Strooibus

Zondag waaide het weer heftig in de tuin.

Nu begrijp ik waarom die voedersilo soms zo snel leeg is ...

Onwezenlijk - deel 3

week 3 / 23-29 maart

Maandag: Jongste zoon zit als alleenstaande nu al enkele weken alleen thuis. Hij heeft tijdens de werkdagen wel veel online-contact met de drie anderen in zijn bedrijfje, want ze werken nauw samen aan een game. Maar hij begint zich wel eenzaam te voelen, zelfs met knuffelkat Sapinoe valt het zwaar - zo nauwelijks iemand te zien. De onbekenden-op-anderhave-meter-afstand die je tegenkomt tijdens een wandelingetje of boodschaptochtje kan die leemte toch niet opvullen. We zitten erg met hem in en stellen voor om tijdelijk terug bij ons in te trekken. De eventuele problemen tussen knuffelkat en onze twee tuintijgers lossen we wel op.

 

De natuur reageert op haar eigen rechtlijnige manier. De mens maakt plaats? - hier zijn we terug. In Venetië is het water glashelder en zie je vissen zwemmen, en de dolfijnen zwemmen er langs de kades. De eenden beginnen er te broeden in de stad, nu het er zo rustig is. In chili loopt een poema de kalme stad binnen en bij ons genieten ook de wolven van de rust. Binnenkort zullen er wel cijfers binnenkomen over de verbeterde luchtkwaliteit.

Dinsdag: Voor de tweede dag op een rij hoopvolle cijfers in het nieuws. De beruchte groeicurve begint af te buigen. Wellicht zijn de inspanningen die door iedereen geleverd worden niet voor niets, en heeft België toch de goede keuzes gemaakt.

Woensdag: Vergeet het goede nieuws - die curve blijft koppig stijgen en het dodenaantal ook. Het dipje in de cijfers was te wijten aan verminderde doorstroming van de cijfers door het weekend. Je begint je aan elke strohalm vast te klampen.

Ik besluit om eventjes het nieuws te laten voor wat het is.

In de tuin staan pareltjes te schitteren - laten we ons daarop concentreren.

 

Ik moet dringend werk maken van de moestuin. Laat ik beginnen met het moestuinplan.

Vrijdag: Volgens modellen verwacht men de piek van de curve begin april. Onze zorgverleners staan nu al onder zware druk. Ik vrees het ergste. In de Knack verschijnt een artikel over de zelfweerleggende voorspelling. Daarin wordt ook het beeld geschetst van de lawine die op hen af komt. Ook vandaag zijn er nog steeds mensen die naar de rollende sneeuwbal kijken en zeggen - die is toch zo groot niet? En daardoor niet de maatregelen volgen.

Zaterdag: In de namiddag haal ik Jongste zoon op. De beslissing is gevallen toen het voor hem duidelijk werd dat de quarantainemaatregelen nog weken gaan aanhouden. Het wordt een kleine verhuis - alle noodzakelijke dingen moeten mee. Gelukkig kan alles in de wagen. Het wordt een dichte stapeling van bureaustoel, pc, kleren, planten en Knuffelkat. Ons gezin groeit terug naar vier mensen, en van twee naar drie katten. Dat wordt weer wennen.

Op de snelweg naar Kortrijk tel ik twintig minuten lang de tegenliggers. Ik zag er maar vijf en veertig.

Zondag: Ik vlieg er in, in de moestuin. Er worden enkele veldjes omgespit en de eerste aardappels gepoot. Spijtig dat ik dat gisteren niet kon doen. Het is koud en winderig vandaag, maar toch doet werken in de tuin deugd.

's avonds kan ik het niet laten en lees ik toch nog wat op de media. Een verslag van spoedarts Natalie Eggermont raakt me vol. Shifts waar je maar één mondmasker voor krijgt, de onmacht, de druk, de woede om dwaze politieke beslissingen, om bedrijven die nog steeds niet toe gaan, de eenzaamheid die weegt...

