Ongenode gasten

Toch vreemd dat je sommige soorten met open armen verwelkomt, en andere liever weer zo snel mogelijk buitenveegt - en hoopt dat ze nooit meer terugkomen? 

Af en toe scan ik mijn tuin op enkele ongewenste gasten.  "Hola! heeft de biodiverse tuin dat dan?", hoor ik je zeggen!  Ja, helaas wel - en dan heb ik het nu eens niet over die slijmerige koppotigen.  Want jullie dachten wellicht dat in mijn biodiverse tuin zowat alles welkom was, niet?  Dat was dan fout gedacht.

Op dit ogenblik zijn er enkele plantensoortjes in mijn tuin die ik er liever niet zie.  Twee zijn er op slinkse wijze binnengekomen, met plantgoed tussen andere, gekochte en gewenste soortjes.  Zo zit ik met Oranje havikskruid en Indische schijnaardbei opgescheept.  En beide zijn me geniepige rakkers! 

Zo was de Indische schijnaardbei opeens opgedoken in een stukje van de tuin, die we als kinder(moes)tuin ingericht hadden.  Vermits dat stukje tuin alras verwaarloosd werd heeft ie daar wellicht kunnen bloeien en wat zaden achterlaten.  Dat vermoed ik toch want toen dat kindermoestuintje werd opgeruimd, kwam de toplaag in het kippenhok terecht, in de veronderstelling dat de kippen wel alle onkruid zouden intomen.  Maar vermits er dit jaar erg weinig kippen overbleven om te krabben - twee slechts -, was de Indische schijnaardbei er terug opgedoken en had ie zich op een-twee-drie geniepig over wel drie vierkante meter verspreid, onder de dekking van een bosje brandnetels.  Wat een verrassing!  Maar na een inspannend uurtje schoffelen en hakken is er niet één schijnaardbei over – hoop ik. 

Het Oranje havikskruid is een ander verhaal.  Daar ben ik zelf een beetje stom geweest en had ik naar het biodivers vrouwke moeten luisteren (doe ik best altijd eigenlijk).  Zij wou die soort al onmiddellijk weg uit de border waar ie opdook (De kleur vloekte nogal).  Hij was in een potje van een gekochte vaste plant meegereisd en stond al gauw te pronken met enkele feloranje bloemen.  Ik vond het wel een aardig soortje en heb ’em in bloem en zaad laten komen en het jaar er op zelfs op twee plekken laten voet aan de grond krijgen .  ai Ai AI!  Dat had ik beter niet!  Nu duikt ie hier en daar op - zowel in borders als onder hegranden en in het gazon.  Na een aanvankelijke paniek ben ik tegen die soort een nultolerantie beleid (wat een vies woord eigenlijk!) beginnen voeren.  Overal waar er ook maar één rozetje de kop opsteekt - en ik ken ondertussen de gevarenzones - gaan die er stante pede uit!

Nu vinden jullie het wellicht niet zo vreemd dat er van die soortjes zijn die je als onkruid bestempeld, maar het fenomeen zit vreemder in elkaar dan dat.

Zo doe ik bijvoorbeeld helemaal niks tegen het Vijfvingerkruid, Aardbeiganzerik of Bosaardbei.  Ik verwelkom ze zelfs en heb ze in mijn tuin geïntroduceerd en ook deze soorten breiden zich goed uit.  En dat op krek dezelfde manier als de Indische schijnaardbei of Oranje havikskruid: zo met van die snel om zich heen grijpende kruipstengeltjes waar mini-plantjes aan komen. 

Is er dan echt geen verschil?  Eigenlijk wel, en het ligt ‘em niet in de predikaten “niet-inheems”, of "invasieve soort" alleen (Want dan had ik ook geen Draadereprijs in mijn gazon gezet). 

Alhoewel, ik ben toch erg geschrokken van de verbreidingssnelheid van die twee soorten.  Misschien is dat van dat “invasief karakter” misschien wel waar … en zouden we deze raadgevingen dus beter toch opvolgen. 

Nee, het is vooral omdat dat ik Indische schijnaardbei gewoonweg niet mooi vind - en een valse trien ook: de vruchten zijn geeneens lekker. Geef mij maar een echte Bosaardbei dan.  En een bloemenweide of gazon waar mijn moeizaam verzamelde soortjes weggeconcurreerd en overklast worden door flashy oranje flurken? 

Nee dank je.