maandag 29 april 2013

Visjes

"Hoezo visjes?" vroeg ik verbaasd.

"Ja - visjes.  Aaltjes, dat zijn toch vissen!  En zwemmen die dan door de tuin?" zei Jongste zoon met een wijsneuzerig glimlachje.

"Grapjas!" repliceerde ik. "Dat zijn geen visjes hoor - dat zijn nematodekes.  Rondwormen of zo."

"En die zitten in onze frigo?" vroeg hij met een gemaakte grimas van afschuw.

"Yep, naast uw salamiworstjes." Want dat  is heden ten dage zijn geliefkoosde toespijs, bij de boterhammekes.  Ha! - nu keek hij pas écht ongerust. 
"Ze hebben ze vandaag geleverd.  In ne frigobox, want dat moet koel bewaard worden."

"En ik moet vanavond helpen?" vroeg hij met de blik van de onwillige puber.  *zucht* Die zien we de laatste tijd wel vaker terug.  Maar ach - dat slijt wel zeker?  Met tijd en boterhammen ... Ach - hoe was ik zelf?
Blijft de vraag wat het meest efficiënt is, of de minste moeite ... Jongste zoon tegen zijn zin laten meehelpen of het allemaal alleen doen ... maar dan wordt het zo'n race tegen de klok.

"Ja", zeg ik gedecideerd.  "Want eens ze in het water gaan moet ik ze binnen het halfuur over de tuin verdeeld hebben.  Zo staat het hier op de handleiding".

"Dus toch visjes?"

"Hoezo visjes!?!"

"Wel, ze moeten toch in het water zei je net" antwoordde ie met een brede glimlach.

"Verdomde wijsneus", grijnsde ik terug.




Maar toen ik bij valavond de doos uit de koelkast haalde en de plastiek afsluitfolie openscheurde keken we toch even raar.  Wat we zagen was ... vreemd.

"Dat is precies de inhoud van ne stofzuigerzak!" zei Jongste zoon gevat. 

"Hmm, ja" moest ik toegeven.  "Daar lijkt het inderdaad op, maar dan een beetje vochtig."

"En het ruikt een beetje raar ook", voegde hij er nog aan toe. "Ik zie geen wormen".

"Ze zijn heel klein hé.  Ik heb er tweehonderd vijftig miljoen besteld".

"En gij gelooft dat? ... wie telt dat nu?  Eén wormpje, nog een wormpje, en nog één.  Ha!, dat is al drie."  Jongste zoon schaterde het uit.  Zijn humor is nogal visueel, en letterlijk.


 

“Kom, help mee, we gaan aan de slag.  Hier staat dat 1/8e van de doos net genoeg is voor 100m².  Net genoeg voor de moestuin èn het graanakkeronkruidenreservaatje.  We doen dat het eerst, want daar heb ik al gezaaid.  En daarna het hooiland.  Want dat had hier al twee weken geleden moeten zijn.  Die smerige k('§hjeu's eten al mijn dure zaden op.” 

We rolden samen de tuinslang uit, Jongste zoon bevochtigde de grond en ik maakte het concentraat.  Wat niet zo moeilijk is.  1/8e van de stofzuigerzak in 10l water, en goed mengen.  Dan telkens een halve liter van dat concentraat in een volle gieter en snel verdelen over 5m² grond.

... 

“Ik krijg koud aan mijn handen”.

“Doe dan handschoenen aan.  Er liggen werkhandschoenen in het tuinhuis”.

“Ik word nat.”

“Ja zeg, spuit dan niet op jezelf hé!”

“Maar er staat tegenwind!” 

*zucht*, daar is de onwillige puber terug.

“Waarom moet ik eigenlijk de grond natmaken?”

“Dan is de grond zacht en kunnen die aaltjes er makkelijk in.”

“En hoe vinden ze de slakken?”

