Stekelig en ongewenst ...

"Distels breken is distels kweken,

distels maaien is distels zaaien,

distels trekken is distels stekken,

maar distels laten staan

is distels kapot laten gaan."

Dit gedichtje, en de bijbehorende tekst over de ekologie van Akkerdistel in de "Nederlandse Oecologische Flora" heeft me in '91 aangezet eens goed na te denken over de meest gepaste manier om de massa akkerdistels in mijn hooilandje aan te pakken.

Na het omploegen van onze tuin in '90 waren de wortels van een aanwezige distel door de eg in duizenden stukjes gebroken.  En vermits Akkerdistel de vervelende gewoonte heeft dat elk afgebroken stukje wortel, wortelknoppen vormt en een nieuwe stekelspruit maakt, had dit een veldje Akkerdistel opgeleverd!  Zo'n wortelstukje mag zelfs minder dan een cm groot zijn! 

Zo'n truuk is natuurlijk van groot nut op de natuurlijke groeiplaats van de Akkerdistel.  Die plant groeit namelijk op de aanspoelselgordels langs rivieren en op rivierstrandjes.  Vermits dat vrij onstandvastige plekken zijn - daar wordt al eens een stuk grond weggeslagen door het brute riviergeweld - is het handig als elk afgebroken stukje wortel weer een nieuwe Akkerdistelhaard kan opleveren!

Dus de grond beroeren is voor de Akkerdistel gewenst, voor ons beroerd.  Wat vervelend is op akkers, want de grond bewerken is daar nu eenmaal de regel.  Maar hier ging het niet over een akker, maar een hooilandje!

"Maar als het wortelstelsel lange tijd met rust gelaten wordt, neemt de knopvorming af en tenslotte kwijnt de plant bij gebrek aan nieuwe stengels weg", zo vertelt de ekologische flora nog.  En als zo'n plant dan nog eens tussen andere hoge planten staat, gaat dat nog beter dat kwijnen - wellicht door lichtgebrek?
Aha!  Dus ik moest gewoon niks doen!  Zo'n bestrijdingsmethode stond me wel aan!

Nu had ik toen geen zin om op dat kwijnen te wachten, want ondertussen zou ik enkele jaren te maken krijgen met een ruigte (want maaien mocht ook niet - herinner het gedichtje).  En in een ruigte had ik geen zin.  Ik wou een bloemenweide!
Dus dan maar drastisch!  Licht afnemen, maar van de grond afblijven ... dus hop, een landbouwfolie erop - en wachten maar.

Het eerste jaar zag dat er echt nog niet goed uit!  De Akkerdistels bleven maar uitkomen en de plastiek bolde hier en daar zelfs wat op van de ontsnappingsbeluste stengels!  Zou die plastiek dan toch nog wat licht doorlaten?

Maar het jaar daarop was het plotseling gedaan! Toen ik even onder een hoekje van het plastiek keek bleek er geen enkele Akkerdistel meer te bekennnen!  Dus kon ik de folie al weghalen en het zaakje inzaaien met een hooiland-zaadmengseltje!

Nooit nog Akkerdistel gezien daar :-)