Zondag - Teldag

"Mama, die vogels zijn kei-ambetant!", zei Dochter die van de tuin binnenliep. "Zo een lawaai!"
De alarmkreten gingen nu al een half uur door in de tuin, sinds de katten buiten gelaten werden.
"Ja, kom, we gaan kijken wat er aan de hand is"

"Hoi Jan - zijde gij hier ook? Ook voorzitter vandaag?"
"Ja", zuchtte mijn collega-voor-één-dag. "Weet jij waar onze lokalen zijn?"
"Nee, maar kijk - ginder is veel volk. Misschien hangt het uit."

Plots vloog er een klein vogeltje haast stuurloos zwalpend voorbij en landde nabij de vijver. Een ander dwarrelde grappig van struik tot struik en een derde werd gezien op de grond naast de houtstapelkooi, zo argeloos als vers kattevoer.
"Oh-oh! Er is een nest zwartkopjes uitgevlogen! Waar zijn de katten?! Die moeten binnen!"

Eén voor één kwamen ze binnen, de bijzitters van dienst, als duiven naar de til. Dat ze er niet gelukkig uitzagen, was een understatement. Enigszins verloren ook, en verveeld. Gelukkig zat er één lolligaard bij, die er onmiddellijk met wat fratsen de toon inzette.  Maar de overigen zagen er uit alsof ze veroordeeld waren tot de cel.

Na wat speurwerk werd Toulouse onder de struiken gevonden, loerend naar het geritsel boven haar hoofd. 
Bo was nog moeilijker te traceren, en kwam pas te voorschijn toen er met het etensbakje gerammeld werd.
"Gelukkig hebben ze honger. We gaan ze deze namiddag binnenhouden".

"Welkom, ik ben jullie voorzitter voor vandaag en we zitten de hele namiddag hier binnen om samen te tellen. Straks leggen we de eed af en leg ik uit welke stappen moeten gevolgd worden.  Maar eerst nog iets belangrijks - waar staat de drank en onze broodjes?  Wie gaat mee zoeken?"

Het biodivers vrouwke nam haar telelens en Dochter volgde in haar kielzog met haar eigen kodakske.
Bij de vijver deed het eerste vogeltje een poging tot wat leek een transatlantische vlucht over de vijver. Eigenlijk leek het meer op een paraboolvlucht die in het water ging eindigen ware het niet voor een reddende Lisdoddestengel.  Die boog echter gevaarlijk door tot net boven het water. Het leek er even op dat het op een ramp zou uitlopen.

"Eerst gaan we het aantal stemmen tellen. Daarna verdelen we ze volgens lijst en in vier categorieën. En pas daarna zullen we de naamstemmen tellen. Ik zet alles op het bord zodat we niks vergeten, want ook voor mij is dit de eerste keer. We moeten het dus allemaal met de nodige aandacht doen. Alles moet kloppen. Het zou een ramp zijn als we alles moeten hertellen."

"Mama kijk eens - deze vliegt gewoon tot voor mijn voeten!" Dochter razend enthousiast!

"Hoeveel zijn het er? Ik zie er hier maar twee. Kijk hier - deze kan ik gewoon op zijn buikje strelen!".

"Ik denk dat er maar drie zijn".

"Oei - dat is precies niet veel. Ik wou dat het er meer waren - ze zijn zo schattig".

"Voorzitter, hoeveel stemmen moeten we nu eigenlijk tellen? We hebben hier nog maar twee zakken gekregen en dat zijn er al zo veel". 

"Ik denk dat er drie moeten zijn. Er waren dit jaar drie stembureau's in onze gemeente".

"Pfff - Ik wou dat het er veel minder waren - dit duurt eindeloos".

En voor wie er nog aan twijfelde - alle foto's zijn van het biodivers vrouwke