Uitdaging

Soms moet je jezelf eens uitdagen.

Een tabouretje uit een boomstam zagen bijvoorbeeld - zou dat lukken?

Een stuk lindestam van 60-70 cm.

Eerst inkorten tot 50cm, met topvlak en bodemvlak mooi evenwijdig.

De zaagsneden uitzetten op de stam en bodemvlak.

En zagen maar - met een scherpe kettingzaag.

Het moeilijke is de ondiepe, dwarse "hartsteek", waarbij men niet te diep mag gaan. Het diepste stukje moest ik loskappen met een beitel.

Tenslotte is dit het resultaat. Nog ruw nu, maar het is de bedoeling nog te ontschorsen en de pootjes ronder te maken.

En dit hield ik er ook aan over: een driekantig kerstboompje in hout, en drie blokken voor in de houtkachel.
Passend voor de komende kerstsfeer ;-)

Vakantieroes

Dit blog is nog eventjes dicht want 

de biodiverse tuinier zit nog steeds in vakantiemodus.

Trots

Ik ben zo trots.
Ze hebben het gehaald.
Het was niet makkelijk.
Want zwemmen is niet echt hun ding...
- alleen hun vorm al ...
Dus toch wel knap gedaan!
En dat op 105 dagen tijd!
Ze mogen dan nog kleintjes zijn,
en sommige wat krom of ziekjes.
Maar toch een hele prestatie!
Op een kwart van de eindmeet gingen ze zelfs kopje onder.
Maar ze zijn er geraakt.
Nu zitten ze eindelijk droog,
zo met zijn allen in
de pattatenbak.

Aardappelen Gloria

Werd Mrs. Lei opgevreten?

Van Heidi kreeg ik vorig jaar wat erwtjes toegestuurd. Die kreeg ik niet zo maar, maar omdat ik toen meedeed aan de zadenruil die georganiseerd werd door Natuurlijk-Rijk.

Er verkasten toen heel wat zaden naar diverse tuinen en ik kreeg er heel wat terug.

Niet alles werd gezaaid en van het gezaaide kwam niet alles even vlot op. En van wat op kwam werd er wellicht de helft opgesjmikkeld door sjlakken. Die waren op hun manier ook blij met de zadenruil.

Ik zaaide drie soorten erwtjes: Charmette, Mechelse krombek en Mrs. Lei.

Charmette 

Charmette groeit laag en geeft peultjes die erg strak rond de kleine tonvormige erwtjes zitten. Daardoor zijn ze moeilijker te doppen dan de andere soort die ik vandaag oogste. Alleen heb ik daar een probleem mee. Ik weet niet meer welke soort het is. Ik zaaide Mechelse krombek en Mrs Lei naast elkaar en vergat prompt welke waar. En de slakken vraten de kaartjes met de namen op. Eén van de twee rijtjes draagt door die vraatschade nauwelijks peultjes. Ik vrees dat het Mrs. Lei is. De andere gaf grote peulen die wijd rond de grote erwten zitten. Eén van de volgende dagen proef ik ze...
Wellicht morgen al.

 Vermoedelijk Mechelse krombek

Cathérine Deneuve

Als actrice is het al een opvallende madame, en als Geranium mag ze er ook zijn!

Geranium 'Cathérine Deneuve' is een ontdekking van kweker Thierry Delabroye. Hij ontdekte deze kruising in 2011 tussen zaailingen van Geranium psilostemon in zijn kwekerij  te Hantay (tussen Lille en Lens).

'Cathérine Deneuve' is een kruising tussen Geranium oxonianum en Geranium psilostemon. De plant wordt bij ons zo'n 60 cm hoog en geeft van mei tot voorbij augustus bloemen met - voor een Geranium - opvallend smalle kroonbladen. 

Die stervormige bloempjes maakt deze variëteit tot een verrassende verschijning onder de Geraniums. 

Blijkbaar is dat een genetisch kenmerk die nog al eens optreedt bij oxonianum kruisingen. Ook 'Lady Moore', 'Sherwood' en de  'thurstonianum' variëteiten vertonen die slipvormige kroon, alle roze met een bleek hart. Maar ik vind 'Catherine Deneuve' mooier door het donkere hart, dat ze overerfde van G. psilostemon, de Armeense ooievaarsbek.

Op de foto staat ze als blikvanger aan de rand van de gele border.

En ondertussen op het groendak ...

Er zijn toch nog planten in de tuin die blij zijn met al dat water. Op het groendak van het tuinhuisje zijn ze op dit ogenblik in hun nopjes. Vorig jaar stonden ze daar nu al een beetje uit te drogen maar nu! Kijk eens hoe mooi!

