Een nieuwe brug

Dat we een nieuwe brug nodig hadden, dat was het laatste jaar wel duidelijk geworden.  Niemand voelde zich nog veilig als je de vijver van dichtbij wou bekijken. En met brug bedoel ik dan de onderbouw van de vlonder aan de tuinvijver.

En zo was ik op een mooie lentedag in de weer om de vlonder te demonteren. Dat was nog meer nodig dan we eerst inschatten.  De onderbouw bestaat uit enkele betonblokken waarop twee houten balken steunden. Deze leggers van twintig op zes cm waren op hun beurt de basis waarop de vlonderplanken bevestigd waren.

Waren, want kijk nu eens naar die achterste balk: compleet doorgerot. Nog veel erger dan we uit de loszittende planken hadden vermoed.  Er blijft alleen nog een huls over. De binnenkant is volledig verrot, en was tot onze verrassing zelfs herschapen tot een muizentunnel!

Toen ik jaren geleden die vlonder maakte raakten die balken nergens de grond. Daarmee werd ook duidelijk waarom dat tropisch hardhout toch wel snel vergaan was. Die muizenactiviteit had heel wat grond opgehoopt tot tegen het hout, waardoor dat gedurig vochtig lag. Toen er enkele jaren geleden al eens zwammen op verschenen, wist ik al welke richting het uitging ...

Daar moest dus iets nieuw komen, en liefst ook duurzamer.  Dus kwamen we uit op staal.  Mijn eerste idee om roestvrij staal te nemen leek veel te duur te zijn, dus werd het "gewoon ijzer".  Maar dan met de bedoeling het te laten galvaniseren.

Middelste zoon doet iets rekenkundig in de staalnijverheid, en is daarmee goed geplaatst om uit te rekenen welk soort profielen we best aankochten.  Het zaakje werd uitgerekend op een virtuele belasting van vijf weldoorvoede volwassenen (400kg).  En dat dan met industriële veiligheidsmarges.  Met andere woorden: kans op doorzakken: nihil!  We kwamen uit op U-profielen van 16cm op 6cm op 7mm dik.  We moesten dan ook een lengte overbruggen van 3,5m.

We spendeerden enkele namiddagen aan het aftekenen en boren van alle gaten in dat staal. Ik denk dat we er wel honderdvijftig boorden. Pa lastte enkele dubbele T's en plooide wat ander maatwerk en toen alles klaar was ging het terug de remorque op richting galvaniseerder.

Toen het staal tien dagen later terugkwam leek het wel zilver!  En weer een stuk zwaarder ook!

Afgelopen zondag werd het geheel weer gemonteerd. Gelijk ne grote meccano paste dat relatief vlotjes weer ineen. Tegen het middaguur lag het onderstel al klaar. 

En in de namiddag werd het hout gemonteerd op zijn eigen frame van stalen U's van 4 x 2 cm. 

De reden voor dat eigen frame is dat ik die houten bovenbouw vanaf nu 's winters wil wegnemen en droger stockeren. Dat zal de levensduur ten goede komen!

En tegen het vieruurtje zag het er zo uit.  Nu alleen nog het tuinbankje terugzetten ...

Zou het ...

Zou het dan toch kunnen?

Zou het dan toch gewerkt hebben?

...

Want vorig jaar had ik er weinig vertrouwen in.

Het leek er zelfs op dat het weggegooid geld was.

Vergeefse moeite

...

al dat gedoe met gieters,

al dat gepruts met stofzuigerzakinhoudachtige prut,

met een geurtje ...

Ik vreesde al het ergste. 

Want het was zo'n zachte winter.

Ik dacht - er zullen er weer honderden overleefd hebben

...

en duizenden eitjes ontloken.

Alle kiemplanten gingen weer opgevreten worden,

alle groeitoppen vernield.

Het wordt weer een gevecht zonder einde, dacht ik,

een strijd tegen de bierkaai, of de molenwieken.

heroïsch wellicht...

maar niet schoon.

...

Maar wat blijkt?

Zou het dan toch?