Gecombineerd met de cijfers van vandaag zie ik de toekomst somber  tegemoet. Als die curve niet begint af te buigen gaan we een ramp tegemoet. Elke vijf tot zeven dagen verdubbelt het aantal opgenomen personen in de ziekenhuizen. Als ik het goed begrijp wordt dan binnen vijf à zeven dagen de capaciteit van de ziekenhuizen op intensieve overschreden en dan komen we in Italiaans scenario terecht. De ultieme horror, dat het medisch personeel dan moet overschakelen op een oorlogstriage is dan niet meer veraf.

Onbegrijpelijk dat je dan nog moet horen dat er een café is in Borgerhout die stiekem opent, en dat in Ninove jongeren spelletjes spelen met de politie en er naar spuwen. Wat gaan we nog meemaken?
Zijn sommige mensen dan echt zo stom?

Morgen, maandag, post ik deze bedenkingen. Maar ik voeg er nog wat memes aan toe, want anders komen mijn lezers hier niet meer terug. Ik neig te veel naar zwartgalligheid. Het zal mijn realistische aard zijn.

Dus hier voor jullie van het internet geplukt:

Eentje voor de jeugd die het moeilijk heeft;

eentje voor wie de simpele regels nog niet snapt;

eentje voor wie zich afvraagt wat je met veel geld kan doen (en bij uitbreiding: wat dat geld nu nog op die belastingparadijzen doet?);

eentje voor de vettigaards;

eentje voor de believers;

en we eindigen weer met eentje voor de planeet.

Hou vol en hou het gezond!

Onwezenlijk - deel 2

week 2 / 16-22 maart

Maandag: Dochter kreeg vandaag haar eerste schooltaken via Smartschool. Tegen 's avonds al lichte paniek dat er wel veel binnenkomt. Natuurlijk weten de leerkrachten niet van elkaar wat er gevraagd wordt ...

Dinsdag: vandaag kwam J. een nieuw raam plaatsen. Dat was eigenlijk al vorige week gepland, maar door het slechte weer uitgesteld tot nu. Ik had halvelings verwacht dat het niet zou doorgaan, wegens de Corona uitbraak, maar om half negen kwam een camionette de oprit opgereden.

Bij het begroeten werd al onmiddellijk duidelijk gemaakt dat we zo ver mogelijk van elkaar zouden blijven.

Het raam moest vervangen worden omdat dat enkele maanden gelden door een inbraak erg toegetakeld werd. Het ganse frame moest er uit, en een nieuw er in. Vier nieuwe vensters en een nieuw kader voor de deur waren ook nodig.

J. had zijn hulpje meegebracht, dus was het voor mij niet nodig om mee te helpen. Ik kon gewoon doorwerken, zij het dat ik naar boven verhuisde, in de warme bureaukamer.

Toen ik na afloop van de werken nog even met het hulpje stond te praten - over hoe het dagelijkse gezinsleven toch wel overhoop wordt gehaald door de Corona-maatregelen, bleek dat zijn vrouw in de zorg werkte. En in het plaatselijke ziekenhuis op de afdeling met jawel - de Corona patiënten. Op dat ogenblik besef je hoe dicht Corona opeens kan komen - slechts drie aanrakingen afstand.

's Avonds laat Schoonzus weten dat ze viavia weet dat België in lockdown gaat. Met dat nieuws was ze maar nipt voor de officiële aankondiging op televisie. Er waren al verschillende winkelketens die niet op onze regering gewacht hebben en zelf hun verantwoordelijkheid opnamen - deuren dicht.

Woensdag: Hoeveel keer heeft dochter al in het verleden niet gezegd "dat zij ook graag wil thuiswerken"? Zeker de helft van de keren dat één van ons thuis bleef, en zij 's morgens de bus op moest naar school. Maar nu het zo ver is valt dat precies toch tegen - dat thuiswerken. Ik denk dat ze toch wel het contact met de medestudenten mist, ondanks dat ze de ganse tijd digitaal met elkaar in contact staan.

Het nieuws dat er vanaf 's middags strengere maatregelen van kracht zijn ontketent en tweede hamsterrush op de winkels. De mensen snappen het echt niet. Ik wordt een beetje droevig van zoveel domheid.

