Vliegmu!s

In de aanloop naar de ecotuindagen van Velt heb ik nog een groot werk aangevat. Dat houdt in dat er weer veel met kruiwagens heen en weer geseuld wordt, volgeladen met of grond, of stabilisé, compost of kasseistenen. Het is nog niet zo erg als bij de eigenwijze tuinier, maar ik hoop dat de modderige paadjes zich nog kunnen herstellen tegen zondag 7 juni. Want dan stellen we onze tuin open.

Maar al die modder en kluiten grond trekken blijkbaar toch de aandacht. Terwijl ik zo aan ’t scheppen en graven was, zag ik af en toe een beweging vanuit mijn ooghoek. Iets klein en springerig dat telkens verdween als ik er op trachtte scherp te stellen (ja – de ogen gaan wat achteruit. Het was al wazig in de verte, maar helaas nu ook al op de kortere afstanden).

Eerst dacht ik aan de muis, die ik met mijn gegraaf en grondverzet dakloos gemaakt had. Want één van de zaken die ik had moeten doen, was een oude hoop verhakseld hout verplaatsen naar de compostbak. En daar had ik een veldmuizennest mee vernield. Opmerkelijk trouwens dat zo’n veldmuis ook wel met zijn tijd meegaat. Nauwelijks strootjes en blaadjes in de constructie, maar wel plastic draadjes verweven met een soort pluche die men in de voering van ouderwetse peignoirs kan vinden – uit de tijd dat fleece nog niet bestond.

Het zenuwachtige gespring bleef echter duren, en omdat ik er eigenlijk weinig aandacht aan besteedde, werd het diertje steeds vrijmoediger en daardoor kreeg ik het plots wel goed in beeld. Het was een Winterkoninkje!

En vermits ik er nog nooit in geslaagd was om er ééntje in mijn tuin te fotograferen (dat heen-en-weer gehop! Die onnavolgbare snelheid! frusterende onscherpten!), leek het me een uitgelezen moment om even de spade te verruilen voor het fototoestel.

En met goed gevolg

Het was duidelijk op zoek naar iets - of beter naar ietsjes, want overal werd er gepookt en gepikt en werden er kleine dingelsjes, wellicht kleine beestjes, larfjes, spinnetjes, pissebedjes en zo uit de rulle kluiten grond geprikt en fluks naar binnen gewerkt.

 Soms nam ie bij al dat gespeur plots een hoge positie in, terug in de haag.

En soms nam ie een vliegende start en werd ie een seconde lang een wazige streep, als was ie de roadrunner zelve. bip bip.

Heerlijk vogeltje. Ik noem 'em Vliegmu!s.

Maar wat me nog het meest frappeert, is dat uitroepteken van een staartje. Zo'n franke streep!