Doif

Had ik niet beloofd je op de hoogte te houden van nestelende bewoners van de carport? Na het bouwen van een luxe mussenappartement is iedereen natuurlijk benieuwd of er al iemand introk, en of dat überhaupt wel mussen gingen zijn...

Wel, het appartement is nog helemaal leeg. Er zijn trouwens nauwelijks mussen te zien in onze tuin. Blijkbaar prefereren ze een tuin met brede paplaurierhaag, iets verderop.

Maar er trok toch iemand in, helemaal aan de andere kant van het bouwsel. Boven op een steunbalk zit een duif. Gelukkig geen houtduif, dat zou het vrouwtje niet leuk gevonden hebben (ze heeft iets onbestemd tegen die beestjes). Het is een Turkse tortel.

Turkse tortels trachten al jaren te kweken in onze tuin. Ze hebben al op de gekste plekken proberen te nestelen, maar steeds op plekken waarvan ik denk - bij de volgende storm ligt dat nest er af. En vaak heb ik ook gelijk. Of is de nestplek zo open en bloot dat ik het ergste vrees met al die nestrovers in de buurt. Het nest is meestal ook niet veel - wat kriskras op elkaar gestapelde takjes die er uit zien alsof ze elk moment kunnen van de te wankel gekozen ondergrond af vallen, en met zoveel gaten er in dat je verwacht elk ei er door te zien vallen.

Maar vorig jaar verbaasden ze ons! Plots zaten er in de kardinaalsmuts aan de oprit een koppel jonge tortels - op wat een nest bleek te zijn.

We waren uitermate verbaasd want passeerden we niet elke dag onder die tak wanneer we naar het werk vertrokken? Geen enkele keer hebben we het nest of die broedende tortels gezien. Pas als de twee vetgemeste kuikens over de nestrand puilden merkten we ze op!

De foto maakte ik enkele dagen later. Toen zaten ze al niet meer op het nest, maar ontdekten ze de struik.

Maar dit jaar kozen het tortelkoppel alvast een stevige broedplek uit. 

Telkens ik door de carport passeer kijkt er één me met die grote kraalogen aan. Ze lijken alvast op hun gemak. Zelfs een wagen in en uit rijden schrikt ze niet weg.

Appartement met tuinzicht te huur

Herinner je mijn ideetjes van lang geleden, om een vogelvriendelijk huis te bouwen? Na al die jaren biedt de carport een kans om een deel van die naïeve ideetjes waar te maken. Ik zag in dat er onder de pannen ruim plaats is voor een mussenhotel. 

De toegangen tot het hotel – of eerder een appartementsgebouw – zijn al voorzien. 

 

Ik voorzag acht ventilatiepannen aan de tuinzijde van de carport en drukte er de plastic roostertjes uit. Die dienen normaal om de vogels er uit te houden maar dat is natuurlijk hier net niet nodig. Langs de binnenkant moest ik dan gewoon nog nestkasten voorzien.

Kijk eens wat een zicht die appartementen hebben: een uitvliegroute recht naar de krulwilg (ideaal voor een veilige eerste vlucht van het jonge grut), er onder een drinkschotel voor de dorstigen (of voor een slokje tegen de schrik na die eerste vlucht), links een soortenrijke haag (gevuld met vele lekkere insecten) en rechts, om de hoek staat een fastfood-voedersilo. Dit is gewoon een luxe omgeving!

De flats zelf zijn uit volledig ekologische materialen opgetrokken. Oude eiken planken werden bij de afbraak van een ander bouwsel gerecupereerd. Na schuur- en verzaagwerk kwamen daar nog goede planken uit.

Een moderne en strakke vormgeving moet vooral een trendy jong publiek aantrekken, liefst één met een grote kinderwens. De appartementen zijn daarom ruim gebouwd, met een vloeroppervlakte van wel 25cm x 25 cm!

En we gebruiken dezelfde truuken als in de mensenwereld: door een zogenaamde schaarste ('er zijn al de helft van de appartementen verkocht - let maar op het uitpuilende nestmateriaal') proberen we nog deze lente alles bewoond te krijgen. We hopen op een gezellige bende.

