dinsdag 26 februari 2013

Klaar voor de duik.

Wat is me dat nu?  Speelgoed?  Medische apparatuur?  Een microfoon?  Of nee, ... een hydrofoon? 




Niks van dat alles - het is gewoon het uiteinde van de beluchter voor de vijver die ik kocht.  Hij ligt klaar op de rand van het vijvertje.  Want ik wou 'em eens testen.  Vorig jaar beloofde ik de salamandertjes voor lucht te zorgen, mocht er nog eens een dik pak ijs te komen liggen, als zij al ontwaakt waren.

Nu zijn ze dit jaar nog niet wakker.  Het is constant koud gebleven, dus een herhaling van de ramp van vorig jaar zit er gelukkig niet in.  Maar we willen paraat zijn, en ons gerief al eens uitgetest hebben - voor het geval dat.

En dat werkt erg goed!  Kijk maar - een wak!




zaterdag 23 februari 2013

Es en de bonestaak

Het lijkt wel een beeld uit Jaak en de bonestaak, zoals dat zich naar boven kronkelt en draait en windt.  Alhoewel er wel peulachtige vruchten aanhangen is onze Japanse blauwe regen echt geen domme boon. 
 
 
 
Elk jaar slaagt ie er in me te verschalken en ongemerkt in de Es te klauteren.  Ik vermoed dat ie het meeste van het klimwerk tijdens de zomermaanden doet.  Terwijl ik in het buitenland ben, of lui in de chaise longue lig te soezen.
 
Het begint vermoedelijk met één rankje dat tersluiks richting het onderste takje van de Es uitgestoken wordt.  Eén vinger die ongezien het terrein komt verkennen.  Ondertussen wordt mijn aandacht afgeleid door duizend en één andere zaken in de sier- of moestuin.  Het snoeien van de heg, of het hooien van het graslandje.  Of ben ik gewoon op tuinsafari met het fototoestel in de aanslag.
 
Maar voor ik het goed en wel besef zit ie al meters hoger.  Is die eerste rank vlot voorbijgestoken door een tweede, een derde en een vierde.  En dan is er geen houden meer aan.  Wellicht merk ik het dan ook niet op omdat zowel tak als blad van dezelfde kleur als die van Es is.
 
En zo ziet er dat dan in de winter uit.  En moet ik weer eens de Es in - balancerend op een lange ladder met de lange schaar in de aanslag - in een poging die meterslange ranken zo hoog mogelijk af te knippen.  Want dat zijn echte wurgers die de Es zonder schroom zouden platnijpen. 
 
 
 
 
En net als ieder jaar maak ik mezelf de belofte die Blauwe regen in de zomer te trimmen. 
Misschien lukt het volgend jaar wel...
 
 
 
 

vrijdag 15 februari 2013

Tuinevolutie XIV - 2003


Dochters eerste uitstappen in de tuin. Meteen goed voor “wilde” balspelletjes met Jongste zoon.

Man man man! Het leek wel of sinds de bouw van ons huis mijn vrije dagen gevuld werden met een eindeloze reeks harde infrastructuurwerken! En ik die dacht dat tuinieren daar ver van stond! Beton gieten, paadjes bestraten, muurtjes metsen, … er kwam maar geen eind aan! En rap ging dat niet! Ik mets redelijk goed (al zeg ik het zelf), maar allesbehalve snel! Mijn boterham zou ik er niet mee kunnen verdienen. Dus het duurde nog wel even voor de trapleuningen volledig opgemetst waren.  Dus voor een foto van het resultaat moet je nog even wachten - op een volgende aflevering van deze tuinevolutiereeks.

Het terras en pad aan de zuidwestzijde van het huis was nog steeds een betonvlakte. Dat werd in 2003 in orde gebracht met een partij (beton)klinkers in “Waal”-formaat. Als ge uw betonneke glad en vlak genoeg gemaakt hebt kan je die klinkers er gewoon bovenop leggen. Je hoeft ze alleen aan de rand van het pad vast te kleven met wat cement en tussen de rest zand te strooien om ze vast te zetten.


Je ziet een stukje van het resultaat op volgende foto.



