Tuinhuis met groene gedachten

Translation in English: click here

Ons tuinhuis heeft groene gedachten - zo erg zelfs dat je het van op afstand kan zien.  Toen dat fenomeen voor het eerst optrad zag je nog eens passanten raar opkijken, maar zelfs dat gebeurt nu nog zelden.  De buurt is het langzamerhand gewoon geworden, dat onze tuin wat afwijkt van het gewone.  En dat de tuineigenaren ook een beetje afwijken - "groene jongens, dat zijn het!" - je zag het ze denken, en meewarig hoofdschudden als die voormalige stadsbewoners nog blij bleken te zijn met al dat onkruid.

Ons tuinhuis is ook stevig - dat moet ook wel, want groene gedachten kunnen zwaar uitvallen.  Dus bouwden we het zelf, want je kan dat niet vinden in de geprefabriceerde tuinhuizenhandel.  Je kan er een olifant op parkeren, zei mijn vader.  Hij kan het weten, want hij is zowel de architect als bouwmeester van het batiment.  Maar ik vond een olifant er nu toch wel over - dat zou nog meer opvallen!  Maar sterk is het wel.  Een stevig funderingske, een laag muurke met betonblokskes - gevuld met beton, want het kon niet stevig genoeg zijn, want ja - groene gedachten zouden zwaarder kunnen zijn dan verwacht.  En dan de houten constructie er bovenop - helemaal op maat en naar wens van de gebruiker.

Eigenlijk had ik iets Hobbit-achtigs in gedachten, maar de helling was niet steil genoeg :-(

Ons tuinhuis viel op.  Vooral de dag dat we, bovenop de roofinglaag in bitumen, ook nog eens vijverfolie uitspreidden.  Dat was apart!  En waarom dan nog eens die dwarslatten over de nok heen?  En die inox-draden daartussen gespannen?  Deze nieuwsgierigheid wekkende activiteiten werden ten top gedreven, dus slenterde Oud-buurman quasi onverschillig in onze richting, bleef bij de rand van de moestuin staan en keek van onder de borstelige wenbrauwen vragend omhoog.  Waar dat moest voor dienen?  Gingen we daar isolatie op leggen?  Nee, ... grond, antwoordden we ietwat aarzelend.

Trondheim

Nu was die opmerking nog niet zo ver bezijdens de waarheid, want in het hoge noorden worden groendaken wel als isolatie tegen de kou gebruikt.  Maar wij waren niet van plan in ons tuinhuis in te trekken, dus was het bij ons puur voor de sier.  Maar leg dat eens uit aan een telg van al-sinds-mensenheugnis-op-de-boeren-buiten-levende-generaties ... Voor de sier, dat valt in dezelfde categorie als de paar potten met petunia's die moeder de vrouw op de vensterbank plaatst.  Puur zotte vrouwen dingen - niet eetbaar, en derhalve niet nuttig.

Ons tuinhuis werd daarop een attractie.  Na het weekend dat we dikke lemen graskluiten ondersteboven op het dak schikten, heb ik nooit meer zò veel bezoekers gezien bij buurman als toen.  In kleine groepjes kwamen en gingen ze, schichtig en vol verbazing een blik over de haag werpend.  De lopende vuurtjes dansten die dag langs alle kanten het dorp door :-)

Maar zoals gezegd - alles went.  En dus ook de groene gedachten van mijn dak. 

Ze wisselen nogal, die gedachten, en durven daarbij wel eens van kleur wijzigen. Vetplantjes voelen zich er prettig en doen mijn tuinhuis dromen dat het een berghutje in het hoge noorden is.  Dan krijgen we roze en witte stippen van Huislook en Wit vetkruid.  Soms kleurt het dak gans geel van de Muurpeper of Tripmadam en waant het zich aan zee.  In het voorjaar wordt ie in een hippe bui wakker met veelbloemige dwergtulpjes in het haar en 's zomers kan het gras het doen lijken op het strooien dakje van Jommeke - strogeel en springerig: ritseldroog van de zomerzon.

. 

Op een vroeg-zomerse dag, toen het tuinhuis lilapaarse gedachten dacht, en zijn haardos naar duizenden stengeltjes Bieslook rook, gaf Oud-buurvrouw spontaan en heel onverwacht een mening: dat dat toch wel mooi was zo, met al die bloempjes in bloei.  'k Was er even niet goed van, van zo'n onthulling.  Maar 't was gelukkig geen zotte wijven praat - want wel eetbaar ;-)