Kijk hier die knoppen,

zie hier die toppen.

Schoon en zonder vraat.

Kijk hier die kiemplanten.

Massaal en groeiend zonder schroom.
En kijk - sinds jaren weer een zaaddoos op narcis.

...

Zou het dan toch gewerkt hebben?

Ik denk van wel. :-)

La feuillerie te Celles

Wij bezoeken elk jaar toch wel minstens één of twee plantenbeurzen. Nu is Beervelde natuurlijk een klassieker, en dan nog eens ongelooflijk groot.  Maar als je het liever wat knusser en gezelliger wilt dan kan ik je de plantenbeurs van la feuillerie te Celles aanraden. Dat is een dorpje in de omgeving van Doornik.

De beurs wordt er georganiseerd in een oud kasteelparkje, dat naar mijn idee ook zonder de beurs de moeite waard moet zijn.  Ik deed er alvast al ideetjes op wat bosachtige bodembedekkingen betreft voor borders. 

Wat la feuillerie aantrekkelijk maakt is dat er niet overdreven veel standhouders zijn, maar dat degene die aanwezig zijn wel allemaal iets speciaals te bieden hebben. Ze maken zich sterk dat ze vooral zeldzame en collectieplanten aanbieden. Toch wel een plek voor diegenen die uitkijken naar speciallekes. Daar hoor ik nu niet direct bij maar ik genoot enorm van de sfeer.

En natuurlijk kochten we ook wel één en ander.

Je zal wel zeggen - is ie daar nu weer, maar ... al kort na de ingang stootten we op een stand met buitenorchideetjes.  En halverwege het park kwamen we dezelfde orchideeën verkoper tegen als in Beervelde.  En die had er ook, van die vorstbestendige soortjes.
Dus dat leverde deze aankopen op:

Een Calanthe discolor en een Cypripedium uit de 'Garden orchids' reeks: cultivar 'Parville'.

Maar natuurlijk kochten we niet alleen orchideetjes. In onze koffer stak op de terugweg nog vier Polygonum bistorta (Adderwortel) - voor verwildering in de moeraszone van de vijver en het vochtige graslandje in het lage deel van de tuin, verder twee heerlijk donkerblauwe Camassia leichtlinii 'Blauwe Donau', drie kleine Hosta's met donkerglanzend blad en fijne lichte rand 'Silver shadows', en tenslotte een donkerpaarse distel waar ik niet aan kon weerstaan: Cirsium rivulare 'atropurpureum' - die gaat knallen bij de vlinders!.

Weet je wat?  Terwijl wij morgen deze plantjes in de tuin zetten - stap jij in de wagen en bezoek ook eens la feuillerie - we kunnen het echt aanraden!

Dat doet maar ...

Ik liet er al enkele beelden van zien op mijn FB-pagina, maar nu wordt het nog erger!  Ik krijg de indruk dat de planten in mijn tuin de handleiding niet gelezen hebben.  Vermoedelijk zijn ze gewoon van de plug-and-play generatie.  Dat doet dus maar gewoon en kijkt maar waar het uitkomt.  Eventjes de Ekologische Flora raadplegen of zo zit er blijkbaar niet in.  En dan krijg je dergelijke toestanden:

Bosplanten in het gazon of in het hooilandje

en nu ook al in de moestuin!

Maar het meest verrassende waren deze rakkers: In plaats van zich braaf in het hooiland op te houden, waar ze naar hartelust mogen groot worden en bloemen maken à volonté, vonden we ze gewoon pardoes in het gazon!  Twee jaar geleden had ik het al moeten zien aankomen!  Toen vond ik er al ééntje die wellicht als verkenner vooruit gestuurd was, net op de rand van border en gazon.  En nu plotsklaps zes stuks, op verschillende plaatsen in het kortgeschoren gras!

Met enige tegenzin heb ik ze moeten verplaatsen.  Maar in het gazon gingen ze toch onthoofd worden door de regelmatige passage van het grasmasjien.  Dus staan ze nu alle zes bijeen in het hooilandje.  Ik hoop dat ze het overleven, want orchideetjes houden er niet van om verplant te worden.

