Positief gescan

Op nieuwjaarsdag komen we allemaal nog eens bijeen, de familie. En dat is dan iets ruimer dan alleen ons gezin en de grootouders, waar we meestal al één van de feesten doorbrachten.
Nee, alle tantes, nonkels en hun kinderen en kleinkinderen. Vaste prik - elke eerste dag van 't jaar.

Het is al een hele bende - meerdere tientallen eigenlijk. En dan is dat een getater en gekwebbel van jewelste. Want er moet heel wat verteld worden, en dat op nauwelijks enkele uurtjes tijd. 

Het is ook het moment dat de petekindjes hun nieuwjaarsbrief voorlezen aan de peter of meter (een typisch Vlaams fenomeen, zo schijnt), dat verlovingen of het gaan samenwonen of nog een kindje in aantocht bekend gemaakt worden. Het wordt allemaal met enthousiaste aandacht aanhoord en aanschouwd. Ook een nieuw lief kan geshowd worden, of een andere nieuwe gadget, zoals de nieuwste smartpheune, tablèèt of fototrekkermasjien. Alles passeert de revue.

En zo kwam een neef van me af met een heel interessant speelgoedje. Die neef van me (minne kozen, zeggen we daar dan in 't West-fluts - maar dat moet vreemd klinken voor mensen van boven de Moerdijk), wel die is nogal technisch aangelegd. En die was al lange tijd aan het broeden op een manier om snel diapositieven te scannen. Want wij stammen natuurlijk nog uit het pre-digitale tijdperk, dus we hebben allemaal wel een kast met wat dozen dialaders in huis. En ook een diaprojector waar je nog nauwelijks lampjes voor vindt.
Trouwens, analoog - dat staat volgens Dochter gelijk met het tijdperk der Dino's (Neen - papa heeft die niet persoonlijk gekend, OK? Kunt ge er nu over ophouden?).

Maar goed - ik weid uit (dat heb je met die oude garde). Die neef testte dus allerhande gadgets uit. Goedkope scannners voor dia's, dure flatbedscanners met speciale houders voor diapositieven, tubussen om op je fototoestel te plaatsen waarmee je je dia's kan fotograferen ...

Geen enkel voldeed. Ofwel was de kwaliteit niet goed en kon je nauwelijks iets regelen, ofwel was de kwaliteit wel goed maar de techniek frustrerend traag, ofwel was het rap genoeg maar moest je 'kweet niet hoeveel tijd steken in post-fotobewerking.  

Dus sloeg ie zelf aan het knutselen. Een diaprojector werd ontdaan van zijn lenzen en een matglazen plaatje verving het scherm waarop de dia geprojecteerd werd. Het eigen digitale toestel (met alle mogelijkheden om met kleurbalans, picture style en dies meer naar wens te regelen) werd gebruikt om de dia te digitaliseren. 

Fijn gevonden, maar het strafste komt nog. Hij knutselde dit leuke doosje ineen. En dit leuke doosje zorgt er voor dat je niet zelf de dia moet verplaatsen en dan op de sluiterknop van de camera moet drukken - eindeloos veel diapositieven lang.

Nee, dit doosje doet dat voor jou. Het zegt aan de diaprojector om de volgende dia voor te schuiven, vraagt dan vriendelijk aan je camera om scherp te stellen en beveelt 'em vervolgens om een foto te nemen. Waarop daarna de cyclus herbegint. En de snelheid! En de kwaliteit!

Waarop minne kozen plots in mijn ogen het statuut van heilige verkreeg. Moh vint toch! Dat dit nog niet gecommercialiseerd is!


Dus heb ik de laatste weekends enkele halve dagen zoet geweest om mijn diatheek en die van mijn ouders te digitaliseren. Blij dat ik was! En mijn ouders ook! Het was jaren geleden dat ze die beelden nog eens zagen. Tranen in de ogen.

En zo ontdekte ik nog enkele beelden in mijn eigen diatheek waarvan ik het al vreemd vond dat ik daar nooit een foto van zou getrokken hebben. Van het hooilandje in 1993 bijvoorbeeld- of de aanleg van de spiraalhaag of wilde heg in 1995. Dus heb ik die beelden snel toegevoegd aan de "tuinevolutie"-reeks. Waarmee deze weer wat vollediger is, met dank aan de kozen.

~~~~~~~~~~~

Den kozen stuurde nog een link na naar enkele filmpjes - dit is er ééntje van: