zaterdag 31 oktober 2015

Plant van de maand - oktober

Ben ik toch wel bijna te laat met de plant van de maand zeker!

Dat komt omdat ik eigenlijk geen idee had welke plant te nomineren. Terwijl andere tuinbloggers met allerlei herfstbloeiers uitpakken stond ik toch wel wat beteuterd rond te kijken in mijn tuin. Niet dat er geen herfstbloeiers zijn, maar zoals je weet wil ik liever een inheemse soort onder de aandacht brengen, liever dan één of andere cultivar of exotische soort. Dat laat ik aan anderen over.

Maar nu moet ik tot mijn schande toegeven dat ik geen in oktober bloeiende inheemse soort heb staan. Tsss - daar moet ik tegen volgend jaar iets aan doen!

Dus gooi ik het over een andere boeg en nomineer ik een vrucht. En dan ook niet echt een inheems geval, maar gewoon één waar ik in deze periode dol op ben.



woensdag 28 oktober 2015

Wakker worden! –’t Is herfst!

Al een hele tijd dat ik hier nog iets gepost heb. De tijd die ik in het eerste deel van dit jaar aan de tuin, de blog en de opentuindagorganisatie gespendeerd heb, werd blijkbaar in het tweede halfjaar sterk gecompenseerd. Om niet te zeggen dat ik bijna geheel stilgevallen ben.  

Maar de tuin kon het helemaal alleen deze zomer. De borders zijn in orde - en in de zomer moet daar eerlijk gezegd nooit veel aan gebeuren, de haag werd slechts éénmaal gesnoeid – en dan nog met hulp (die tenniselleboog!), en het gazon hoefde al helemaal niet gemaaid – door die droogte. 

Dus viel ik in een zomerslaap. 


Maar nu, met het vallen van de blaadjes schieten we hier toch weer in gang. Er waren late appels te plukken, de laatste zomergroenten moesten uit de moestuin en de noten vallen wel erg vroeg dit jaar. En we beginnen stilletjes aan aan de herfsttaken. Dat betekent blaadjes harken en naar de moestuin brengen, het hooilandje een tweede maaibeurt geven en het tuinmeubilair een regenjas aantrekken. Binnenkort graaf ik de bonsaipotten weer in en moeten de oranjeriepotten de wintertuin in – we willen geen bevroren planten. 


Alle blaadjes op het gazon gaan net als vorige winter naar de moestuin, als bodembedekking. Dat moet er tenslotte gaan uitzien zoals dit. Maar eerst spreid ik er nog de zelfgemaakte compost over uit.

En de winterprei krijgt ook een beschermend bladerdekentje. Zo lang het zacht blijft, blijft die prei lustig doorgroeien. En dat is nodig, want door de droge zomer liep ie achterstand op – erg dik zijn ze nog niet. 


De bonsais halen we uit hun pot en graven we in. En daar gaat een koud kasje overheen en tussen de stammetjes duw ik ook wat herfstblad als isolatie. Blaadjes die in de borders vallen blijven gewoon liggen. Samen met de afgestorven stengels en blad van de vaste planten is dit een excellente plek waar allerlei gedierte kan overwinteren. Opruimen van de borders gebeurt in de lente. Nu heeft dat geen zin. En geeft de natuur zelf niet aan dat het zo hoort?



Daarmee heb ik de meeste herfstverrichtingen wel opgesomd. Ik twijfel alleen nog of ik dit jaar terug dat net over het vijvertje span om de bladeren er uit te houden. Dit jaar had ik voor het eerst lang last van slijmerige algen in het vijverwater. Misschien speelt dat rottend blad een concurrerende rol voor voedingsstoffen en laat ik het er toch beter in.  

En nu ik het over de vijver heb ... ik mag niet vergeten de vlonder te demonteren en droog te stockeren.

Toch meer werk dan ik dacht - die herfstverrichtingen.


zondag 11 oktober 2015

Grijze sjalotten - wat doe ik er mee?

Dat vroeg ik me af toen ik enkele honderden sjalotjes uit de moestuin haalde.

Niet omdat het er zo veel waren, maar omdat het er zo veel kleine waren. Door die uiterst droge zomer bleven het maar schriele dingetjes. Je kan ze hoogstens als smaakmaker bij het vlees in de pan leggen, zo klein zijn ze.

En bovendien blijkt nu dat die grijze sjalotten uit Bretagne een ongelooflijk harde buitenschil maken.
Zo hard - houtig bijna - echt een opgave om deze uit hun jasje te krijgen. Ik zag me er nog geen hoop van pellen om er ajuinsoep van te maken bijvoorbeeld - als fastfood ingrediënt zijn ze duidelijk niet geschikt.

Maar ingemaakt als zoetzure zilveruitjes - dat was misschien nog een goed idee.  Dus zocht ik enkele recepten op en deze vond ik wel geschikt: op het foodblog van Saskia.


Maar dan moest ik me wel door dat saaie klusje heen werken: die sjalotjes van hun harde huid ontdoen.

Gelukkig vond ik enkele tips: ze een uurtje te week leggen in het water helpt al een beetje. Van houtig verandert de schil al eerder in kurkig ... niet perfect, maar toch al beter.

Gisteren zette ik me er toch maar eens aan. Het doel was een halve kilo gepelde sjalotjes. Want ik heb de hoeveelheden uit Saskia's blog gehalveerd, en hier en daar een kleine aanpassing gemaakt.
  • 1/2 kg sjalotjes, gepeld
  • 100 g zout
  • 1/2 l rode wijnazijn
  • 100 g suiker
  • 1,5 el mosterdzaad
  • 1 tl pili-pili
  • 5 kleine laurierblaadjes
  • 1,5 tl peperkorrels
  • 1/2 tl tijm
Verder heb ik braaf het recept gevolgd: 

De sjalotjes pellen, mengen met het zout, aanvullen met water en zo één dag laten pekelen.


De dag erna de azijn mengen met suiker en kruiden en aan de kook brengen.

Dan de sjalotjes afgieten en spoelen, toevoegen aan het mengsel en vijf minuutjes laten meekoken.

Enkele propere confituurpotten met heet water omspoelen en er het nog hete zoetzure mengsel ingieten. Deksel er op en in het donker bewaren voor later.


Als ik het goed begreep moet ik nu drie weken geduld hebben alvorens ik mag proeven?

Pfff ... dat wordt lastig. Nog lastiger dan al dat uievellengepel.