Hmm – goeie vraag.  “Die slakken verbergen zich in spleetjes.  En ze laten overal slakkensporen achter.  Ik vermoed dat ze die volgen.  Misschien zwemmen ze wel makkelijker in dat slijm.”

“Dus dan toch visjes.”

“Hoezo visjes?!”

… grote grijns.


maandag 15 april 2013

Tuinevolutie XVI - 2005

Het jaar van de Wintertuin! Het biodivers vrouwke is dol op oranjerieplanten. Ik ook eigenlijk. Elke zomer zetten we onze terras vol.  Maar die dingen zijn zo vorstgevoelig!  Al jaren wilden we een plek waar we deze konden overwinteren – en dat kan toch alleen in een oranjerie, of wintertuin?  Want binnen in huis nemen kan niet, want daar is het te warm.  En in de garage gaat ook niet, want daar is het dan weer te donker ..






















Hier tegen deze muur zou de wintertuin moeten komen,
en vanaf de straat zou je daar niks van zien – verstopt achter de wilde heg.


Dus waren die oranjerieplanten de gedroomde uitvlucht om in boeken en tijdschriften te duiken over veranda’s, serres en oranjeries. En waar we op uit kwamen was er één in staal. Geen hout, geen aluminium of PVC, maar staal. De reden was dat die dingen groot konden zijn, en er toch heel luchtig uit zien, omdat staal zo sterk is. Dus de profielen kunnen slank gemaakt worden.

Maar onze smaak bleek nogal duur te zijn … tenminste als we onze wintertuin wilden laten maken bij die bekende ontwerper die zo van die heerlijke constructies maakt! We zijn nog bij hem thuis geweest, en vriendelijk ontvangen, en mooie ideeën opgedaan, zijn knap geïllustreerde boeken gekocht… Maar toen we een prijsofferte kregen was de euforie snel over. Die man werkt duidelijk voor een ander publiek…

Maar na nog wat zoekwerk op het internet vonden we in Sint-Katelijne-Waver een klein familiebedrijfje dat ook met staal werkt – en een stuk betaalbaarder! Mannen die met veel liefde voor de stiel onze ideetjes in werkelijkheid zouden omzetten. Maar voor het zover was, moesten er vanzelfsprekend eerst wat graaf-en bouwwerken uitgevoerd worden in de tuin! En beton gieten.  Pfff - weeral beton :-/  Gelukkig liet ik dat werk ditmaal aan anderen over.




Voorafgaand aan de beslissing om een wintertuin te bouwen, werd er nog heel wat gediscussieerd. Want die wintertuin zou een belangrijk stuk van mijn hooilandje opsouperen, iets waar ik het echt moeilijk mee had. Maar zo'n wintertuin heeft wel meerdere voordelen. Behalve overwinterplek voor oranjerieplanten zou het ook een goede isolatie zijn, het vangt op mooie dagen veel zonne-energie, waarmee we dan gratis onze woonkamer verwarmen, en in het tussenseizoen kunnen we al lekker van de eerste of laatste zonnestralen kunnen genieten, en het is bovendien extra leefruimte, enz ... enz ... Je ziet dat het vrouwke haar argumenten klaar liggen had ;-)




De werken voor de wintertuin werden dus allemaal uitbesteed.  Kon ik daar ook eens van genieten. 
Ik wou me zelfs zo'n T-shirt aanschaffen met opschrift "Ik hou heel veel van werk - ik kan er uren naar kijken" :-)



Tegen de herfst waren we al gewoon aan die gekke hoge muur.

Maar dat was helaas niet zo.  Terwijl anderen aan de wintertuin werkten, had ik andere klussen. Dwars door de moestuin goten we bijvoorbeeld een betonnen paadje van 1 meter breed. Had ik eigenlijk al jaren geleden moeten doen! Gedaan met elk jaar die tegeltjes verleggen.




