Tafelen voor Twaalf

Eén van de eerste constructies in de tuin, samen met het tuinhuisje, was een picknicktafel.  Zo een stoere – een boswachterspicknicktafel.  We hebben dat ding onmiddellijk groot genoeg gemaakt.  Er kan wel tien man aan, als het moet.  Twaalf zelfs, als je nog enkele stoelen aan de uiteinden bijschuift. 

 

De eerste versie was in dennenhout.  Die heeft zeventien jaar dienst gedaan, en toen was ie versleten – opgerot en vergaan door weer en wind.  Stom van ons natuurlijk – om dat steeds in het nat te laten.  En de bamboe-pergola erboven bood niet echt beschutting.  Misschien wel wat tegen de zon, toen ie volledig begroeid was, maar zon was niet het probleem.  En het bamboe zelf ging verrassend genoeg toch veertien jaar mee - en dat voor gewoon een dik soort gras!

De tweede versie is gemaakt om wel vijftig jaar mee te gaan.  Toen we de vlonder bij de vijver bouwden, kochten we meteen genoeg recup tropisch hout om de picknicktafel te herbouwen.  En er werd ook meteen voor een goede winterbescherming gezorgd, zodat het droog de winter door kon.

Zo een grote bache is echt een must!

De nieuwe tafel werd een exacte kopie van de oude.  We wilden het ons niet te moeilijk maken en dus werd de oude voor de afbraak minutieus opgemeten en een schets van gemaakt.

Draadstaven, rondellen en tirefonds werden in inox aangeschaft.  Want het heeft geen zin om een tafel voor een halve eeuw te maken als je er roestbaar ijzerwerk in verwerkt. 

 

De tafel is twee meter zeventig lang.  Als je er vijf personen op een rij aan zet dan kom je, min de plaats van de poten, op een vijftig cm per persoon.  Misschien voor sommigen wat krap, maar het lukt wel. 

 

 

De tafel staat niet in het gras. De eerste versie in het begin wel, maar het was toch prettiger zonder mieren tussen je tenen.  Aan elke poot van de pergola staat een andere liaan: Bruidsluier voor snel effect, Alpenbosrank, Tuinkamperfoelie en een Blauweregen.  En de bolletjes zijn Struikkamperfoelies.

 
Het is een zalige plek geworden.  Van zodra het echt warm is, gaan alle feestjes hier door!

 

Na éénentwintig jaar is de Blauweregen echt groot geworden.  We moeten hem zelfs in toom houden, of hij palmt Es in.  Het is geen Wisteria sinensis -  de Chinese, maar wel Wistereria floribunda, de Japanse blauweregen.  Die heeft langere trossen met meer bleekblauw en wit.

Maar ik hou nog het meest van die kronkelige stammen die langzaamaan de steunpaal lijken te wurgen: echt heel fotogeniek!  Dat doet me denken aan de echt oude Blauweregen bij mijn grootouders.  Vond ik altijd wat spooky. 

foto: An Devroe