Het heeft toch iets statig, zoals dat fazantevrouwtje door de voortuin schrijdt. Elke stap lijkt gewikt en gewogen te worden – de kans om door het schrijden ontdekt te worden wordt afgewogen tegen de kans om verderop voedsel te vinden. Het lijkt traag te gaan, maar toch is ze plots verder, aan de rand van de wilde heg.
Lawaaierige wandelaars stappen op enkele meters afstand voorbij, maar het hennetje lijkt geenszins verontrust. Onbeweeglijk blijft ze staan, vertrouwend op haar schutkleur die, zo mag je wel stellen, voortreffelijk is. Plots is ze - als mist - verdwenen in de heg, maar ik ben zeker dat ze niet weg is. Vermoedelijk is ze gewoon gaan liggen. Geen kat die haar zo vindt!
De dag er na overweeg ik te gaan kijken, maar tenslotte doe ik het niet. Laat dat beestje daar maar een goede slaapplek hebben, zo tussen de takjes en klimop. Lekker rustig en ver van schietgrage venten.
Mooie foto, ziet er zo kwetsbaar uit achter de takjes.
BeantwoordenVerwijderenAwel - dat vond ik nu ook zie!
VerwijderenDe kleur van het fazantenmannetje daarentegen is op camouflagevlak iets minder efficiënt. Mooie dieren.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooie dieren!
VerwijderenZij is "in het wild" in je tuin beland? Best bijzonder!
BeantwoordenVerwijderenEr zitten er overal in de velden rondom het dorp, dus het is niet zo vreemd dat er al eens ééntje in de tuin zit. Enkele jaren geleden overnachtte er een fazantehaan maandenlang in de pergola boven de picknicktafel. Ik heb er iets moeten onder leggen om de uitwerpselen op te vangen.
Verwijderen