Had ik niet gezegd dat de “Blauwe border” een zorgekindje was? Het biodivers vrouwke kon mijn aanmodderen niet meer aanzien en nam deze border resoluut over! Ik moest de zaak omspitten, wat grond aanvoeren (want die border was inderdaad te nat ‘s winters – enkele cm hoger zou wellicht wonderen doen) en alles kreeg een nieuwe plek. Nieuwe soortjes en een nieuwe compositie – hopelijk kwam het deze keer wel goed.


In het midden vooraan de "Blauwe" border

In de boomgaard/bloemenweide stonden enkele perebomen ziek te wezen. Eén groeide echt niet en de andere had een stam vol kloven en barsten en open wonden van één of andere infectie. En dat kwam maar niet goed. Dus heb ik ze maar gerooid. En ik ging er geen nieuwe planten. Als ik er een bloemenweide wou, dan moest er toch wat meer licht komen.


Die winter hadden we geëxperimenteerd met het stekken van wat takjes van een struikkamperfoelie - want we vonden dat zo'n leuke haag, met die kleine blaadjes.  En wonder boven wonder kregen die takjes heel vlot worteltjes - gewoon in een glas water.  En dat in de winter (wel binnenshuis natuurlijk)!
Die lente plantten we ze in potten om op te kweken en tegen de herfst waren ze al groot genoeg om in de tuin uit te planten.  We gebruikten ze om een knipselstruik mee te maken, rond de peterselievlier naast de schommel. 

En in het bosje halverwege de tuin had het kappen van de notelaar een groot gat achtergelaten.  We vulden dat op met wat struiken (Gelderse roos, Eenstijlige meidoorn en Wilde kardinaalsmuts) en een Haagbeuk.


Ik heb het al eens verteld dat we in 2003 de moestuin kleiner maakten  De achterste vier perceeltjes en het schuine perceeltje werden omzoomd met een taxushaagje en in dat perkje werden struiken en bomen geplant: Wilde appel, Wilde peer, Gelderse roos en Tweestijlige meidoorn als inheems groen en cultivars van Zwarte bes en Aalbes voor het fruit.


Deze haagboog is pas vorig jaar gemaakt – altijd verrast hoe snel zo iets dicht groeit!


En na al die jaren was de schuifaf die Opa maakte aan vervanging toe! Die was nog juist goed om er bellen op te zitten blazen. Ditmaal wilden we gewoon een glijbaan kopen – toch wel een stuk makkelijker dan er zelf één maken. Maar natuurlijk had Opa zoveel jaar terug de zaak helemaal op maat gemaakt en absoluut niet op standaard formaten voorzien …


Wat maakt dat we weeral genoodzaakt waren wat creatief om te springen met bestaande tuigen. Ik bestelde bij de bekende grootwarenhuisketen uit Halle niet één, maar twéé kunstofglijbanen. We zaagden die in twee en monteerden ze weer aan elkaar om een langere versie te bekomen, groot genoeg om op de hoogte van het speelplatform te geraken.

Dat heeft nog wat stress met zich mee gebracht, want we hadden onszelf genoeg dagen gegeven, net voor de jongste zoon zijn vijfde verjaardag zou vieren. En een verjaardagsfeestje zonder de nieuwe glijbaan – dat kon toch niet? En toen de glijbaan geleverd werd, bleek het er maar één te zijn! Degene die verantwoordelijk was voor het inladen van de te leveren goederen, had doodleuk gemeend dat twee glijbanen wel een foutje in het boekingssysteem zou zijn … dus dat had nog wat heen-en-weer-getelefoneer nodig om dan weer dàt foutje op tijd recht te zetten – want wij moesten nog knutselend aan de slag! En dat lukte nipt!  




In de bloemenweide een nieuw succes! Waren er vorig jaar voor het eerst Ratelaars in bloei – dit jaar waren er voor het eerst Gevlekte orchisjes te zien!

De knotwilg die in 1999 omgezaagd was had ondertussen al weer genoeg dikke takken gemaakt om er één uit te kiezen en deze te knotten.  De rest ging er af, in een poging om van deze stronk nog iets deftig te maken.

