De biodiverse tuin: Tuinevolutie XI

vrijdag 23 november 2012

Tuinevolutie XI - 2000

Kerspruim in bloei in de haag.

Tweeduizend was het jaar dat ik zelf een border probeerde aan te leggen. Haha! Ik had me de moeite kunnen besparen want amaai dat werd me een mislukking. Nu had ik dat allemaal wel goed overdacht, maar blijkbaar toch niet goed genoeg. Het werd een “blauwe” border. Er mochten allerlei kleuren in, als ze maar blauw genoeg waren. Dus dat ging van rozigpaars over pimpelblauw naar purpelrood, of zoiets. Want dat is nog zo iets dat mannen niet goed kunnen, naar ’t schijnt – dat is kleuren benoemen. Maar dat was niet het probleem. Het probleem was dat die plantjes niet deden wat ze moesten. Ik had toch de lage van voor gezet, en de hoge achteraan? Waarom deden ze dan niet zoals verwacht? Moet er nog gezegd dat deze border nog enkele jaren een zorgenkindje is geweest? Het biodivers vrouwke heeft al ettelijke malen opdracht gegeven dingen uit te graven om een betere plek te geven …

Tweeduizend was ook het jaar dat mijn plan om een kalkgrashellinkje te creëren gekelderd werd. Het vrouwke wou ook daar struiken zien groeien. We haalden Spirea’s in huis en we kregen ook nog een Clerodendrum trichotomum en een Japanse kwee (Chaenomeles japonicae) van bevriende tuiniers. Het geheel werd in landbouwplastiek gezet om de ruigtekruiden te onderdrukken.

Bovenaan, tussen pad en struikhelling, werd een bordertje volgeplant met Vrouwenmantel (Alchemilla mollis), afgezoomd met een buxushaagje en een Taxus – om te vormsnoeien. En naast de krulwilg kwam nog een Amandelpeer, waarvoor het biodivers vrouwke me al ontelbare keren vervloekt heeft (dat heeft stekels - gemene stekels!).

Maar twee duizend was ook het jaar dat de ingehuurde opritten-kasseilegger failliet ging. Nu, na een tijdje diene gast aan ’t werk te hebben gezien verbaasde me dat eigenlijk niet … Zo ne prutser! Evenwijdige lijnen had ie bvb nooit van gehoord, en water loopt toch bergop niet? Nu ja, wij bleven op een gegeven moment met een put zitten waar een oprit hoorde te zijn. En geen goesting om een nieuwe kasseilegger te zoeken. Alleen al een offerte vragen is al een voltijdse bezigheid! Er schort echt iets aan de opleiding van ondernemers in de bouwsector!

Maar zo ne put voor uw deur – dat is toch een uitdaging. En dat laten we niet liggen – zo’n een uitdaging. Dus zelf kasseien gaan bestellen, een lokale landbouwer zo ver gekregen om voor ons kleine ladingen stabilisé te halen en ergens in een doe-het-zelf zaak zo een trilplaat gehuurd. In de blakende zon hebben we in een week de klus geklaard.

Maar daarna wist ik weer waarom ik geen stratenmaker geworden ben. Mijne rug! Zo op uw knietjes gezeten van die steenblokskses van vijf tot elf kilo tillen – ’t is beulewerk, neem het van mij aan.

Maar het resultaat mocht er zijn! En zo trots dat we dat zelf gepresteerd hadden!

De rambler “Kiftsgate” had ondertussen een plek op het dak veroverd.

Dat jaar bloeide de Blauwe regen voor het eerst echt uitbundig! ’t Is een “floribunda”, dus zo één met van die lange bloemtrossen, en met veel wit in de bloemen, zodat ze eerder bleekblauw lijken te zijn.

Rudbeckia in de gele border

Alsof we nog niet genoeg met cement gespeeld hadden begonnen we ook aan een ander projectje: over de septische put heen moest een terrasje komen. Want we hadden er al sinds vorig jaar een betonnen paadje. En daar was om te beginnen een fundering voor nodig.

Dat werk was al in het voorjaar aangevat maar hadden we moeten onderbreken om de oprit af te werken. Daar hadden we dan maar tijdelijk een plastiek zeiltje over gegooid. Op dat funderingske moet nog een rond muurtje gemetst worden en daar bovenop een betonnen plateau. Ooit gingen we dat dan samen met het gebetoneerde pad betegelen of zo.

Jongste zoon kreeg een zandbak. Hij was zo al niet van al die bouwplekken met stabilisé weg te houden en van dat wit zand is toch wat properder voor de kleertjes!