Onwezenlijk - deel 2

week 2 / 16-22 maart

Maandag: Dochter kreeg vandaag haar eerste schooltaken via Smartschool. Tegen 's avonds al lichte paniek dat er wel veel binnenkomt. Natuurlijk weten de leerkrachten niet van elkaar wat er gevraagd wordt ...

Dinsdag: vandaag kwam J. een nieuw raam plaatsen. Dat was eigenlijk al vorige week gepland, maar door het slechte weer uitgesteld tot nu. Ik had halvelings verwacht dat het niet zou doorgaan, wegens de Corona uitbraak, maar om half negen kwam een camionette de oprit opgereden.

Bij het begroeten werd al onmiddellijk duidelijk gemaakt dat we zo ver mogelijk van elkaar zouden blijven.

Het raam moest vervangen worden omdat dat enkele maanden gelden door een inbraak erg toegetakeld werd. Het ganse frame moest er uit, en een nieuw er in. Vier nieuwe vensters en een nieuw kader voor de deur waren ook nodig.

J. had zijn hulpje meegebracht, dus was het voor mij niet nodig om mee te helpen. Ik kon gewoon doorwerken, zij het dat ik naar boven verhuisde, in de warme bureaukamer.

Toen ik na afloop van de werken nog even met het hulpje stond te praten - over hoe het dagelijkse gezinsleven toch wel overhoop wordt gehaald door de Corona-maatregelen, bleek dat zijn vrouw in de zorg werkte. En in het plaatselijke ziekenhuis op de afdeling met jawel - de Corona patiënten. Op dat ogenblik besef je hoe dicht Corona opeens kan komen - slechts drie aanrakingen afstand.

's Avonds laat Schoonzus weten dat ze viavia weet dat België in lockdown gaat. Met dat nieuws was ze maar nipt voor de officiële aankondiging op televisie. Er waren al verschillende winkelketens die niet op onze regering gewacht hebben en zelf hun verantwoordelijkheid opnamen - deuren dicht.

Woensdag: Hoeveel keer heeft dochter al in het verleden niet gezegd "dat zij ook graag wil thuiswerken"? Zeker de helft van de keren dat één van ons thuis bleef, en zij 's morgens de bus op moest naar school. Maar nu het zo ver is valt dat precies toch tegen - dat thuiswerken. Ik denk dat ze toch wel het contact met de medestudenten mist, ondanks dat ze de ganse tijd digitaal met elkaar in contact staan.

Het nieuws dat er vanaf 's middags strengere maatregelen van kracht zijn ontketent en tweede hamsterrush op de winkels. De mensen snappen het echt niet. Ik wordt een beetje droevig van zoveel domheid.

's Avonds slaat mijn rug volledig in kramp. Ik besef dat ik mijn ergonomische bureaustoel en bureau op het werk mis. Drie dagen na elkaar op een slechte stoel aan de eettafel is niet goed. Ik moet dringend weer bewegen. Maar mijn wekelijkse zwembeurt kan nu ook niet meer. We besluiten terug meer yoga te doen.

Donderdag:
Lap - mijn rug speelde de ganse nacht op. Slecht geslapen - begin de dag met een sterke ontstekingsremmer, alhoewel dat niet goed is in coronatijden. Wat moeten mensen met echte fysieke problemen niet meemaken nu? Naar de dokter of kinesist gaan zit er nu niet echt in.

In de voormiddag eens snel "poolshoogte" gaan nemen in de Delhaize. Het vrouwke zei dat als er een rij zou staan dat ik moest terug komen en later nog eens proberen. Maar neen - nog nooit zo rustig gewinkeld. De kassiersters hadden allemaal handschoenen aan en een mondmasker voor. De rekken waren wel half-leeg. Dus er wordt wel meer gekocht dan anders. Geen hamsters gezien.

Ben haast boos geworden op Mams. Ze vertelde me aan de telefoon dat ze bij haar tuinman aangedrongen heeft om de plannen die hij voor de aanpassingen aan haar tuin gemaakt heeft te komen toelichten ... bij mijn ouders thuis ... binnen. Ik moest me echt inhouden. Snapt ze dan echt niet dat dit virus voor haar en Paps een heel reëel risico inhoudt? Net er voor had ze nog overtuigend gezegd dat ze de Corona toestand heel serieus neemt en dan vijf minuten later krijg je dat ... Zal ik het gewoon op de leeftijd steken? Maar ze begreep het uiteindelijk wel en heeft de tuinman opgebeld.

Maar ik maak me echt zorgen. Door haar conditie als osteoporose patiënt zijn al haar beenderen zo broos als wat. Ik zie haar bvb echt niet in het hospitaal op haar buik liggen. Dat redt ze geen twee dagen. Nu al krijgt ze soms nauwelijks lucht en vergaat ze in onbedaarlijke hoestbuien. 

Vrijdag:
De cijfers blijven maar omhoog gaan. De curve buigt nog niet af. Zorgelijk.

Weekend: toch een beetje balen omdat we eigenlijk met gans de familie voor Mams' verjaardag naar de studio 100 productie over Wereldoorlog '40-'45 hadden geboekt. Mams komt zo weinig buiten en had er erg naar uitgekeken.

Maar gelukkig is er zoals steeds de tuin.

Het snoeien van de appelbomen levert nog maar eens een hoop takken op. Ze worden bij de hoop op de braakliggende bouwgrond van buurman gesmeten. Ik hoop dat de gemeentearbeider nog mag komen met de hakselaar ... Volgende week moet ik eens bellen.

Het werken in de tuin doet goed. Mijn rug is weer in orde, dankzij het gevarieerde werk in de tuin, en we pikten de yoga weer op.
En we zijn niet de enigen ...

Op zondag wandelen we even tot bij mijn ouders. Natuurlijk is het eerste wat Mams zegt 'kom binnen', maar ik wimpel dat af en het wordt een gesprek aan de deur, vijf meter van elkaar. We kunnen er nog mee lachen - 'Ziet ons hier nu staan'.

We hebben een Whatsapp groepje met het vrouwkes familie - en daar worden de hele tijd keigrappige memes uitgewisseld. We lachen ons kriek bij sommige.  Een bloemlezing:
 
Eentje omdat de scholen dicht zijn - en iedereen zelf de kinderen moet bezig houden;
 

 

 

eentje voor de thuiswerkers - die te weinig beweging hebben;

 

 

 

enkele voor de hamsteraars;

 

 

 

eentje omdat de vakanties in het water vallen;

 

 

eentje omdat ge thuis moet blijven;

 

 

eentje omdat het voor sommige koppels moeilijk wordt - en er boetes zijn;

 

 

eentje omdat de kappers tenslotte ook toe moeten:

 

 
En tenslotte eentje voor de planeet.

 
 Hou vol en hou het gezond!