Puzzel

Ik heb een puzzel gevonden.  Bij het spitten in de moestuin.  Nu vond ik niet alle stukjes ineens.  Ik weet zelfs niet of ik alle stukjes bezit.  En dat maakt het er niet makkelijker op.  Eigenlijk weet ik zelfs niet of het wel een puzzel is.  Maar het werpt wel vragen op. 

De man stond peinzend naar de koetjes te turen.  Veldleeuweriken tierelieren in de blauwe lucht hoog boven zijn hoofd, wat verder doken gekscherend wat kievitjes in het spelt.  Hij trok nog eenmaal van zijn uitdovende pijp en keek in de richting van de houtkant.  Morgen haal ik daar wat hout uit voor een nieuwe steel, dacht hij, en keerde om richting huis.  Bij het passeren van het hek keek hij nog eens naar omhoog, schatte het weer voor morgen in en klopte zijn pijp uit op het hek.  En plots had hij in een reflex twee stukken vast.  Grmbf, gromde hij – dat is nu telkens hier dat dat gebeurt – en gooide de pijp weg. 

Want hoe komen die stukjes in mijn moestuin terecht?  Lange lange tijd (buren zeggen zeker tachtig jaar) is  dat hier weiland geweest.  Dan vijftien jaar verlaten en pas daarna onze tuin.  Oude woonsten staan pas op honderd meter maar er loopt wel een kerkwegeltje voorbij.  Dus hoe komen die hier?

De kinderen hadden het blik met kapotte pijpekoppen uit opa’s werkhuis meegenomen.  Seppe had stiekem een hoekje zeep afgebroken van het stuk zeep bij de waterpomp.  Met wat beekwater erbij maakten ze een sopje in het blik.  Het wedstrijdje beste bellenblazer hield ze even zoet.  Wat later knikkerden ze op het wegje tot ze vlammende ruzie kregen over enkele verloren knikkers en één van hen bleitend naar huis liep.  Blik en pijpekoppen bleven verweesd achter in het weiland.

Er zijn zeven pijpekoppen.  Maar wat die twee bolletjes zijn, en het ringetje … ik heb er vooralsnog het raden naar.  Zijn het knikkers?  Of hebben ze iets met de pijpekoppen te maken?  Van het ringetje beweerde iemand dat het een gewichtje kon zijn, gebruikt bij het garen spinnen.  Maar is dat zo?  En waarom lag dat in mijn moestuin begraven?

Jones keek nog éénmaal op het oude perkament en stapte uit het duister van de enorme boom.  Hij keek in de richting van de opkomende zon.  Het was het ogenblik waar hij al jaren op wachtte.  Hier was het, en nu – op equinox.  Terwijl de opkomende zon over de kim kwam, zette hij het kleinood in positie.  De eerste zonnestralen vielen door de opening en verrieden samen met de magische bolletjes de plek van de schat.  Eindelijk … zou hij eindelijk het geheim van de zeven pijpekoppen ontraadselen?

Archeologen hebben het niet makkelijk.  Maar wel een spannend beroep.  Zou ik me nu al een vilten hoed aanschaffen – en een zweep?