's Avonds slaat mijn rug volledig in kramp. Ik besef dat ik mijn ergonomische bureaustoel en bureau op het werk mis. Drie dagen na elkaar op een slechte stoel aan de eettafel is niet goed. Ik moet dringend weer bewegen. Maar mijn wekelijkse zwembeurt kan nu ook niet meer. We besluiten terug meer yoga te doen.

Donderdag:
Lap - mijn rug speelde de ganse nacht op. Slecht geslapen - begin de dag met een sterke ontstekingsremmer, alhoewel dat niet goed is in coronatijden. Wat moeten mensen met echte fysieke problemen niet meemaken nu? Naar de dokter of kinesist gaan zit er nu niet echt in.

In de voormiddag eens snel "poolshoogte" gaan nemen in de Delhaize. Het vrouwke zei dat als er een rij zou staan dat ik moest terug komen en later nog eens proberen. Maar neen - nog nooit zo rustig gewinkeld. De kassiersters hadden allemaal handschoenen aan en een mondmasker voor. De rekken waren wel half-leeg. Dus er wordt wel meer gekocht dan anders. Geen hamsters gezien.

Ben haast boos geworden op Mams. Ze vertelde me aan de telefoon dat ze bij haar tuinman aangedrongen heeft om de plannen die hij voor de aanpassingen aan haar tuin gemaakt heeft te komen toelichten ... bij mijn ouders thuis ... binnen. Ik moest me echt inhouden. Snapt ze dan echt niet dat dit virus voor haar en Paps een heel reëel risico inhoudt? Net er voor had ze nog overtuigend gezegd dat ze de Corona toestand heel serieus neemt en dan vijf minuten later krijg je dat ... Zal ik het gewoon op de leeftijd steken? Maar ze begreep het uiteindelijk wel en heeft de tuinman opgebeld.

Maar ik maak me echt zorgen. Door haar conditie als osteoporose patiënt zijn al haar beenderen zo broos als wat. Ik zie haar bvb echt niet in het hospitaal op haar buik liggen. Dat redt ze geen twee dagen. Nu al krijgt ze soms nauwelijks lucht en vergaat ze in onbedaarlijke hoestbuien. 

Vrijdag:
De cijfers blijven maar omhoog gaan. De curve buigt nog niet af. Zorgelijk.

Weekend: toch een beetje balen omdat we eigenlijk met gans de familie voor Mams' verjaardag naar de studio 100 productie over Wereldoorlog '40-'45 hadden geboekt. Mams komt zo weinig buiten en had er erg naar uitgekeken.

Maar gelukkig is er zoals steeds de tuin.

Het snoeien van de appelbomen levert nog maar eens een hoop takken op. Ze worden bij de hoop op de braakliggende bouwgrond van buurman gesmeten. Ik hoop dat de gemeentearbeider nog mag komen met de hakselaar ... Volgende week moet ik eens bellen.

Het werken in de tuin doet goed. Mijn rug is weer in orde, dankzij het gevarieerde werk in de tuin, en we pikten de yoga weer op.
En we zijn niet de enigen ...

Op zondag wandelen we even tot bij mijn ouders. Natuurlijk is het eerste wat Mams zegt 'kom binnen', maar ik wimpel dat af en het wordt een gesprek aan de deur, vijf meter van elkaar. We kunnen er nog mee lachen - 'Ziet ons hier nu staan'.

We hebben een Whatsapp groepje met het vrouwkes familie - en daar worden de hele tijd keigrappige memes uitgewisseld. We lachen ons kriek bij sommige.  Een bloemlezing:
 
Eentje omdat de scholen dicht zijn - en iedereen zelf de kinderen moet bezig houden;
 

 

 

eentje voor de thuiswerkers - die te weinig beweging hebben;

 

 

 

enkele voor de hamsteraars;

 

 

 

eentje omdat de vakanties in het water vallen;

 

 

eentje omdat ge thuis moet blijven;

 

 

eentje omdat het voor sommige koppels moeilijk wordt - en er boetes zijn;

 

 

eentje omdat de kappers tenslotte ook toe moeten:

 

 
En tenslotte eentje voor de planeet.

