Langs de ene kant mocht ie blijven, net als Caesar met zijn legioenen.  



En hier is ie dan. Vorig jaar nog helemaal alleen, maar nu niet meer te stuiten in zijn opmars.  Hij sloop ongezien tussen poortje en haag door en niets belemmert hem nog het inpalmen van nieuw gebied.  Voor hem ligt het hooilandje, en daar wil ie naar toe. 


Maar moet ik me zorgen maken? Nee, eigenlijk niet. Want hij mag dan de onbetwiste heer en meester zijn van het onkruidperk, er naar het schijnt niet te verdelgen door welk herbicide ook, in het hooilandje hoort ie desondanks zijn reputatie thuis. Tussen de overige planten is er ruimte zat, maar domineren zal ie niet. 

Want als ik even een dik naslagwerk raadpleeg, komt Heermoes voor in de helft van de Glanshaverhooilanden, maar neemt ie er ongeveer 5% van de ruimte in. Dat is niet dramatisch, niet?

donderdag 15 mei 2014

De kooi


"En waar dient dit voor?" vroeg de bevriende tuinier, die vijverplanten kwam halen.



"Oh, dat?  Dat is voor de kinderen", zei ik quasi-achteloos - "voor als ze stout zijn."


De blik in zijn ogen was de foute grap waard :-)


"Ach nee man", stelde ik hem gerust. "Dat is toch om hout in te stapelen. Dat hoort rechtop te staan. Komt nog een dakje op."


"Oh.", klonk het oprecht opgelucht.  "Kan jij lassen dan?"


"Nee hoor, maar mijn Pa kan dat."


"Hmm - goed gedaan.  En waar moet dat heen?"


"In een hoekje van de kippenren.  Dat wordt deze herfst aangepakt.  Is heel erg nodig - zo een rommeltje!"




Dat 'in de herfst' liep wel wat uit, want het was pas in de vroege lente dat Middelste en Jongste zoon en één van de Lieven meehielpen het gevaarte naar zijn bestemming te seulen.


Ter plekke werd dat mooi rechtop en horizontaal gezet, en met de pootjes verankerd.



Alvorens we aan het dakje begonnen, moest ik eerst nog bij Schoon zus en Zwager langs, want die hadden nog een ganse stapel oude dakpannen liggen.  En daar mocht ik er gerust tachtig van hebben.



En daarmee kende ik de maat van de pannen, en konden de dakspanten op de goeie afstand gelegd worden.



En daar gingen dan die mooie pannen op!  Je ziet aan de Kersebloesems dat het ondertussen al ver in de lente was.



Een gootje moet voor de opvang van het regenwater zorgen.  Dat moet op termijn een constante drinkwateraanvoer voor de kippen zijn - tenminste, wanneer het regent.  Hoe dat er precies moet uitzien, weet ik nog niet - het is nog maar een vaag idee.



Op deze foto zie je goed het gat dat we in de heg maakten, als toegang tot dat deel van de kippenren. Het is de bedoeling dat dat ooit een mooi gesnoeide doorgang wordt, misschien mét boog. Of niet - want zo'n boog ontneemt het zicht op dat dakje. We denken er nog over na.

Aan de achterkant werden nog enkele oude betonplex-platen bevestigd, tegen de regen.

En met hout erin - ziet die houtstapelkooi er uit zoals we in gedachten hadden.


zondag 11 mei 2014

Beervelde lente-editie 2014

Beervelde lente-editie werd voor ons een beetje Beervelde by rain.  Nu ja, ik mag niet overdrijven want we ontsnapten door onze late aankomst vrijwel aan de meeste buien. En tegen sluitingstijd aan kwam het zonnetje zelfs piepen!


Het vrouwke kocht wat éénjarigen, voornamelijk Nemesia's: 'Plus anona' en 'Cherry on Ice'.

We dachten eerst dat we niet veel gingen kopen maar tenslotte moest ik twee keer heer en weer om alles naar de auto te dragen. Maar dat kwam voornamelijk door dit bundeltje staal, wat te zwaar was om samen met al die zakjes planten naar buiten te dragen. En dat was nog zwaarder dan het er uit ziet, want op de foto is er is al een deel naar Mams, als moederdagkado.