We houden u op de hoogte!

AF! - of toch zo goed als ...

Ongelooflijk dat ik hier nog niet over geblogd heb, want mijn artisanaal bouwsel is officieel af verklaard. Eind vorig jaar heb ik de bevoegde overheidsdiensten het afwerken en in gebruik nemen van mijn carport met het gepaste papierwerk laten weten. Daar vroegen ze me elk jaar opnieuw om, met een ietwat dreigend schrijfsel waarin me op mijn bureaucratische plichten gewezen werd. Helaas moest ik telkens antwoorden dat het eigenhandig, en op artisanale wijze bouwen van de in stevig eikenhout uitgevoerde overkapping nog wat meer tijd in beslag ging nemen, en dat ze – samen met het biodivers vrouwke – nog wat geduld moesten oefenen. Ik kan begrijpen dat ze, in deze het-moet-steeds-sneller-wereld, niet echt konden begrijpen dat iemand zo lang kan doen over een simpele carport aan zijn huis. 

Maar dan zijn ze duidelijk nog niet komen kijken, want simpel kan je het bouwsel niet noemen.

Je herinnert je misschien mijn blogpost van alweer een jaar geleden, waarin ik gewag maakte van een schouderprobleem. Daardoor kon ik pas begin augustus het dak afwerken tot op het niveau van de kepers en de dakgootplank. 

Voor die laatste kon ik bij Houtman prachtige Kastanjehouten planken kopen. Twee cm dik maar wel ruim vier meter lang waren ze – en perfect recht. Ik heb er meteen nog wat extra van gekocht, want de eerlijkheid gelast me om te zeggen dat er toch nog wat werk aan de carport is, alvorens ie echt-echt-echt af is. 

Alhoewel onze wagens er al kunnen gestald worden, wil ik er nog enkele vloertjes in voorzien, als vliering. En er moet natuurlijk nog verlichting in komen, en stopcontacten. Want ik voel dat er onder dat dak nog veel zal geknutseld worden. En dan heb ik natuurlijk elektriciteit en licht nodig. 

 

Vorige zomer vees ik er dan de pannenlatjes er op, en bestelde een lading dakpannen. Samen met de jongste zoon legde ik het dak vol. We gebruiken een gehuurde materiaallift om de dakpannen omhoog te hijsen, want die allemaal via de ladder omhoog dragen zagen we niet zitten. Die materiaallift was een manueel te bedienen model, waarbij we met een “manivelleke” het lastplatform moesten omhoog draaien.

Ook die dakpannen leggen bleek weer meer tijd in te nemen dan ingeschat. Niet waar het de rechttoe-rechtaan gedeelten van het dak betreft, maar wel het afwerken van de hoekribben. En hoeveel pannen er daar niet inkruipen, in die schuine stukjes!

Enkele weken later, op een mistige dag, kwam dan de man met de dakgoot. Grappig was dat – als je ziet hoe een elf meter lange dakgoot centimeter na centimeter uit de camionette tevoorschijn schoof. Vooral omdat die camionette maar vijf meter lang is. Blijkbaar rolt dat gewoon van de rol – door een vouwmachine heen, die er origami-gewijs een corniche uit plooit. 

 

Nu ben ik nog bezig met het plaatsen van de steunbalken voor de twee vlierinkjes. Ik gebruik er de kepers voor die ik op overschot heb. Verder moeten de kastanjehouten planken voor de vlieringvloertjes nog allemaal glad geschuurd alvorens ze er definitief op mogen. 

De zeiltjes die nu tussen de poten hangen dienen om er ’s winters de mist uit te houden. De carport staat helaas in een ‘trekgat’, waarlangs tussen verschillende huizen mistige lucht van hoger op de heuvel neerdaalt naar het dorp. De poten van het bouwsel kunnen ’s ochtends echt kletsnat zijn. Maar door die zeiltjes blijven de wagens droog, wat de bedoeling van de carport was. Maar ’s zomers mogen die zeiltjes weg, want echt mooi kan je dat niet noemen.

Om het in gebruik nemen van de carport wat extra luister mee te geven, werd het ding volop in de kerstlichtjes getooid. Ik vond een 23m slinger met 1000 "warm white" led-lichtjes heel gepast.

