Loksneeuw.

Sneeuw?  Je zou denken van wel, als je deze foto ziet.

Maar wat je ziet is geen sneeuw of rijm, maar een lichte neerslag van coccolieten.  Met gulle hand uitgestrooid door mezelf.  Doe ik elk jaar, maar meestal gebruik ik de gekorrelde vorm.  Deze keer kocht ik de poederversie, maar nu zie ik weer waarom ik de voorgaande jaren overgestapt was op korrelkalk - dat werkt properder.  Vooral toen ik na afloop mijn broek en tuinvestje schouwde - ik leek wel een molenaarsknecht. 

Blijkbaar heb ik wel erg gul én krachtig rondgestrooid, want er hangt van die 10 kg zelfs een lading tegen de stam van appelboom.

Nu is er afgelopen maand wel nog echte sneeuw en ijs geweest.  Op één dag zelfs wat schuiverig met de wagen - gelukkig geen brokken.  Maar ik link in gedachten sneeuw en ijs liever aan mooie verstilde beelden zoals dit mosje op de brievenbus.

Maar goed, dat rondstrooien met zeewierkalk moet toch wel als loksneeuw gewerkt hebben, want de dag er na werden we bij het opengooien van de gordijnen verrast door een twee cm dik laagje, dat gedurende de ochtend nog vlot verdubbelde.  Dus na een slee, blijkt poederkalk nu ook al sneeuw aan te trekken! De plotse sneeuwval is bij veel bloggers niet ongemerkt voorbijgegaan - iedereen had het er over.

Maar dat was vorig weekend.  De sneeuw is alweer verdwenen ondertussen.
Dit weekend is het alweer tijd voor de op-het-eerste-gezicht foto van maart! 
En die kan je zien door naar HIER door te klikken.

Maar eerst nog een detailbeeld van de Ratelaartjes - sinds de vorige maand zijn die nauwelijks gegroeid. Hoe zou je zelf zijn, als je telkens weer door sneeuw bedolven wordt?  Maar ze groeiden toch genoeg om al een ietsie-pietsie meer te zien van de eerste blaadjes.  Alhoewel zo petieterig klein tonen ze toch al die kenmerkende gekartelde rand.   Dus wie van mij deze zomer zaadjes van Grote ratelaar ontving - het is tijd om eens te gaan checken ;-)