Wat is dat toch die laatste week? Dat begon al met een opname van mijn moeder in het ziekenhuis. Door een zware val wordt ze een beetje omgebouwd tot bionic-woman, aka de vrouw van zes miljoen (je moet blijven lachen hé).
Maar lachen was er niet zo veel bij deze week. Het gebeuren in Brussel maakt een mens sprakeloos. De horror van het alles kan een normaal mens niet bij met zijn verstand. En het besef dat het ook allemaal zo dicht bij is. De lock-down in Brussel van nabij meemaken; het vrouwke dat op enkele haltes van het rampzalige metrostation werkt; de hallucinante beelden in de media - en die wellicht nog niet voldoende weergeven wat de slachtoffers zelf mee moeten gemaakt hebben.
We zijn nog altijd niet in de mood om weer aan het bloggen te slaan. Heb door het alles enorme last van moodswings, maar ik heb hoop op beterschap. Er komen enkele vakantiedagen in het verschiet - en de tuin lokt.
En nog een positieve noot:
Want ik ben er net voor deze rampweek begon er in geslaagd het vakantie album van 2013 af te werken - dat van de Pyreneeën.
Ik ga daar niet veel over zeggen want de beelden op zich vertellen alles.
Je kan er naar toe via doorklikken langs het alpenwei-blog. En ik hoop dat de mooie natuurbeelden ook bij jullie helend werken.
Het is inderdaad heel hard schrikken als het zo dichtbij komt allemaal. En ook al mogen / willen / zullen we ons niet plooien naar wat sommigen ons willen opdringen, onvermijdelijk heeft het toch een impact op ons doen, denken en laten. Bloggen kan dan misschien een uitlaatklep zijn. Over naar de orde van de dag en zo...
BeantwoordenVerwijderenIn elk geval: spoedig herstel aan je ma. Hopelijk revalideert ze goed.