Ik legde er een simpel patroontje in met wat van die gebroken bakstenen die ik nog had rondslingeren in de tuin. Om elk wisselteeltperceeltje te markeren legde ik een rijtje baksteen in de beton.  En ik werkte er plastieken buisjes in, om daar tijdelijk staven in te kunnen rechtzetten - ik had namelijk een ideetje om iets te bouwen waar gaasnetten kunnen aan hangen.





Graafwerken leiden altijd tot een overschot aan grond. Deze wetmatigheid deed zich ook voor tijdens de grondwerken voor de bouw van onze wintertuin. En waar moet je daar dan mee naar toe? Nu konden we dat wel laten afvoeren, maar het biodivers vrouwke had weer één van haar fantastische ideeën. We hadden nergens in de tuin een plat stukje gazon, vermits de biodiverse tuin nu eenmaal op een helling ligt. We moesten volgens haar die grond onder de okkernoot uitspreiden om daar een platte en schaduwrijke rustplek te hebben. Geschikt om ons tijdens zomerse hittegolven, met drankje en tuinkijkboek bij de hand, op de chaise longue uit te strekken. Het idee stond me wel aan, dus was ik ditmaal snel gewonnen.





Maar dat keigoede idee leidde wééral tot het gieten van funderingen en opmetsen van muurtjes. Ik werd er ondertussen al bedreven in. Een keermuurtje moest de aangevoerde grond tegenhouden.

 



Het egeltje kwam die herfst nog eens goed voltanken – dat doet ie elk jaar, zo net voor de winterslaap …




… die wist blijkbaar dat het nog eens goed koud ging worden die winter.





bleekgeel: hooiland
zonnegeel: border
bleekgroen: gazon
lichtgroen: struiken
groen: boom
zwartgroen: haag
bronsgroen: lianen of klimplanten
zwart: landbouwplastiek
beige: akker, en kippenren
lila: kalkgrasland (ook op groendak)
staalblauw: moerasje
rood: akkeronkruidenreservaatje
bruin: constructie
grijs: verharding


Terug naar het begin? Klik hier voor 1990
Het vervolg lees je HIER

maandag 8 april 2013

Poenk!


Sms ontvangen 12:04, van biodivers vrouwke

"Putterke tegen traam gevlogen. Leeft nog maar ziet er niet goe uit. Groggy denk ik." 


Sms verzonden 12:07, door biodiverse tuinier

"Verdorie! Waarom moet dat juist bij zo'n putterke gebeuren!  Ik hoop dat dat in orde komt"


Sms verzonden 12:55, door biodiverse tuinier

"klees hier dat ge zo'n vogelke in het donker moet zetten, dat dat wel enkele uren kan duren maar dat het er wel door kan komen.


Sms ontvangen 13:02, van biodivers vrouwke

"Zit allang in een donker doosje hoor - vrouwelijke intuitie ;-)"


Sms verzonden 13:12, door biodiverse tuinier

"OK - goed bezig!"





Sms ontvangen 13:50, van biodivers vrouwke

"Met doos en al in kooi gezet, want poezen hadden interesse."


Sms ontvangen 14:49, van biodivers vrouwke

"Putterke is al beter - zat opeens uit de doos, en was zaadjes aan het eten"




Sms ontvangen 15:30, van biodivers vrouwke

"Wanneer kom je naar huis?  Want putter wil er uit, fladdert al rond.  Ook Vlaamse gaai in tuin."




Sms verzonden 15:46, door biodiverse tuinier

"Wow wat is dat daar allemaal!  Zal vroege trein nemen. Maar mag putter al vrijlaten, indien te ongedurig"


Sms ontvangen 15:54, van biodivers vrouwke

"Zal wel wachten op jou. Gaai al weg hoor. Doek over kooi gegooid. Putter eet buikje vol."



