Niet omdat het er zo veel waren, maar omdat het er zo veel kleine waren. Door die uiterst droge zomer bleven het maar schriele dingetjes. Je kan ze hoogstens als smaakmaker bij het vlees in de pan leggen, zo klein zijn ze.
En bovendien blijkt nu dat die grijze sjalotten uit Bretagne een ongelooflijk harde buitenschil maken.
Zo hard - houtig bijna - echt een opgave om deze uit hun jasje te krijgen. Ik zag me er nog geen hoop van pellen om er ajuinsoep van te maken bijvoorbeeld - als fastfood ingrediënt zijn ze duidelijk niet geschikt.
Maar ingemaakt als zoetzure zilveruitjes - dat was misschien nog een goed idee. Dus zocht ik enkele recepten op en deze vond ik wel geschikt: op het foodblog van Saskia.
Maar dan moest ik me wel door dat saaie klusje heen werken: die sjalotjes van hun harde huid ontdoen.
Gelukkig vond ik enkele tips: ze een uurtje te week leggen in het water helpt al een beetje. Van houtig verandert de schil al eerder in kurkig ... niet perfect, maar toch al beter.
Gisteren zette ik me er toch maar eens aan. Het doel was een halve kilo gepelde sjalotjes. Want ik heb de hoeveelheden uit Saskia's blog gehalveerd, en hier en daar een kleine aanpassing gemaakt.
- 1/2 kg sjalotjes, gepeld
- 100 g zout
- 1/2 l rode wijnazijn
- 100 g suiker
- 1,5 el mosterdzaad
- 1 tl pili-pili
- 5 kleine laurierblaadjes
- 1,5 tl peperkorrels
- 1/2 tl tijm
De sjalotjes pellen, mengen met het zout, aanvullen met water en zo één dag laten pekelen.
De dag erna de azijn mengen met suiker en kruiden en aan de kook brengen.
Dan de sjalotjes afgieten en spoelen, toevoegen aan het mengsel en vijf minuutjes laten meekoken.
Enkele propere confituurpotten met heet water omspoelen en er het nog hete zoetzure mengsel ingieten. Deksel er op en in het donker bewaren voor later.
Als ik het goed begreep moet ik nu drie weken geduld hebben alvorens ik mag proeven?
Pfff ... dat wordt lastig. Nog lastiger dan al dat uievellengepel.
Veel werk. Laten we hopen dat ze smaken, die pickled onions ;-)
BeantwoordenVerwijderen