Slow building

Het is nu al haast een jaar geleden, dat ik nog eens een update heb gegeven over mijn uit de hand gelopen zelf-bouw hobby project. Ik had eigenlijk op dit ogenblik willen de afwerking van mijn eikenhouten carport kunnen aankondigen maar helaas ...

Een ingreep aan mijn schouder heeft roet in het eten gegooid. Een ontsteking, ten gevolge van macho gedrag van mijn kant (net voor de zomervakantie te veel in te korte tijd willen doen in de tuin) heeft het 'frozen shoulder' syndroom geïnitieerd. En nu zit ik met de gebakken peren ... enkele weken thuis na een kijkoperatie-met-intern-snij-en-opkuiswerk en nog een lange revalidatie voor de boeg tot we weer op het niveau van tevoren zijn. ... als we daar ooit weer geraken.

Maar dat geeft me toch weer eens wat tijd om nog eens een blogje te plaatsen.

Dit is waar we begin vorig jaar ongeveer gebleven waren: de dragende structuur aan de voorkant van de carport was ongeveer af - de schuine dragers waren geplaatst en de eerste horizontale balken waar de kepers op moeten komen waren gelegd. En alles droog onder enkele grote, lelijk-groene dekzeilen.

En ik had het toen al gezegd - ik had nood aan wat gemotoriseerde hulp, om de derde fase van de bouw sneller te doen verlopen. Ik kocht me (in aanbieding in de lokale gereedschapszaak) een semi-professioneel handzaagje van een mij tot dan toe onbekend merk. Door het semi-professionele aspect wel naar de dure kant, maar toch een aankoop die me nog geen minuut gespeten heeft.

Maar ik kocht me ook nog een artisanaal stuk gereedschap. Uit het bosrijke Zweden liet ik me een "Froe" leveren van het merk Gränsfors Bruk. Prijzig, maar wat prachtig een staaltje handwerk! Handgesmeed, en met een op maat gemaakte steel, perfect passend in het stalen oog. 

Een 'Froe' is een splijtbijl of kliefijzer die gebruikt wordt om bvb. houten dakleien uit stammetjes te klieven. Of om, zoals in mijn geval, kastanjehout tot kleine balkjes te klieven om er daarna tappen uit te snijden.

De tappen worden ruwweg op maat gesneden op een shave-pony, maar daarna werk ik ze nog eens ronder bij met de schaaf.

Halverwege augustus waren er weer genoeg stukken klaar om een montage te doen. 

Eén en ander werd liggend in elkaar gestoken en moest dan met de katrol op zijn plaats gehesen worden. Jongste zoon maakte er weer een time-lapse filmpje van.

Daarmee stond de ganse onderbouw met steunpalen er. En kon ik verder werken aan het plaatsen van de laatste schuine dakbalken. Sommige verbindingen zijn wel complex geworden, zoals bij de dakpunten waar drie schuine dakbalken samenkomen op één punt.

De horizontale dragers worden gesteund door driehoekige steunblokjes die deels in de schuine dakbalken ingewerkt zijn. 

Op een andere plek gebeurde dat met een zwaluwstaartverbinding. Allemaal heel stevig.

Maar ik moet toegeven, soms zag het er wel eens uit alsof die balken gewoon maar los opeen gestapeld werden.

En dan kon ik eindelijk aan het plaatsen van de kepers beginnen, bovenop de horizontale draagbalken. Die kepers zijn ook eikenhouten balken geworden, 6 x 8 cm in doorsnede.

Ik heb ze op 60 cm van elkaar gelegd en in tegenstelling tot de rest van de constructie tot nu toe, niet met houten tappen vastgezet, maar vast gevezen met roestvrij stalen houtschroeven. Je weet wel, van die stevige met een zeskantige kop - in Vlaanderen heten die Tire-Fonds.

De laatste kepers moeten vooraan nog worden geplaatst, en dan kan ik er de pannenlatten op leggen, en tenslotte de pannen zelf.  Maar eerst nog wat aan mijn schouder werken.

Nog even een kort rondleidingkje, als afsluiter.