De varens in beeld zijn de Mannetjesvarens aan de voet van het tuinhuisje, langs het pad.
De grote bladeren zijn die van de Kamperfoelie, die weer voet aan grond wil krijgen op het dak. 
Links in de hoek een toefje Grote tijm en overal priemt het peterseliefijne blad van Gewoon duizendblad tussendoor. Alleen hier, op het slakkenvrije groendak maakt die soort nog kans in mijn tuin.

Van dichterbij bekeken zien zien we de sterretjes van de Steenanjertjes, de bolletjes van Witte klaver, de haast onzichbare bloempjes van akker-vergeet-me-nietjes, één stengeltje van een hazenpootje en op de achtergrond enkele gele toefjes van Tripmadam.

Op de zuidzijde is het haast al Tripmadam dat de klok slaat. 

En daar is het de Wingerd die het dak op wil... moet eens met mijn snoeischaar passeren, maar ik denk dat het winterkoninkje er broedt - dus nog even met rust laten.

Binnenkort raakt de Wilde marjolein in bloei. Die zie je op deze foto's net niet. Daar gaan dan weer massa's bijen, hommels en vlinders op afkomen. Ik kijk er al naar uit - het geeft zo'n zomers gevoel. 

Betrapt!

Toch nog een klein voordeel aan alle water- en modderellende van de voorgaande week. 
In de prut die achtergebleven is in het kippenhok zag ik deze pootafdrukjes.

Is me na al die tijd opeens duidelijk waarom de voederautomaat van de kippen altijd zo snel leeg is!

Modder en slijk, water en prut, schimmel en rot

Wat een ellende. Aanvankelijk dacht ik dat de schade nog meeviel in de tuin. Er mocht dan wel een miljoen liter van die stortbui over mijn tuin gestroomd hebben, het leek allemaal zo erg niet … dacht ik.

Ondertussen heb ik mijn mening al wat herzien. Het vijvertje is na een week nog steeds niet helder - hoe lang blijft klei eigenlijk zweven in het water!?. Alle verhardingen in de tuin lagen onder een laag kleiige leem – en dat plakt ongelooflijk … zit daar lijm in of zo!? De moestuin is een slakkenfestijn geworden – zijn alle slakken uit de tuin dan daar naartoe gespoeld? De vloer van het nachthok van de kippen is één vieze brij en het stukje gazon langs de straat ligt nu vijf cm hoger door de aangespoelde grond.

Bovendien is er op mijn hooilandje zowat een cm leem afgezet. Op zich misschien niet zo erg, maar dat is volgens mij overbemeste rotzooi komende van de hoger gelegen maisvelden. Ik heb dus wel wat angst voor dit stukje van de tuin, want dat ben ik al twintig jaar lang aan het verschralen. Er groeien ondertussen al wilde orchideetjes in - benieuwd hoe die hier op gaan reageren. Ik kan alleen maar hopen dat alles zo verdund was in die massa water dat er niet te veel meststoffen en residu’s van pesticiden in mijn tuin zijn achtergebleven. 

Maar misschien is het nog zo erg niet als ik vrees. Er kan alvast al niet veel water de grond ingedrongen zijn want de bodem was al zo goed als verzadigd. En wie weet reageert mijn tuin in gunstige zin – natuur kan je verrassen!

Maar dit weekend kregen we weer een nieuwe verrassing ... was ik net klaar met het leegspuiten van met rioolprut verstopte afvoerbuizen (en dat in een kruipkelder waar door een losgesprongen stop op een afvoerbuis een dikke laag plakkerige prut in terecht is gekomen ...), ontdekken we in de tuin dat enkele van onze buxushaagjes aangetast is door één van die gevreesde buxusschimmels. 

Pfff ... wanneer droogt die tuin eindelijk weer eens op? Het wordt hoog tijd!

Hoog en droog en toch nat

Vlaanderen wordt al meer dan een week overspoeld door hevige onweders. Nu staat nu sinds gisterenavond de Markvallei en alweer de Dender blank.

Dacht ik met de biodiverse tuin hoog en droog te zitten. Maar sinds gisteren avond denk ik daar anders over. Een ongelooflijke stortbui bracht massa’s water in korte tijd de heuvel af. En halverwege wonen is dus niet hoog en droog wonen! Al gauw konden de sloten en riolen de massa water niet aan. Door de kracht sprongen riooldeksels omhoog, vies water stroomde de lager gelegen hoofdstraat door en over het dorpsplein. Kelders liepen onder en lager gelegen woningen stonden blank, ganse opritten met grind kregen zin om te gaan zwemmen en een stuk wegdek verplaatste zich.

Vergeleken met wat de lager wonende buren te verwerken kregen viel het hier allemaal nog wel mee. Op het hoogtepunt van de stortbui werd de oprit onder een laag kleiige leem bedolven, komende van de hoge akkers. 

