Mijn vriend

De man staat

en kijkt omhoog

de bijl voelt waarachtig

loom

gaat zijn blik

het valt hem zwaar

vandaag te vellen

een vriend

hij slaapt

een winters rust

waaruit hij nooit meer

waken zal

een laatste slag
zo rolt hij zwaar

een traan

en kraakt

Mijn vriend

het valt me zwaar
mezelf te vellen
in hout

Mijn vriend
voor gedichtendag 2015
De biodiverse tuinier

Het Grote vogelweekend

Het Grote Vogelweekend was voor het biodivers gezin heel teleurstellend. We deden nochtans ons best maar ... geen enkele grote vogel gezien.

We hoopten bijvoorbeeld op de komst van een reiger, een zwaan, gans of ooievaar.

Maar neen, weeral niks.
Net als voorgaande jaren niks dan kleine vogels.

• 1 ekster
• 1 groene specht
• 1 gaai
• 1 groenling
• 1 heggenmus
• 2 houtduiven
• 8 huismussen
• 1 keep
• 2 koolmezen
• 2 merels
• 3 pimpelmezen
• 1 roodborst
• 2 Turkse tortels
• 4 vinken
• 2 zwarte kraaien

Heel teleurstellend. Hadden we nu ook maar een medium-size vogel gespot, zoiets als een eend, een aalscholver of roerdomp, we zouden nog met opgeheven hoofd de resultaten kunnen laten zien. Het mocht helaas niet zijn.

Maar we laten het niet aan ons hart komen!
Volgend jaar beter!
Ik durf zelfs te hopen op de hoofdvogel!
Er is namelijk niet ver uit de buurt een struisvogelkwekerij.

En wat zit er in mijn net?

Had ik het niet gezegd, dat blaadjes scheppen in mijn vijver een stresserende bezigheid is?

Telkens ik iets uit dat water haal, komen er altijd ongewild beestjes mee.

Nu haal ik wat blaadjes uit de vijver, die door de harde stormwinden van laatst er in terecht gekomen waren ... en wat zit er in mijn net?

Zomaar even vier salamandertjes! Eén alpenwatersalamander en drie vinpootjes. En ik heb nauwelijks een half netje bladeren geschept!

Dat is nu de reden zie waarom ik dit jaar een herfstbladopvangnet installeerde ...


Trouwens ...

Is dat nu weer niet erg vroeg van die salamanders, om nu al weer in de vijver te zitten?

Tel dat gevederte!

Binnen enkele dagen is het weer zover. Begin alvast je kennis over de vogelkijns weer aan te scherpen. Wat was ook weer het verschil tussen een gewone Huismus en een Ringmus? Hoe herken je een Rietgors en hoe ziet een Keep er ook weer uit?

Want je zal ze moeten herkennen komend weekend. Natuurpunt organiseert zoals elk jaar hun jaarlijkse telling van tuinvogels, het Grote Vogelweekend, maar dit jaar valt dat wat vroeger dan anders! Dus vergeet het niet! Je hebt nog net de tijd om naar de winkel te hollen en wat lekkers te kopen voor het gevederde grut. Want je hebt er niks aan als ze allemaal bij de buurman zitten te smullen aan een goed gedekte voedertafel en jij zit thuis vruchteloos te wachten met je herken-je-tuinvogel blad, verrekijker en notitieboekje in de aanslag.

We hebben al een voorraadje lekkers in huis voor de vogels

De laatste week hebben we hier in de biodiverse tuin al wat geoefend, samen met de vogelkes. Het blijkt redelijk goed te lukken, want wellicht herinneren ze zich nog de procedure van vorige jaren. Wij strooien zaadjes en hangen vetbollen in de takken, zij komen fluks daarop af, waarop wij dan weer kunnen tellen en al eens een mooi plaatje schieten.

Wat dat laatste betreft deed onze Vlaamse gaai nog wat onwennig, maar hij staat er toch op!

Bijna even mooi als die van natuurpunt.

En kijk eens wat er nu toch gisteren bij de Humo zat? Een telformulier! 
Als het grote vogelweekend nu geen mega-succes wordt, weet ik het niet meer.

Sneeuw

Werden jullie twee dagen voor het oude jaar ook getrakteerd op een winterlandschap? Het mocht dan wel nauwelijks meer dan een dag aanhouden, maar we genoten hier eindelijk van een echte wintersfeer. Dat was welkom na al die grijze en miezerige weken.

En sneeuw is altijd een heel geschikt onderwerp om wat mooie plaatjes te maken.

Er waren sneeuwtapijten. Dun. Maar toch sneeuwtapijten.

Ik deed een poging wat ijssculpturen te fotograferen en we maakten een ijzige wandeling.

En er waren indrukwekkende ijspegelgordijnen

En het groendak zelf lag er ook wit bij.

Oei – nu herinner ik me dat ik het Op-het-eerste-gezicht beeld van december helemaal vergeten posten ben.

Wacht even ...

... Ziezo zie, dat is dan nu in orde: kan je HIER lezen.

Daarmee is de op-het-eerste-gezicht reeks van 2014 afgerond.  Sinds AnneTanne er op haar blog mee begon is het al een heel traditietje geworden. Jullie kregen in 2012 een zicht op enkele borders en onze woning van onder de noteboom, in 2013 een zicht op het hooilandje en vorig jaar volgden we dus het groendak op het tuinhuis en het er naast gelegen akkeronkruidenreservaatje.

Deze volgorde hebben jullie twee jaar geleden zelf bij stemming vastgelegd. En nu resteert van de toen voorgestelde onderwerpen slechts nog het vijvertje. Dus wordt dat het onderwerp voor dit jaar.

 

Ik draaide al wat heen en weer rond het plasje om het beste standpunt te bepalen, maar eerst moest ik nog dat anti-bladvalnet opruimen, want dat had met de sneeuwval een behoorlijke deuk gekregen en lag enkele dagen vastgevroren in het ijs.

Dus ... één van volgende dagen post ik de eerste op-het-eerste-gezicht foto van dit jaar.

Ze zijn er nog

Het was al heel lang geleden dat we er nog ééntje zagen in de biodiverse tuin, maar gisterennamiddag liep één van onze huistijgers, Bo, er gewoonweg mee binnen.

Het biodivers vrouwke was er weer als de pinken bij om het beestje uit haar klauwen te redden. Blijkbaar was het ongedeerd, want een uur later was het al uit de schoenendoos ontsnapt waar het muisje mocht bekomen van de schrik.

We vingen het makkelijk terug, het kleine ding, want het had zich in een hoek achter een bloempot verstopt. Het kreeg een noot tegen die tweede schrik. Dat vond ie wel lekker.

Maar toen viel me op dat het beestje toch wel een erg lange staart had voor een vermeende Bosmuis, en een bleek-rossige kleur ... en een erg wit buikje!

Volgens mij (en voorlopig bevestigd door het boekje) is het een Dwergmuis. Jaren geleden vond ik elk jaar wel ergens in de tuin in wat ruigtekruiden zo een bol nestje van deze soort. En bracht onze toenmalige kat er ook wel eens ééntje binnen. Maar omdat ik ze al jaren niet meer gezien had, vreesde ik al dat ze hier lokaal uitgestorven waren.

Maar niet dus. Ben ik heel blij mee. 

Beter laat dan nooit

Beter laat dan nooit. 

Kan eigenlijk een goede titel zijn voor een aantal logjes die hier als concept te trappelen staan om afgewerkt te worden. En dat afwerken moet wel eens lukken ... ooit.

... Waarom heb ik het toch zo druk de laatste tijd?

Misschien omdat ik duizend en één klusjes had?  Zoals de garage bvb, of dat, of dit:

Herinner je deze foto op de facebook pagina van de biodiverse tuin - van april 2013 ...
 

 

... en anderhalf jaar later stond dat er nog altijd zo bij ...

Dus hoog tijd om eens een nieuwe band te kopen. Zo één die niet lek kan.

Helemaal niet moeilijk eigenlijk, zo'n wieltje monteren.  Dus waarom moest dat zo lang duren?

En eveneens onder de rubriek "beter laat dan nooit":

Een gelukkig 2015 voor jou!  Dat al je wensen mogen uitkomen, dat je volop mag genieten van een goede gezondheid en gezonde familieleden. En natuurlijk een heerlijk tuinjaar toegewenst - dat alles naar hartelust mag bloeien en groeien! 

Papa moet achter een vijzeke.

Hoe vind je het resultaat? Bloed, zweet en tranen heeft het gekost maar het resultaat mag er zijn – vind ik toch. Vele maanden lang was dat hier een werf, van het type met opgebroken vloeren en stof dat tot diep in je poriën kruipt. Ik zat gedulle liever in de tuin! En nee – geen foto’s van de situatie voor of tijdens de make-over van onze garage. Gebruik je fantasie en beeld je maar iets heel wanordelijk en chaotisch in, en doe er dan nog een schepje bij.
Maar kijk nu!

Een proper gelegd vloerke – tegelkes van 60 op 60;

een kraantje met plastieken gootsteen;

een afvoerputje mocht er alsnog met water gesmost worden;

handige opbergkasten uit die gekende Zweedse interieurgigant;

en hoe vind ge de binnenkant – alle rommel thematisch geordend in doorzichtige opbergdozen;

een hangend rek om omvangrijke spullen op te bergen – genre dakkoffer of lange planken;

allerhande haken om klapstoeltjes, fietsdrager enzovoorts aan op te hangen;

een werkblad om U tegen te zeggen;

schuivekes om al het werkgerief geordend in weg te bergen…

En top-of-the-bill: de ladekastjes waar al de vijzekes vanaf nu gesorteerd zitten, volledig mét overzichtelijke labeltjes! Ge kunt niet geloven hoe handig dàt wel is!

Gedaan met eerst nog een halfuur naar de juiste schroevendraaier zoeken; gedaan met nooit het gepaste vijzeke of boutje vinden – alhoewel we zeker waren dat we die ergens hadden; gedaan met twee hamers tegelijk zoek zijn – en alleen die moker hebben om een minuscuul nagelke in de muur te kloppen (Voor de Nederlanders: nagelke = spijkertje).
Gedaan er mee!

Vanaf nu duren klusjes nog slechts een fractie van de gewoonlijke tijdsduur! Om een voorbeeld te geven: de herstelling van de verwarming in Jongste zoons kamer én het fiksen van een wankele keukenstoel duurden samen nog géén uurtje!  Ik wist verdorie onmiddellijk de nodige schroevendraaier te lokaliseren en de boortjes lagen allemaal samen in hun schuifje!

Voor het eerst kon het biodivers gezinnetje niet met me spotten – “moet papa weer achter een vijzeke”? Want “papa moet achter een vijzeke” was hier al standaard code geworden voor “papa vindt weer niks terug in zijn rommel en gaat nu veel tijd verliezen door enkele keren naar de ijzerwarenwinkel te rijden om spullen te kopen die hij eigenlijk al heeft om daarna toch nog niet kunnen beginnen want dan zijn de schroevendraaier, de boorkopjes, de hamer of het zaagje ook weer zoek”.

Vanaf nu gaat dat hier nogal ne gang gaan - dat geklus! 
... en kunnen we hopelijk weer snel naar de tuin.