Patina

“Ge moet dat goed insmeren met olie, dan krijgt dat een mooie glans” klonk het toen ik dit goed gerief aanschafte. 

Niet waar – eigenlijk klonk het anders, want het was ergens in Frankrijk.  Meer zo als “Frottez bien avec l'huile, pour obtenir un beau patine”  Nu ja, het kan ook "une belle patine" geweest zijn, want ik heb absoluut geen gevoel voor woordgeslacht in het Frans.

 

Ik was er bij toeval op gestoten – zo gebeurt dat wel meer met goede vondsten, net als met geluk – het overvalt je gewoon.  En dan is het kwestie van het te grijpen, en vast te houden.

Wat in dit geval niet zo moeilijk is, want het heeft een stevige steel.

“Non – non”, was mijn antwoord – “je vais l’utiliser”.

De man keek wel even op van zo’n antwoord, zo over zijn kassa heen.  Want de meeste mensen die hij zoiets verkocht zouden dat nooit echt gebruiken.  Hoogstens komt dat ergens aan de muur te hangen, geolied of vernist, naast een rustiek uitziend karrewiel, of een halster van een reeds lang overleden trekpaard. 

“Pour sécher le foin” vervolledigde ik mijn uitleg, terwijl ik ze allemaal monsterde en keurde.

Want er waren meerdere exemplaren te koop.  Allemaal gleden ze door mijn handen.  Het gewicht werd beoordeeld – dat mocht niet te zwaar zijn.  De vorm moest goed zijn – geen té scheve tanden, en de kromming perfect.  En liefst de steel net goed, niet te lang en niet te kort, want de rug mag niet belast door overdreven gebuk.

En verder geen al te grote fouten in het hout.  Ik wou toch geen exemplaar dat het snel zou opgeven – in twee gebroken door een te zware last?

Tenslotte vond ik er één die me wel beviel.  De steel voelde glad en niet te recht.  Mijn handen speelden met de golvende onregelmatigheden in de vorm, nu eens rond, dan weer wat afgeplat.  Het gevoel dat de natuur dit schiep, in samenspel met een kundig handwerker - heerlijk.

Of moet ik zeggen kundig kweker.  Want ik zie die man al staan, tussen rijtjes gekgevormde struikjes of boompjes, met de snoeischaar paraat om ongewenste twijgjes te verwijderen.  Want die vorm moet perfect zijn.  Misschien komen er wel leihoutjes aan te pas, of worden de boompjes op een gegeven moment schuin gezet … want hoe krijgt ie anders die plotse knik in de tanden?

Om te zeggen dat ik er blij mee was - en ben! – met dit goed gerief.  En toch wel wat bewondering voor het vakmanschap.  Ik zou dat zelf ook wel eens willen proberen, als ik maar wist welke soort men hiervoor gebruikt.

“Aucune idéé” zei de man afwezig, toen ik het hem vroeg – zijn aandacht was al bij de volgende toerist.

Sindsdien is dat wel goed gekomen, met die “patina” – en ik heb er nochtans nooit olie op gedaan.