IJzerdraad en het tweede leven

Allemaal goed en wel, zo’n romantisch uitziend hekje rond de moestuin, maar handig is het niet als ik het buxushaagje wil snoeien. Al die takjes die door het hekje groeien – telkens moet ik het hekje losmaken van de betonijzers waaraan ik het vastbind. Het is een heel gepruts, iedere keer al die binddraadjes weer losdraaien en dan oppassen dat het hekje niet op de groentjes terechtkomt.

Er moest dus een oplossing komen. Bij het opruimen in het kippenhok kwam ik nog een bundel dikke metaaldraad tegen, van het type dat ter versteviging in betonnen paaltjes zit. Vraag me niet meer hoe ik er aan kom, maar het heeft iets met een verpulverd paaltje en een mokerhamer te maken.

Dat metaaldraad - toch ruim 12 meter - werd bij Pa afgeleverd, samen met een werkplannetje, zesentwintig betonijzers van anderhalve meter en de zegen van Ma. Want die was blij dat ik nog eens een werkje had voor Pa. Die zit naar haar mening veel te veel stil de laatste tijd – rust roest, zie je. En ze houdt niet van roest.

Nu was ie daar zelf ook heel blij mee denk ik, met dat werkje, te oordelen aan de snelheid en gretigheid dat het afgewerkt werd.

Vandaag probeerde ik ze uit, die nieuwe steunen voor het kastanjehouten hekje.

En ze voldoen perfect!

Geen binddraadjes meer nodig om ze vast te maken. En makkelijker los te maken om het haagje te snoeien! 

Geluk zit in kleine dingen. 
In twaalf meter hergebruikt ijzerdraad bijvoorbeeld.