Tijdens het jaar woei de klimroos 'Kifstgate' van het dak!  Kwamen we 'savonds thuis en konden we de garage niet in omdat die roos van het dak geblazen was en als een groot ondoordringbaar pak stekels en doornen voor de garagepoort was blijven hangen.  Wat daarna gebeurde leek wel een scene uit Doornroosje.  We mankeerden alleen nog een draak.  Wat een werk om dat allemaal te verknippen en af te voeren!  Dat bleef overal aanhaken - schrammen dat we opliepen!  Maar geen kans om dat pak takken weer op het dak te hijsen.  En om dat we geen herhaling wilden en die roos al enkele jaren het uitkuisen van de dakgoot onmogleijk maakte, besloten we om hem weg te doen.  Met spijt in het hart, want we vonden em wel mooi.  Maar ik zocht een goed tehuis voor die roos.  Nu overgroeit ie ergens lustig een oud schuurtje, waar dat onstuimige karakter geen kwaad kan.



bleekgeel: hooiland
zonnegeel: border
bleekgroen: gazon
lichtgroen: struiken
groen: boom
zwartgroen: haag
bronsgroen: lianen of klimplanten
zwart: landbouwplastiek
beige: akker, en kippenren
lila: kalkgrasland (ook op groendak)
staalblauw: moerasje
rood: akkeronkruidenreservaatje
bruin: constructie
grijs: verharding



Terug naar het begin? Klik hier voor 1990
Verder lezen?  Je kan naar het jaar 2004 door HIER te klikken

maandag 11 februari 2013

Even polsen.

Vijf dagen heb ik het gevoeld, in mijn pols.  Vijf dagen!  Dat komt er van, als ge uw goede voornemens van vorig jaar niet waarmaakt.  Had ik niet gezegd, na die twaalfhonderdste knip, om in de eerst bezochte tuinbeurs zo'n spier- en peesontlastende snoeischaar te kopen?  Inderdaad.  En heb ik dat gedaan ... ?  Neen.

Maar goed - dat ik dat niet gekocht heb is niet volledig mijn schuld.  De tuinbeurs van de Don Bosco school te Halle is een echte plantenbeurs.  En daar stonden blijkbaar geen snoeischaarventers.  En spijtig genoeg zijn we afgelopen seizoen niet meer op een andere tuinbeurs geraakt, ondanks het feit dat andere tuinbloggers er en masse naar toe gingen. 




Maar waarom koop ik dan zo een snoeischaar niet gewoon in het tuincentrum?  Wel, om de simpele reden dat ze dat daar gewoonweg niet hebben!  Begrijpe wie het begrijpen kan ... maar het is écht zo!  In de dichtsbijzijnde provinciestad en omgeving heb ik zeven tuincentra, tuinmachinewinkels en gewone doe-het-zelf grootzaken mét tuinafdeling afgeschuimd.  Zélfs in de winkel waar het biodivers vrouwke haar goed gerief aanschafte, konden ze me niet helpen.  "Nee meneer, dat verkopen wij niet.  Ja, we kennen dat wel.  Ja, meneer - zoiets kunt ge alleen op een tuinbeurs kopen".



























Goed - ik heb ondertussen toch al één appelboom gesnoeid, vorige zondag al.  Leuk jobke dat net vóór de regenbuien gedaan was.  En je kent me - ik heb natuurlijk geteld.  Niet dat het u interesseert of zo maar ik geef het toch maar mee: vorig jaar stonden er vijf honderd zes en twintig takjes op deze Trezeke Meyers, dit jaar zo maar eventjes acht honderd vijftien!  Kan je geloven dat ik het dagen gevoeld heb in de pols?  En er wachtte nog een boom!

En wetende dat die andere appelboom vorig jaar zes honderd vier en zeventig takjes had, had ik absoluut geen zin meer om dat werk te doen zonder aangepast materiaal.  En de tuinbeurzen zijn nog zo veraf.

Maar gelukkig bestaat er nog zoiets als tinternet.  En na amper tien minuutjes googlen, en het uitproberen van verscheidene trefwoordjes, vond ik met "hefboom snoeischaar" het juiste materiaal!  Na een korte prijsvergelijkende studie, waarbij ik ook de buitenlandse webshops niet links liet liggen, heb ik er één HIER besteld.  De dag er na(!) kon ik dat al op het postkantoor gaan afhalen, ware het niet dat ons postkantoor maar één dag per week laat open is. 