Ons straatje was op een zeker ogenblik een beek en liep over in onze tuin. Twee stromen water baanden zich een weg naar beneden. Het ging helemaal de tuin door maar liet niet na het vijvertje te bezoeken. Dat lijkt op dit ogenblik niets dan modder – afwachten hoe het er uit zal zien als alles bezinkt. 

De aardappels in de moestuin stonden gelijk op een eilandje en de ajuintjes mag ik wel vergeten dit jaar – die stonden al voor het onweer te rotten, acuut depressief door het aanhoudende vocht.

       

Maar zoals ik zei – het valt wel mee. Dat het dak van de wintertuin vol water stond en aan de verkeerde kant begon over te stromen en dat mijn regenwaterput vervuild is geraakt door rioolwater is nog niet zo erg. De buurman die zijn nieuwe aanbouw en parket van een maand oud zag overspoeld worden, of al je meubeltjes verpest door vies water is erger.

Gelukkig sprongen veel mensen spontaan in om overal te helpen, al tijdens de bui. En de brandweer kwam achteraf de hoogste nood wegpompen. Nu maar hopen dat ik nergens lees dat iemand zich te dicht bij het kolkende water gewaagd heeft. Zelf moesten we bij het thuiskomen met de wagen door enkele beken waden. In een naburig dorp stonden er zo twee wagens vast in het sop.

Varenborder verhuist

Het stond al een tijdje vast, maar er moest toch eens werk van gemaakt worden. De varenborder moest verhuizen. De noordzijde van het huis wordt het komende jaar een werf. Want we willen er een carport. Koning auto eist een stukje tuin op. En vermits we er enkele imposante varens staan hebben was het kiezen. Alles op de composthoop of toch trachten de varenborder te verhuizen.

En de keuze viel op het laatste. De plek waar de varens naar toe verhuizen is de knipselstruik naast de schuifaf-annex schommel. De keuze van een struikkamperfoelie was toch al een beetje ongelukkig (daar moet je zo vaak aan snoeien) dus die werd nog redelijk vlot opgegeven. Ik gooide die struikjes er al enkele maanden geleden uit en begon met dat plekje om te spitten en er compost onder te werken.

De enigen die die struikenmassa gaan missen zijn de poezen - die gebruikten dat als schaduwrijk verstop- en rustplekje

En de afgelopen dagen was het dan zo ver. Varen na varen werd uitgespit en verhuist naar zijn nieuwe standplaats. Dat viel nog mee tot we aan dit exemplaar begonnen: een imposante stijve naaldvaren, groenblijvend en met een veel te grote kluit om zo maar uit de grond te tillen.

Dus dan maar op een slimme manier. Met een goede hefboom en steunpunt om die kluit telkens enkele cm op te tillen, en wat planken om er onder te schuiven werd die kluit cm na cm uit de grond getild. Tot de onderkant op hoogte van het maaiveld kwam. Dan moesten we ‘em slechts nog in een op zijn zijkant gelegde kruiwagen rollen en vervoeren. Een makkie eigenlijk – we hebben ons niks overtild, maar er was wel tijd voor nodig.

Ongeveer alle varens staan hier op hun plaats. Alleen de honderden Slanke sleutelbloemen die ik naast de varenborder uitgroef moesten nog uitgeplant worden.  

Wat ondertussen al gedaan is:

frustrocoq

Daar kon ik nu eens niet mee lachen zie, dat die haan van de buren daar gewoon al dat voedsel van die kleine zangvogeltjes kwam opeten. De loebas! Zo tegen die kleintjes - kan ie wel!

Maar dat was dan niet op mij gerekend! Dat mag dan wel sierlijk zijn en schoon pluimen hebben en zo ... maar eten dat moet ie thuis doen, in zijn eigen kippenhok!

Daarom snel met een overschotje kippengaas even een cilindertje geplooid - en alle vogeleneten was prompt veilig gesteld. Met een gefrustreerde haan als gevolg.

Bovendien zaten de vogeltjes ook nog eens veilig ...

flink gewerkt en niks te zien

Als ik het niet zeker was dan zou ik denken dat hier niks onder die tunnel zit.

Maar ik ben er zeker van dat deze fors voorgekiemde poters hier flink aan 't groeien zijn.


En ook hier is nog niks te zien.

Nochtans zeker dat al deze zakjes hier uitgezaaid zijn.


En hier zou je al fijne sprietjes groen verwachten tussen dat bodembedekkende en onkruidvermijdende blad. Wel driehonderd ajuintjes en veertig lookjes zijn hier gepoot.

Maar nog niks te zien ...
Misschien ben ik te ongeduldig?