Doordringbaar landschap

Overal rondom ons verdwijnen stukken van het landschap door de bouwwoede van de gemiddelde Belg. Ik begrijp dat wel – iedereen wil een huisje boompje tuintje. Helaas worden de percelen tegenwoordig zo klein dat er na het bouwen van het huisje, nog maar weinig plaats overblijft voor een tuintje, en al helemaal niet voor een boompje (zo denkt men dan). Op zich al erg, maar waarom dat dan nog erger maken door van elk bouwperceel een kooi te maken? Hebben die mensen dan allemaal gevaarlijke kinderen? Een gevaar voor de omgeving die moet worden opgesloten ter voorkoming van erger? Ach neen, wellicht hebben ze gewoon een hond. Hoop ik dan, want anders begrijp ik niet waarom je uit vrije wil in een kooi wil gaan wonen.

Links het nieuwbouwlandschap, rechts het doordringbaar landschap
Wat zou jij als egel of mus verkiezen?

Maar ze moeten dan niet verwachten een egeltje op bezoek te krijgen. Egeltjes kunnen weliswaar goed klimmen maar dit soort hek is ook voor hun onoverkomelijk. Of voor een fazant. En andere vogeltjes … waar zouden die moeten nestellen of voedsel vinden, in een tuin zonder boom of struik? Nee, als we allemaal van ons eigen plekje op deze wereld een ecologische woestijn maken dan zijn we goed af :-/

Ik ben gek op egeltjes. Vertederend hoe ze in de schemering knorrend, grommelend en snuivend slakken komen opruimen. Ik ben gek op die fazant die in de struiken komt overnachten, na de afgevallen kersen uit het gazon hebben gepikt. Ik ben gek op de mussen, de mezen, de merel, zwartkop, winterkoning, groenling en roodborst. Van al hun gefladder en gezang wordt ik echt wel vrolijk. Daarom bied ik hun iets aan in de tuin. Woonplek, maar ook een gedekte tafel. Bessen aan de struik, insecten in de haag, een liaan met nestelplek, een boom om in te wonen.

En vooral: ik bied ze een open deur. Een tuin zonder harde grens. Een tuin die deel uitmaakt van een doordringbaar landschap. Een geschoren haag is een even duidelijke grens voor buurman of ongewenst bezoek als een Bekaert-hek, maar vogels en egel vinden het een paradijs, en raken vrij in en uit. Waarom op de buiten komen wonen als je die buiten dan behandelt als was het de stad? Met hokjes en vakjes en harde grenzen?

Ik ben fan van het doordringbaar landschap. En van de tuin die er deel van uitmaakt, of die het landschap is. Stel je hetzelfde nieuwbouwlandschap eens voor zonder hekken of afsluitingen? Heggen en haagjes tonen de grenzen tussen de eigendommen. Klimplanten groeien tegen de gevels en doen deze vervagen. Geen plaats voor een boom? Plant dan een kleine soort – die bestaan heus wel! Of deel er één met een buur en plant een boom op de grens. Gazons worden niet vergiftigd met ontmosser en madeliefjes mogen gerust tussen het gras – even groen, toch? En eigenlijk is geen tuin te klein voor een vijvertje. Je hebt ze in alle maten en zelfs in kleintjes komt een libel of juffer, kikker, salamander of pad.

Ik zie het al zo voor me. Alle tuinen vormen een groen geheel. elkeen zijn eigen tuintje, maar samen vormen ze een mega-tuin voor egel, merel of roodborst. Spelen de kinderen wat wild in de ene tuin – dan is er rust in een andere tuin. Struiken of bloemen in de ene, een ander biedt wat fruit. En de volgende een nestkast, een voederplek, drinkschotel of gazon met pieren. Alles is er te vinden, niet in één tuin, maar in alle tuinen samen. De mega-tuin in het doordringbaar landschap.