Gevlekte orchisjes

Roestig en rot 2

Zitbanken, ik ben er gek op. 

Toen ik als kind in Brussel woonde ging ik vaak met Ma in het Marie-José Park wandelen.  Het is jaren geleden dat ik er nog was, alhoewel ik er nog geregeld eens langsrij met de wagen, op die zeldzame keren dat ik niet naar het werk kan met het openbaar vervoer.  

In mijn kindertijd was het zo'n ouderwets, begin 20e eeuw park met een vijver-met-eilandje, een monumentale post-moderne vogelkooi met de obligate parkieten en veelkleurige fazanten, golvende gazons met standbeelden (ik herinner me Ghandi), een paddestoel-achtig schuilhuisje en een bosgedeelte op een steilwand.  Eén ingang was een monumentale poort, met indrukwekkende hekken en veel krulwerk in staal, wellicht art deco.  Overal waren paden in dolomiet waarlangs rustbanken stonden.  Soms verbreedden de paden zich tot kleine pleintjes afgeboord met bloemenperkjes.  's Zomers was een prachtige plek om te spelen en de eendjes te voeren.  's Winters waren de hellende gazons een gedroomd terrein om te sleeën.  Er was zelfs een kleuterschool in gevestigd, volledig in jaren zestig modernistische stijl.

Ik vond de oude, gietijzeren parkbanken er toen ook al fantastisch.  Parkbanken hebben iets poëtisch.  Ze lijken drager te zijn van veel verhalen, zowel prettige als minder prettige.  Stel je eens voor - hoeveel mensen zouden er al niet in de zon genoten hebben?  Hoeveel gesprekken zouden er al niet gevoerd zijn, hoeveel stiltes gevallen?  Hoeveel boterhammekes opgegeten, hoeveel sigaretjes opgestoken, hoeveel drugs gespoten?  Hoeveel koppeltjes er gezoend, hoeveel oudjes er gerust, hoeveel duiven er op gescheten?  Geen mens die het weet - alleen de banken zelf weten het, voor zover een bank een geheugen heeft.  Maar één ding is het zeker, dergelijke banken inspireren en blijven boeien, in films, boeken, maar ook op blogs.

Zelf kon ik me nog nooit zo'n echt grote parkbank veroorloven, maar wel meerdere kleine in de tuin verspreid - maar dat heeft ook zijn voordelen.  Na jaren hadden ze wat onderhoud nodig, of beter - er was nood aan restauratie.  In een vorige post toonde ik de werkwijze en het resultaat van de eerste opwaardering, hier is dan de tweede.  Deze is inderdaad in "iets bleek" - het is kiezelgrijs geworden.

En een beetje knutselaar levert ook een materiaallijstje:

• Twee oude tuinbankjes
• Eén pot hamerslagverf 0.75l, zwart
• Eén potje witte grondverf 0.25l
• Eén pot verf van 0.5l hoogglanslak, op kleur gemengd in de verfwinkel
• Twee doosjes van 25 stuks wagenbouten met moeren 6 x 30, inox
• Eén doosje van 25 stuks wagenbouten met moeren 6 x 50, inox
• Eén doosje van 25 stuks vijzen 3.5 x 20, inox
• Eén doosje van stuks rondellen 6/14mm, inox
• 1l white spirit
• 1l organische ontvetter
• 2 verfborstels voor lak, één voor de grondverf.
• 14 latjes voor de zittingen en rugleuning en nog vier kleintjes voor de zijkanten van de rugleuning.
• Verder nog wat schuurpapier. 

Roestig en rot

Roestig en rot, zo stonden ze al enkele jaren in de tuin.  Je kent ze wel, want het waren echte verkoops-toppers, deze tuinbankjes. Ze stonden al zowat in elk tuincentrum te koop, en dan nog voor een goede prijs. Je moest ze dan wel zelf in elkaar steken, met een niet-Ikea-waardige handleiding.

We hebben er enkele in de tuin staan, op verschillende plekjes, waar het aangenaam toeven is, zoals hier bij de vijver. 

