Punker

“Mhoh!! Kijkt daar eens! Vlug!” Die uitroep kwam van ’t biodivers vrouwke.

Haar aandacht was al een twintig seconden niet meer bij ons gesprek – in de wintertuin.

“Wat? Waar?” roep ik uit – want ik weet dat ik snel moet zijn – het vrouwke heeft beter ogen dan ik. En een apart antenneke om speciaal dingens te ontdekken. Wanneer we ergens rondrijden met de wagen ook - zij heeft altijd alle roofvogels gespot, op hun paaltjes langs de wegen.

Maar nu is al haar aandacht bij een KBV-ke in de Wilde appelboom. Het hopt en springt en doet en is voor mij slechts een vage schim. “Wat is het” vraag ik nog eens. “Zonder bril zie ik niks hé”!

 “’T is iets heel klein … en ’t is geen Winterkoninkje” zegt ze beslist.

“Ik haal de verrekijker – hou het in de gaten hé”! … Standard-procedure bij het biodivers gezin: iemand houdt het beestje in de gaten, terwijl de biodiverse papa zijn bril / verrekijker / fototoestel haalt of tijd moet krijgen om van lens te wisselen. Klassiek tafereel ook: de Zoon / Dochter / Vrouwke heeft het beestje goed kunnen bewonderen, en dan komt pa buiten adem terug – meestal net op tijd om te laat te zijn :-/

Maar gelukkig niet deze keer: de verrekijker vindt al heel snel het KBV-ke en ik herken het als een Goudhaantje!

“Het is een Goudhaantje!” roep ik uit!   “Allez joh – dat is ook de eerste keer hier!” vul ik enthousiast aan.   “Normaal zit dat toch in naaldhout?”

Hier, pakt de verrekijker – dat wil ik op foto.”   Hier volgt het beeld van weer een sprintje naar de woonkamer, waar gehaast de Grote lens gemonteerd wordt, gevolgd door een voorzichtig sprintje terug.

Op Madeira lukte dat ook dacht ik zo, dus waarom niet met een Goudhaantje hier?

Maar dat zijn me toch vinnige beestjes!   Geen seconde zit dat stil!  Dat hopt en dat springt en zoekt en speurt en pikt en hapt.   Ik begin te vermoeden dat die appelboom wemelt van het lekkers, want het beestje bleef wel vijf minuutjes bezig.

Genoeg om wat te staan klunzen met de Grote lens.   Doorheen de ruit, met takken en raamprofielen die steeds in de weg staan net als je wilt afdrukken, met een onderwerp van amper vijf cm groot dat écht niet wilt stilzitten.   Met de autofocus lukte het niet – te veel takjes, en tenslotte dan maar manueel beginnen scherpstellen … met een bedenkelijk resultaat tot gevolg.

Maar goed – toch blij met dit bewijsje: een punker in de biodiverse tuin!