Vaste planten kochten we niet veel. We lieten ons slechts verleiden door een Hortensia 'Hot red mini';

Hortensia 'Hot red mini'
een blauwpurperen Lupine en een hele donkerpaarse Centaurea, waarvan we de naam niet kennen omdat de verkopers niet in hun kraam stonden (we lieten de centen dan maar achter in hun tafeltje).
 

Verder kocht het vrouwke nog wat potjes Rhodohypoxis. Dit Zuid-Afrikaanse plantje leerden we enkele jaren geleden kennen op vakantie in Texel, waar het in een lage pot pronkte op de buitentafel. 

Rhodohypoxis
En natuurlijk kreeg het Vrouwke ook wat binnen-orchideetjes - voor haar moederdag. Er werd gekozen voor enkele kleine oranjekleurige Encyclia's. Daarvan krijgen jullie binnenkort een foto, wanneer de bloemen open staan.

maandag 5 mei 2014

Ik wist dat je hier zou zitten


Ze verscheen met in elke hand een koffiekop. 

“Ik wist het dat je hier zou zitten”, zei ze met een grote glimlach. 

“Wel makkelijk zo – moet ik je minder zoeken in de tuin als ik je nodig heb”.

Ik hield er nog even het zwijgen toe.

Ze kwam naast me zitten en keek rond.

“Had ik het niet gezegd? Dat dit een goed plekje was voor een bankje?”

Ik bleef zwijgen maar keek gelukzalig naar enkele bonte zandoogjes die voorbijfloterden.

“Je had al jaren geleden naar me moeten luisteren”, besloot ze
– en interpreteerde mijn stilzwijgen als instemming.

“Weet je wat”, zei ze terwijl ze me een koffie toestopte, “dit is Het Beste Plekje – en je bent er blij mee”.





En gelijk heeft ze 
– zoals steeds.





zaterdag 3 mei 2014

Microdakzicht

Dat heeft weinig gescheeld of er waren hier alleen maar dorre stengels en verdroogd gras te tonen! Die droogte van de afgelopen weken maakte dat alles op het dak begon te kreunen van de dorst.

Je kan het nog wat zien aan het Duizendblad. Dat was haast volledig verdord. Dat heeft nog net op het nippertje wat scheuten kunnen redden dank zij de regen van de laatste dagen. 



Op de rechtse foto zie je onderaan de rand van het dak. Daar voelen de Tripmadammen zich opperbest. Links ervan staat een Bermooievaarsbekje in bloei. En je ziet ook wat bladeren van de Wilde wingerd. Die tracht weer het dak op te raken. Ik moet die gaan snoeien want anders palmt ie heel snel grote delen van het groendak in. Wet hoger in beeld zie je de Hemelsleutel. Die trekt zich van droogte niks aan. De Paardebloemen ernaast die hebben op zeven haasten bloemen gevormd en hebben het dan begeven. Op de foto hieronder zie je dat ze er toch in slagen vruchtjes te maken, of ze nu uitgeteld op de grond liggen of niet - straf!



Met de rechtse foto kijken we nu even naar rechts op het dak. Daar zien we een toefje Bieslook in bloei. Er is een tijd geweest dat het ganse dakje er vol mee stond. 

Waar het dakje ook vol van stond, gisteren dan, waren allemaal grijze hoopjes grond. De meeste waren dichtgeslempt door de harde stortbuien die we te verduren kregen, maar ik vond er toch eentje die al weer was opengemaakt. Rechts naast de uitgebloeide Turkestaanse tulpjes zie je zo'n holletje. Benieuwd wie er daar huist.



Maar dan de op-het-eerste-gezicht foto van deze maand ...

Daar was even een probleem. Toen ik op mijn vaste plek plaatsnam om de foto te maken, zag ik haast niks van het groendak. De Japanse blauwe regen is de afgelopen tijd weeral zo gegroeid dat die serieus in de weg hing. Dus heb ik even met de snoeischaar moeten ingrijpen. Het resultaat zie je HIER.