Nou ja - struik - het is niet echt een struik te noemen. Eerder een leiplant. Want ik laat 'em liefst niet zijn gang gaan - mijn hooilandje zou verdorie op één-twee-drie vol bramen staan! Die lange ranken buigen immers meters ver over tot ze de grond raken - en daar maken ze dan snel wortels en een nieuwe struik. Nee, ik houd die braam strak aangelijnd, kort tegen een zonovergoten muur. Daar heb ik zo'n vijf cm van de stenen, wat inox draden bevestigd.
Toch wel indrukwekkend! Ranken van wel vier-vijf meter maakt ie - elk jaar weer! Gelukkig zonder doornen, dat maakt het snoeien en plukken een stuk aangenamer ;-)
Die ranken moeten ieder jaar weer weg, tenminste toch de ranken van vorig jaar, want die hebben gebloeid en vrucht gedragen. De nieuwe ranken die dit jaar gegroeid zijn, worden voorzichtig en in sierlijke bogen en krullen vastgemaakt aan de horizontale draden.
.... Mijn jaarlijkse uiting van Art Nouveau.
Een leuk werkje dat meestal in de vrieskou wordt gedaan, maar tegen de beschutte muur en op een zonnige winterdag is dat best wel aangenaam, mits een warme choco achteraf.
 |
| voor tijdens na |
Vroeger stonden er drie. Maar toen beslisten we de wintertuin te bouwen en dan gingen ze weg, op één na. Ik had er minder spijt van dan de buren, want die kregen tot dan elk jaar kilo's bramen toegestopt.
Dik tevreden met deze éne plant!
Die levert net genoeg voor gelei en voor sorbet.
Dit stimuleert mij om mijn braam eens op te zoeken en te ontwarren en met iets meer respect te behandelen. Op zo'n klein stukje grond bij de muur en dan zo'n mooie oogst!
BeantwoordenVerwijderen