Maar de laatste tijd liepen we kans er door te zakken.  En er werd al door het biodivers vrouwke gedreigd met een “naar het containerpark er mee”. 


Maar ik vind het zo een leuke bankjes dus besloot ik er eentje onder handen te nemen.  Het was hoognodig zoals je kan zien.

Dus haalde ik er eentje uit elkaar.  Daar kwam de slijpschijf nog aan te pas, want die roestige bouten hadden absoluut geen zin meer om los te komen.

Het hout was nog net goed om te drogen als brandhout.  Nieuwe latjes moesten stevig genoeg zijn om twee personen te dragen, vormvast en goed te lakken zijn. 

Bij de houthandel raadden ze me Padoek aan.  Deze Afrikaanse houtsoort voldeed aan al mijn eisen.  Dat het hout van een flashy oranje is, deert niet, want ik ging het zaakje toch lakken.

Alleen moest ik wat oppassen met het stof bij het verwerken, want je kan er lelijk allergisch op reageren.  Schoon vader, de trappenmaker, kan er over meespreken ...  Een stofmaskertje is een must!  

De gietijzeren onderdelen schuurde ik  grondig proper met stalen borstels.  Weg met losse roest, algjes, vogelpoep en oude coconnetjes in spinrag.

Met een kleine kwast gaf ik ze een stijlvol zwart laagje hamerslagverf mee.  Ik merkte dat je tussen twee lagen meer tijd moet laten dan op de verfpot beschreven is. Daardoor moest ik een derde laagje zetten, want dat tweede was niet zo mooi.

Ik heb het me wel makkelijk gemaakt, want ik liet de houten latjes op maat zagen en schaven. Wel duurder, maar daardoor moest ik alleen de randen wat afronden of "breken" waar nodig, en gaten boren voor de bouten en vijzen.  Als bouten koos ik wagenbouten van 6mm in roestvrij staal.

De latjes werden eerst ontvet, kregen dan een grondlaagje in het wit, en vervolgens twee deklagen in grijzig olijfgroen (RAL6006). Ik zette de grondlaag, en verwachtte dat het vrouwke de kleurlagen voor zich zou opeisen. Ze kent mijn verfkunsten, zie je ...  Ze kwam dan ook kritisch keuren toen ik de eerste kleurlaag aanbracht.  Maar toen ze zag dat die lak uitzonderlijk glad uitvloeide, mocht ik het geheel, tegen alle verwachting in, zelf afwerken. 

Daarna werd het bankje weer in elkaar gezet.  

Toch wel heel tevreden met mijn werk!  En het vrouwke ook. Want toen ze het eindresultaat bekeek wees ze onmiddellijk naar de overige bankjes, die er nu in vergelijking maar een beetje triestig uitzien.  

Ik heb nog genoeg verf voor ééntje.  Dus welke kleur zou ik voor de derde nemen?  Ik denk dat ik voor iets bleek ga.

Dakzicht met tulpen

Voor het micro-zicht van deze maand ben ik toch wel wat verderaf gaan staan.  Het is daardoor dus niet helemaal een micro-zicht, eerder een meso-zicht geworden.  Maar dat beeld dat ik krijg, telkens ik het tuinhuisje passeer vond ik toch mooier dan die tulpjes van dichtbij te gaan beloeren.

Het groepje Turkse tulpjes (Tulipa turkestanica)

 

De Turkestaanse tulpjes van de andere kant bekeken

 

Het lijkt wel een zicht op een bergweide!  Wil je het groendak in zijn geheel zien - dan klik je HIER voor de op-het-eerste-gezicht-foto van deze maand.

 

Late tulpjes (Tulipa tarda) op de zuidkant van het groendak

En tot mijn verbazing stonden die kleine Late tulpjes ook al open.  Normaal zijn die later dan de Turkse tulpjes, maar doordat ik ze op de zuidkant van het groendak plantte, lopen ze natuurlijk wat voor. 

Ik krijg er lentekriebels van! - of zou dat door het warme weer zijn van dit weekend?