’t Is er aan te zien

“’t Is er aan te zien hé?”

“Wat is er te zien – en aan wat?” vroeg ze, want ze keek niet in dezelfde richting als ik.

We zaten in de tuin, rustig nippend van de koffie, want het was tijd voor het vieruurtje.

Ik knikte in de goeie richting.

“’t is er aan te zien dat ze groot worden. Ik denk trouwens dat er geen één op gegaan is deze zomer.”

“hmm” humde ze instemmend. 

“Ik vraag me af wat ik moet doen.”

“Hoezo? Wat bedoel je?”

“Wel, ik heb er al een nieuwe vloer in moeten steken twee jaar geleden. 
En van de trap is er een tree los.”

“Misschien tijd om af te breken?” opperde ze.

Zonde van al dat werk, dacht ik.

“Misschien komen er binnen enkele jaren al kleinkinderen?”, probeerde ik.

“Als je daar gaat op wachten … tegen dat die groot genoeg zijn is het helemaal rot.”

“hmm” bromde ik, niet helemaal overtuigd.

“En trouwens, dat is helemaal niet zeker dat ze snel aan kinderen gaan beginnen.”

“Ik hoop het”, zei ik instemmend, want ik voel me eerlijk gezegd te jong om al opa te worden.

“Je wil nog geen opa zijn hé?”, zei ze lachend.

“En jij oma”, repliceerde ik. “Of omi, want misschien willen ze bij haar wel oma en opa heten, of wil jij bomma zijn?

“Nee hoor, Omi is leuk. Dan ben jij Opi.”

Ik nam nog een koekje, en de gedachten vlinderden even rond, als vonden ze even geen nieuwe nectarbron om zich aan te voeden.

“Maar wat doe ik er nu mee? Binnen twee jaar is het weer open tuin.”

“Dus?”, vroeg ze afwachtend.

“Wel, dan komen er weer kinderen in de tuin. Dan is dat toch leuk als dat bruikbaar zou zijn?”

“Dan zorg je er toch gewoon voor dat het veilig is.”

“Tuurlijk. En dan knip ik er ook een gat in. Want zo kan er niemand meer door.”