Rare dingen ...

... aan mijn look.

Ik denk dat het al bekend is, dat de biodiverse tuinier geen groot moestuinder is. Makkelijke groentjes – daar gaan we voor. Zaken zoals aardappelen, ajuin, prei, boontjes, courgette, pompoen, warmoes, krulandijvie en spinazie. Dat kunnen we nog wel aan. En soms al eens een kool – is al gedurfd niet?

Ben ik bovendien niet heel intensief met de moestuin bezig. Waar bij andere moestuinders de vrijgekomen plek na de ene teelt al onmiddellijk ingevuld wordt met een nateelt, durft dat bij mij al eens braak te blijven liggen. Veel meer dan winterprei na mijn vroege patatjes kom ik niet.

In de biodiverse tuin draait het inderdaad meer rond … biodiversiteit. De onverlaat die het tijdens de opentuindag aandurfde om op pedante wijze tegen het biodivers vrouwke te verkondigen dat de moestuin maar magerkes was – en “dat ge daar toch geen heel jaar kon van eten” – had er dus niet veel van begrepen.

Maar ik dwaal af nietwaar? Wou ik gewoon zeggen dat ik geen specialist ben in de moesbranche. En dat ik ook niet weet wat hier aan de hand is. Het is nog maar de eerste keer dat ik – helemaal volgens het boekje - deze winter look plantte. En dat groeide heel goed. Forse, gezonde stengels dus ik verwachtte dikke lookbollen. De afgelopen dagen begon het loof reeds plat te vallen en dat is, alweer volgens datzelfde boekje, het ogenblik om te beginnen oogsten. Dus snokte ik er bij wijze van test twee uit de grond.

Maar toen zag ik dit...

Lijkt enorm op de broedbolletjes die ik op de wilde Kraailookjes zie, maar dan wat groter. Maar is dit nu normaal? En wat moet ik daar mee? Kan ik die gewoon opeten als normale lookteentjes of is het de bedoeling dat ik deze bewaar en uitplant voor volgend jaar?

Is er een lookspecialist in de zaal? Een Allioloog of zo?