Het begin van een plasje

Hebben jullie dat ook, dat sommige tuinprojecten jaren door je hoofd spoken, alvorens ze gerealiseerd raken?  Maar dat heeft het voordeel dat ze jaren kunnen rijpen, dat alle facetten ervan al in gedachten bekeken zijn, verworpen en weer bijgeslepen?  En dat keer op keer tot er uiteindelijk een briljant concept ontstaat? ;-)  Maar het dan nog uitgevoerd krijgen ...

Zo was het ongeveer met ons vijvertje.  Al van bij het begin, toen we een stukje grond ophoogden voor het akkeronkruidenreservaatje, was daarnaast een laagte ontstaan.  Niet per ongeluk op die plek, want daar was het waar ooit een vijvertje zou komen.  Maar niet direct.  Vijftien jaar hebben we daar dan op een moerassig ruigteke gekeken.  's Winters liep het er vol en leek het op een vijverke, want de grondwatertafel komt hier echt hoog!  Ik moet putteke winter maar een spade in de grond steken en ik heb een bron.  Maar 's zomers zakt het grondwater meters diep weg, dus wisten we al snel dat een natuurlijke, permanente plas niet tot de mogelijkheden behoorde.  Maar gelukkig bestaan er degelijke rubberfolies!

Dus zomer 2006 was het zo ver!  De oudste zoon had niks omhanden en voelde zich nogal graverig en nam de spade ter hand.  De middelste zoon zag dat gespit echt niet zitten en speelde dan maar voor transporteur.  En sindsdien zitten de kippen wat droger - want hoger. 

Zo zou het worden - 5 x 3,5m  
met rechte boordmuur, vlonder, zachtglooiende oeverzone en moerasje 

Nu moeten jullie niet denken dat ik niks deed - toezicht houden op de werken is ook zwaar hoor!  Want het luistert nauw, zo'n vijvertje uitgraven.  Geen sinecure om het plan van in je hoofd op papier en dan in het echt om te zetten ;-)  Daar komt heel wat meten en gedoe met waterpas en lange latten bij te kijken!  En de jongens maar zuchten dat pa nooit content is :-)

Je moet weten dat onze tuin niet plat is.  Het zou logisch geweest zijn om aan de lage kant een keermuurtje of wal te maken om het water aan de hoge kant wat hoger te krijgen ... (wie snapt deze zin nu nog?)  Nee - natuurlijk moest ik weer dwars doen en net aan de hoge kant van de tuin een keermuurtje bouwen.  Maar 'k vind het goed.  Er is daardoor nog wat meer hoogteverschil gecreëerd en de combinatie van strak ogende gemetselde muurtjes en zachtglooiende natuurlijke oever maakt het wat spannender.  

De oudste zoon groef een geul, en de middelste zoon mengde zand, steentjes en cement tot beton en goot een fundering.  Daarop metselde ik een keermuurtje van door de buurman zelf gemaakte betonblokken.  Ja - ik woon in een streek waar ze zoiets nog zelf maken :-) 

Dan groef de oudste nog wat meer, stevige armspieren kreeg ie ervan, tot de biodiverse papa eindelijk zei dat het goed was - de diepte, niet de armspieren.

Op het zorgvuldig gelandschapte profiel kwam dan een in de speciaalzaak gekochte doek.  We hebben het ganse oppervlak wel afgespeurd naar scherpe voorwerpen, maar beter op zeker spelen - geen gaatjes in het vijverfolie!  En liefst ook geen knaagdieren met zin in rubber.

Dat dikke vijverfolie uitspreiden was een heel karwei!  Gelukkig is dat rekbaar (naar het schijnt 300%!) en laat zich dat in de gekste vormen dubbelplooien, want we hebben daar nogal aan heen en weer getrokken en geschoven tot het goed lag. 



Tevreden werklui
- wachtend op een waterplas

Daarna hebben we het diepste deel al gevuld met grondwater uit de waterput, want we kregen al meteen een lading waterplanten kado van een vriendin met vijvertje.  Die dook al onmiddellijk in haar lieslaarzen en sneed en kerfde heel wat wortelstokken, groeibollen, kruipwortels, rhizomen en wat weet ik nog allemaal te voorschijn. Met zakken vol gingen we naar huis (van die plastieken zakken - geen broekzakken).  En daarbovenop nog wat emmers met drijfplanten, ondergedoken planten en oeverplanten - goed voor een gegarandeerde toevoer aan de nodige zuurstof om zo'n vijvertje gezond te houden!

Met die lading planten zijn wellicht ook veel larfjes, eitjes, wormpjes, slakjes, schaal- en schelpdiertjes, enz ... meegekomen.  Dat is nog zo'n extra voordeel als je zo kan starten met je vijvertje.  Trouwens, als je iemand kent met een goed draaiend vijvertje, moet dat niet moeilijk zijn om daar planten van te bekomen.  Dat groen is zo uitbundig dat er minstens tweemaal per jaar grondig moet worden ingegrepen, anders groeit het zaakje volledig dicht!

Alles geparkeerd in de plas in het midden, en dan het bovenwaterse deel van het keermuurtje opgemetst en gevoegd.  Randen mooi afgewerkt, en klaar!

Randen afwerken met zoden, tot net onder de waterspiegel

In droge periodes droogt zo'n vijvertje sneller uit dan verwacht, dus hebben we wat aanvoerleidingen voorzien om bij te vullen vanuit de waterput.

Na al dat gezwoeg en gewrocht kwam de beloning in de lente '07!
Volgende foto's spreken voor zich:

De vlonder, in een allegaartje recup tropisch hout, maakten we in de zomer 2007.  Dicht boven het wateroppervlak zwevend, is dat de gedroomde uitvalbasis voor onderwaterexpedities naar het onbekende!  Als ik dat jaar de jongste zoon in de tuin zag - zat ie de helft van de tijd over het water gebogen :-)