En of ik er blij mee ben?  Zeker weten!  Ik heb eergisteren de tweede appelboom gesnoeid (acht honderd zestig twijgjes!- zonder zever) en ik voelde niks geen pijn of vermoeidheid!  Dat ging zelfs zo goed dat ik 'snamiddags ook nog eens de doornloze braam aanpakte!

Echt een aanrader dus, zo'n schaar met getrapt hefboomsysteem. 
Ik begrijp gewoon niet waarom dat niet in alle tuincentra te koop is. 

dinsdag 5 februari 2013

Er zit al leven in!

Ongelooflijk maar waar!  Er zit al leven in! 

Amper een week geleden zag het er nog zo uit:
Vogelkes die de gure sneeuwbuien moesten verduren en




van het hooiland waren slechts sprietjes Kraailook boven de sneeuw te zien.




Eén grote sneeuwvlakte was het - tot vijftien centimeters sneeuw heeft er gelegen bij ons! 
Zo mooi al dat wit.




En 's nachts zag dat er ook nog eens feeëriek uit!

Maar toch straf! Nauwelijks de sneeuw verdwenen en daar zien we dat er al volop gekiemd wordt!
Kom, zet u eens op uw huksken - of op u knieën als ge geen schrik hebt van plekken op uw broek - want het is nogal nat en dretserig, zo na de dooi.
Kijk eens hoe fris dat dat er bij staat!  Toch ongelooflijk dat die klein plantjes nog maar pas vanonder de sneeuw te voorschijn komen!  Dat zou je niet zeggen hé - die plantjes trekken zich daar allemaal niks van aan, van zo'n sneeuwdeken - 't is nu terug warm genoeg dus aan de slag!  Groeien maar!




Ziet ge? - niet veel gras hé?  Beetje Gladde witbol en Ruw beemdgras maar vooral veel kruidekes - die volgend jaar mee de bloemenzee gaan uitmaken.  Op dit kleine stukje zie ik al boterbloem, Glad walstro, Gewone ereprijs, Gewone rolklaver en zelfs al een rozetje van een Pinksterbloempje!



























Oei - zijt ge uitgegleden?  Niet erg - kan je goed zien dat sommige sprieten al vrij hoog staan - de Kraailookjes, maar ook al wat Trompetnarcissen.




En terwijl ge zo dicht tegen de grond vertoeft - pakt uw vergrootglas eens - ziet ge daar geen kiemplantjes staan?  Hoezo waar?  Daar! - rechts boven in beeld staan er veel.  Het zijn nog maar kleintjes en nog moeilijk te herkennen - maar dàt, dat zijn kiemende zaadjes van Grote ratelaar!  Die gaan met hun worteltjes contact zoeken met het gras - straf hé - nu al! 

Ik zei het toch - er zit echt al leven in - in zo'n winters hooilandje!


En ja - voor de "op-het-eerste-gezicht" foto van deze maand moet je doorklikken naar HIER.


zondag 3 februari 2013

Telt die ook?

"Telt die ook, papa?" vroeg de dochter met een glimlachje.
"Als't ne vogel is, dan telt 'em" was mijn iets te snelle antwoord.
Want toen voegde ze 'Haan' aan het lijstje toe.
...

Zeven pimpelmezen
Drie koolmezen
Twee Turkse tortels
Vier merels
Eén ekster
Drie vinken
Eén groene specht
Zestien huismussen
Eén haan
Eén roodborstje
Vijf roeken
Eén houtduif
Eén heggemus


... zijn dit jaar gespot in de biodiverse tuin.

Helaas zijn de kramsvogels niet teruggekomen, zijn de kepen niet doorgestuurd.
En geen enkele ringmus gezien, zelfs het winterkonikje liet zich niet spotten.
En wat helemaal een verrassing was: geen enkele spreeuw gezien!
Nu ik er over nadenk - eigenlijk heb ik die al lang niet meer gezien.