 
 Hou vol en hou het gezond!

Bosanemoontjes

In onze tuin groeien er verschillende toefen bosanemoon. Ze zijn allemaal ontstaan uit wat wortelstokjes die ik van verschillende bossen verspreid over Vlaanderen meebracht. Het ging daarbij altijd over door dieren (everzwijnen) of bosbouwmachines boven gewoelde stukken, die - zo maakte ik mezelf wijs - het door uitdroging of bevriezing niet meer gingen redden. Na jaren zijn deze nauwelijks tien cm lange stukjes uitgegroeid tot tapijtjes van bijna een kwart vierkante meter. Snel gaat het inderdaad niet, maar het resultaat is prachtig!

Nu viel het me bij mijn dagelijkse rondgang op dat er toch wel wat verschil op zit in bladvorm, zo van de ene toef naar de andere gaande. Elke toef is eigenlijk één plant, ontstaan door het steeds verder groeien en delen van de wortelstok. Daardoor heeft elk toefje in onze tuin zo wat zijn eigen karakter. De ene bloeit al wat meer of vroeger dan de andere, of levert meer en iets grotere bloemen. Sommige zijn mooi wit, en andere hebben bloemen die wat rozig aanlopen.

De meeste hebben slanke deelblaadjes, en het blad is daardoor duidelijk slippig (foto's links). Maar er zijn er enkele bij met voller blad, waarbij de deelblaadjes elkaar raken of zelfs overlappen (foto rechtsboven).
En dan is er één exemplaar met hele smalle slippen, die haast alleen op het eind wat ingedeeld zijn (foto rechts-beneden).

Bosanemonen verspreiden zich trouwens niet alleen door de welbekende wortelstokjes. Ze maken eigenlijk best wel veel zaadjes, maar de vermeerdering door zaden wordt naar het schijnt niet zo veel waargenomen. Ik vermoed dat dat is omdat Bosanemoon in het bos meestal van die aaneengesloten en uitgestrekte tapijten vormt en kiemplantjes daartussen niet echt opvallend zijn.

Maar hier in de biodiverse tuin valt dat wel op! De laatste jaren vind ik her en der - en dan meestal nog niet in het bosje of langs wilde heg maar in het hooilandje of in het gazon - individuele bosanemoontjes. Soms wel vijf meter weg van een mogelijke moederplant. Ze staan er soms enkele jaren teer en ongezien te wezen maar eens ze, na enkele jaren, plots bloeien vallen ze erg op.

En als je je afvraagt wie er dan voor de verspreiding zorgde, dan verklap ik je slechts dat het een klein wezentje is... 

Onwezenlijk - deel 1

Onwezenlijk.

Toch nog altijd het woord dat voor me de situatie het best omschrijft. Alsof je in een rampenfilm terechtgekomen bent - en je het scenario zo ongeveer kent en het staat je niet aan, dat je slechts een figurant bent. En ondertussen bruist het buiten in de tuin en in de natuur van het leven en de lentepret! Het verschil kan niet groter zijn.

Samen met het vrouwke werk ik nu sinds anderhalve week thuis en op zich lukt dat goed. Ook Dochter is thuis en alhoewel zij soms nog eens Puberdochter is, lukt dat ook wel. Het feit dat we een grote tuin hebben en dus wanneer we willen eens buiten kunnen zal daar niet vreemd aan zijn. Dat onze werkgever de afgelopen jaren goed geïnvesteerd heeft in alle nodige voorzieningen voor thuiswerk maakt het ook gewoonweg mogelijk en makkelijk om thuis te werken. 

Ik was al begonnen met een dagboekje bij te houden, maar twijfelde nog om het te posten. Maar hier gaan we ...


