Hakhout heg

Het is weer zover. De wilde heg aan de straatkant werd deze winter eindelijk aangepakt. Het was geleden van de winter 2006-2007. Toen was de wilde heg ongeveer tien jaar oud en was het nodig ze in te korten. Toen waren dat allemaal nog jonge boompjes, grotendeels éénstammig, maar toch al zeven meter hoog - zo van die lange zwiepers. Maar door ze allemaal tot een dertig tot veertig cm boven de grond af te zagen, zijn het meerstammige struiken geworden - hakhout.

Alhoewel dat ik de wilde heg sindsdien wel af en toe wat ingekort heb, is een echte hakhoutkap niet meer uitgevoerd. Maar nu was het hoog nodig. Eén en ander is weer veel te hoog en te breed geworden.

Nu is die hakhoutkap op zich niet zo erg. Al die planten lopen wel weer uit in de lente. De vogeltjes vinden het natuurlijk niet zo leuk , maar ik hou er wel wat brandhout aan over. 

En alle fijnere takjes werden verhakseld door de werkmannen van de gemeente en nu heb ik weer een mooie voorraad houtige mulch. En ik vind het ook wel een leuk winterwerk, al dat gesnoei en gehak.

Maar wat wel erger is, is dat ik nu de gevolgen draag van een uitgestelde beslissing. Toen ik in 2006-2007 die eerste hakhoutkap uitvoerde, was het de bedoeling één boom uit te kiezen die verder mocht uitgroeien. Helaas was ik toen aan het twijfelen gegaan en heb ik twee bomen laten staan. Mijn eerste keus was een kaarsrechte Haagbeuk (dat is de rechtse van de twee hoge bomen op de eerste en onderstaande foto), en de boom die toen tevens is blijven staan is een Zomereik (de linkse hoge).

En zoveel jaar later heb ik daar spijt van. Want nu hinderen de kronen van die twee bomen elkaar en moet ik toch de zaag bovenhalen ... en ditmaal niet om een dun boompje, maar al een serieuzer exemplaar om te leggen... En nu heb ik daar toch wel een dubbel gevoel bij ...

Dode mulch

Mulchen – het blijft de makkelijkste manier om omgewenst gegroei van planten tegen te gaan. Heel wat ekologischer dan gesproei met pesticiden en alvast ook veel minder arbeidsintensief dan schoffelen en hakken tussen de groentjes of in sierborders.

Dan is het toch wel moeilijk te begrijpen dat ik er jaren over heb gedaan om meer met mulch te werken in mijn tuin.

Misschien is dat wel te wijten aan het feit dat mijn eerste ervaring met mulchen een beetje op een fiasco is uitgedraaid. Om te mulchen moet je namelijk wel materiaal hebben om mee te mulchen. En toen ik voor het eerst mulch als onkruidonderdrukker toepaste tussen mijn rijtjes groenten maakte ik een foutje die ik me nog steeds beklaag. Want toen had ik slechts gazonmaaisel ter beschikking.  En wat ik niet ten volle besefte is dat gazonmaaisel vol graszaad zit. Dan nog van één der lastigste “onkruidjes” voor de moestuin, namelijk straatgras.

Voor het mulchen had ik hoegenaamd geen problemen met straatgras in mijn moestuin. Er na des te meer… en meer. 
Vooral het bed waar ik winterprei op plant, zo na de vroege patatjes, heeft er erg van.  Elk jaar ziet dat bed er na de aardappelteelt er heel erg leeg uit, maar gezien ik na het poten van de jonge prei nog maar weinig schoffel, ziet het Straatgras er volop zijn kans – zeker omdat die prei er nog lang – tot ver in de winter – blijft staan. 

Maar nu, na al die jaren – en dank zij een oogopener in een Velt-tuin in de gemeente, heb ik het eindelijk door. Moest ik nu echt zo oud geworden zijn om het nu pas te snappen?  Je moet natuurlijk dood materiaal gebruiken. Dood in de betekenis dat er geen stukjes plant inzitten die kunnen ontspruiten, wortelen of kiemen.  Dus geen stengels waar vrucht en zaad aan zit. 

Ik gebruik dus nu haagsnoeisel of herfstblad.  Werkt heel goed.  Vooral herfstblad vormt een mooi laagje op de bodem, begint dan spontaan al wat compost te maken en houdt het vocht goed vast.  Het haagscheersel kan in mijn tuin vervelend zijn omdat er ook doornige soorten in de haag staan, maar verder is dat heel bruikbaar gebleken.

Vanaf nu staan de preitjes altijd in het mulch.  Ze zien er tevreden uit.

Een mooie hoop.

Zie ne keer wat een stapel!

Ondanks de miezerige regen hebben Middelste en Jongste zoon mooi werk verricht.  Al dit snoeihout lag verspreid in de tuin te wachten om naar de straatkant te worden vervoerd.  Wintertijd is snoeitijd in de biodiverse tuin, en tegen het paasverlof aan is er meestal een behoorlijke stapel bijeengesnoeid.  En dan moet dat allemaal fijngemaakt worden, want daar zet je toch niet de vlam in!?  Dat is toch veel te nuttig materiaal om gewoonweg in rook om te zetten?  Nee - hier wordt dat allemaal in heel kleine stukskes gehakt.  Nu heb ik daar wel zo'n tuinhakselaartje voor, maar dergelijke hoeveelheid ...

Gelukkig kan ik de gemeentewerkers laten komen om deze stapel tot fijn spul te laten versnipperen.  De gemeente heeft er enkele jaren geleden speciaal een hakselaar voor gekocht!  Niet voor de biodiverse tuin alleen natuurlijk, maar ter vermeerdering van het aantal thuiscomposteerders en vermindering van de gemeentelijke factuur (want anders kwam dat allemaal in de groencontainer terecht).

Maar niet van ons!  Uit de biodiverse tuin vertrekt er niks naar de groencontainer!  Alle groenafval gaat de composthoop op en snoeihout wordt verhakseld!   Dat wordt dan gebruikt om het biodivers vrouwke te helpen het "onkruid" (= de ongewenste kruiden) in de vaste-plantenborders in toom te houden.

Dus morgen hebben we weer zo'n voorraadje snippers.  Over zo'n mooie hoop gaat dan een dekzeiltje om dat droog te houden en dan kan dat, wanneer nodig, nuttig gebruikt worden.  Trouwens, de muizen vinden zo'n droge hoop onder een zeiltje ook altijd heel nuttig!