Thuis 17:27, in de wintertuin

Het biodivers vrouwke neemt de putter uit de kooi, wat verrrassend vlot gaat.  Ik vreesde al een panisch gefladder doorheen de parkietenkooi.  Maar neen, het vrouwke opent verborgen achter het doek het deurtje en neemt in één beweging het Putterke vast. Gaaf! Die zou ringer moeten worden of zo.




Thuis 17:29, in de biodiverse tuin











vrijdag 5 april 2013

Blauw van de kou

Op enkelhoogte in het gras ...

... zie ik, dat sinds de vorige maand, al dat jonge grut toch heel erg zijn best doet.



Alhoewel wat blauw van de kou ... zijn de Pinksterbloempjes wat gegroeid.
Ook het blad van Veldzuring is blauw aangelopen.


Verder zijn de blaadjes van de Grote ratelaar nu echt wel duidelijk herkenbaar;



komt het Beemdooievaarsbek al piepen;



strijden Grote bevernel en Gewone bereklauw al om een plek in 't licht;



krult het Kraailook van plezier - of was dat ook van de kou?



En staan de Paasbloemen er echt belabberd bij.  Ik zei toch dat het veel te vroeg was om al blad te vormen!

Het hooiland houdt zich met moeite in.  Klaar voor de grote spurt eenmaal de lente toch eens zou beginnen.

En wil je zien hoe dat er op iets hoger dan enkelhoog uit ziet - klik dan door naar HIER, voor de maandelijkse op-het-eerste-gezicht foto.

woensdag 3 april 2013

Ondertussen op de voederplaats ...

En?

Waar zijn ze nu, al die vogelkes?




Daarnet zag ik ze nochtans - de vinkjes, keep, putter en de groenling.

en ook

merel, huismus, houtduif, tortel, staartmees en dat ander kleine ding

euh ...  heggemus? boomklever? koolmees ? nee - winterkoning!

en waar is ekster, spreeuw en appelvink,

lijster, roodborst of pimpeldink?

 *zucht* ... dit vind ik echt maar link.




maandag 1 april 2013

Zwart goud

Toch ongelooflijk wat een vreemd lange winter dit was.  Maar ik heb er goede moed in dat deze week de lente tenslotte toch zal doorbreken. 


 
 
Ondanks de gure oostenwind ben ik er in geslaagd toch het eerste werk in de moestuin aan te vatten. Zowat een maand na de voorziene datum is het eerste perceeltje voor de aardappeltjes nu opgespit en is tegelijk de composthoop opengebroken. Die lag er lekker rul bij. Dank zij het droge weer brokkelde dat vlot uit elkaar. Helemaal geen zwaar werk zo, op het spitten na. Want die winterse spieren waren toe aan wat beweging en inspanning.  En dat winterse spekje mag er ook wel weer af gaan nu.
 
 


En leuk dat we deze vriendjes weer tegenkwamen. Ik noem ze compostkevers omdat ik ze nog nergens anders tegenkwam dan in de compost. Ze zitten er goed diep verscholen tegen de winterse kou. Maar wat ze zijn weet ik eigenlijk niet. Ze zijn te klein voor Neushoornkevers. Spijtig, wat zo'n grote rakkers in de tuin zou wel indrukwekkend zijn.  Ik denk eerder in de richting van Penseelkever of Gouden tor, want die tref ik ieder jaar in de tuin aan, en naar het schijnt ontwikkelen de larven zich in rottend hout. Nu is de composthoop wellicht een goed alternatief, want rottend hout - daar heb ik niet veel van.
Dus volgens mij is het hoogstwaarschijnlijk Gouden tor, want dat kan toch niet anders, zo verstopt in dat zwarte goud?
 
Nu ziet er dat niet uit, zo'n keverlarve.  Maar als zich dat verpopt heeft dat worden het echte schoonheden, die maar wat met trots pronken met hun prachtige dekschild, al dan niet versierd met franjes en dons.

Penseelkever op Juffertje-in't-groen

Gouden tor