Week 1 / 9-15 maart

Maandag: Het nieuws gonst van de Corona berichten. De krokusvakantiegangers zijn nu twee weken terug. Het wordt stilaan duidelijk dat die beter allemaal in quarantaine waren gestoken. Voel me al ongemakkelijk op de pendeltrein naar Brussel. Nog net niet opeengepakt als sardientjes. Ik dacht - er moet hier maar één iemand ziek zijn …
Ik neem direct de beslissing om woensdag en donderdag thuis te werken. En we nemen de beslissing de reis naar Noord-Spanje tijdens de paasvakantie te annuleren. De tijdens diezelfde periode geplande Italië-schoolreis van Dochter, als laatstejaars Humaniora is ook geschrapt.

Een wandelingetje door de tuin brengt wat rust. De Helleborus lijkt ook te bezwijken om al dat droevige nieuws maar de Tête-à-tête narcisje fleuren me op.

Donderdag: het hamstergedrag is één van de nieuwspunten. Gelukkig was dat bij ons niet het geval. Net voor de middag is het vrouwke naar de Colruyt geweest voor onze ongeveer-twee-wekelijkse inkopen. Heeft geen opvallend afwijkend gedrag van de mede-winkelaars in de Colruyt gezien.
We lachen ons rot om al de memes op het internet. Maar het blijft onbegrijpelijk - hoe de mensen zich gedragen.

Vrijdag ochtend - toch wat in dubio. De overheid toetert dat iedereen maximaal moet thuiswerken maar de communicatie van het werk uit (nochtans ook overheidsdienst) was nog niet duidelijk. Mochten we nu thuisblijven of niet? Ik was al op weg naar de trein toen ik van Martine, mijn chef via sms bevestigd kreeg dat thuiswerk ok was.

Dochter gaat tijdens de dag nog éénmaal naar school om haar spullen te halen. Vanaf maandag moet ze thuisblijven. Haar humeur is ... wisselvallig. En dan druk ik me voorzichtig uit. Maar begrijpelijk. Je zit maar éénmaal in je leven in je laatste schooljaar en dan gebeurt dit. Alle leuke dingen die samengaan met een laatste humaniorajaar worden geschrapt. Balen!

Met Mams gebeld - afgesproken dat we laten weten als er inkopen worden gedaan of nodig zijn - dat Paps zo weinig mogelijk buiten moet naar de winkel. Moeilijk om hun aan het verstand te brengen hoe groot het gevaar wel is. Ze zijn beiden boven de tachtig dus ik maak me wel ongerust.

In de tuin staan de kerspruim aan de rand van de compostbak en de Stermagnolia te pronken in een lentezonnetje. Ik neem me voor het komend weekend er goed in te vliegen - in de tuin. Er is vanalles te doen.

Zaterdag - Het eerste weekend sinds het begin van de Corona-maatregelen. Jongste zoon komt vandaag uit Kortrijk naar huis. Hij woont sinds kort alleen op een appartementje, vermits hij dan dicht bij zijn net opgestart bedrijf(je) is. Het vrouwke vond na enkele weken zoeken toch de geschikte kat voor hem. Het is Sapinou geworden, een 12 jaar oude kater die hier in het dorp in de dierenopvang wachtte op een nieuwe thuis. Een echt knuffelbeest, dat niet liever doet dan dicht bij je komen spinnen en binnen liggen luieren. Net wat Jongste zoon nodig heeft. Na het avondeten brengt 't vrouwke ze terug. Blij hem nog eens te zien. Toch iets - zo'n kind dat uitvliegt.

Ik leef me uit in de tuin. Door het jarenlange werk aan de carport zit ik met achterstallig snoeiwerk. Er moet dit weekend nog een linde geknot worden en het hout van de knotbeurt van de twee eiken moet nog gestapeld worden. Ik heb veel hout over en neem me voor dit jaar een stapel voor te behouden voor houtbijtjes.

De lente raakt echt wel op gang! Allemaal vroeger dan verwacht maar ik ben blij met al dat moois!
Het Speenkruid en Bosanemoon verwelkomt me aan de voet van de wilde heg en de Turkestaanse tulpjes doen het zoals elk jaar opperbest op het groendak van het tuinhuis. Een troepje vuurwantsen is al wakker en zont op de stam van hun geliefkoosde plek: de linde.