Het is niet mijn bedoeling om van deze blog een webwinkel of ruilbeurs te maken, maar nood breekt ... voornemens.
Dit is de "last call", alvorens ze richting composthoop trekken.
Iedereen die geïnteresseerd is in 50 potjes Vrouwenmantel - het mag ook minder zijn - moeten zich snel aanbieden. Je betaalt er de ronde som van nul eurootjes voor. Watte? Jawel madam, jawel meneer - ge hebt dat goed gelezen! NUL euro's! En dat in deze tijdens van crisis, hoe is't mogelijk!
Ja, dat zal wel weer mijn plant-aardige zelf zijn die het niet snel over zijn hart krijgt om interessante plantjes zomaar weg te schoffelen, of nog erger - plantjes die met veel liefde en zorg in potjes gepoot zijn zomaar weg te gooien. Dus voor niks, gratis en voor niksmendalle. Tenzij de verplaatsing natuurlijk, want ik ga dat niet komen brengen - zò zot zijn we nu ook weer niet.
Dus ze staan te wachten - op al wie zo'n 8 tot 10 vierkante meter veil heeft voor een vlakte Vrouwenmantel - want zoveel kan je er mee aanplanten. Niet slecht hé?
En dat is nog mooi ook! Kijk maar eens naar dat spel van die regen druppels!
En makkelijk in 't onderhoud! Eén keer per jaar snoeien - zo begin juli - en dan krijg je nieuwe mooie bladtoefen en een tweede, zij het minder uitbundige, bloei. En schoon bloemekes dat dat zijn!
In een vergeten uithoekje van Vlaams-Brabant wordt sinds 1990 een tuin ekologisch beheerd. Na jaren vonden de bewoners de titel "biodiverse tuin" heel passend! Voortdurend verwonderd over wat hier allemaal rondvliegt, kruipt en zwemt willen we deze rijkdom blogsgewijs met jullie delen. Welkom in onze tuin!
maandag 18 juni 2012
zondag 17 juni 2012
"Ge hebt toch wel gezien ...
... dat er een merel zit te broeden"? vroeg ze. "Ja - daar waar ge wilt invliegen met uw snoeischaar - daar ja".
Oei - gelukkig heeft het biodivers vrouwke scherpere ogen én een beter geheugen dan ik. In al mijn werklust zou ik er nogal onbezonnen ingevlogen zijn ...
Nog even voorzichtig gepiept in de haag en jawel - een nest met vier jongen.
Oei - gelukkig heeft het biodivers vrouwke scherpere ogen én een beter geheugen dan ik. In al mijn werklust zou ik er nogal onbezonnen ingevlogen zijn ...
Nog even voorzichtig gepiept in de haag en jawel - een nest met vier jongen.
Dus heb ik de haag gesnoeid min een viertal meter - toch een beetje uit de buurt gebleven van het nest (zie je links op de tweede foto). Zo zitten ze beter beschut - kan kat van de buren ze niet zo goed zien.
We zijn dus weer druk bezig geweest - nu dat het eens droog was, en ik even vrijaf had van de verbouwingen binnenshuis. Het was hoog tijd dat we aan de haag begonnen!
Maar gelukkig was er ook tijd om te genieten. Er stond alweer vanalles in bloei
De borders bijvoorbeeld ...
... of het hooilandje - het blauw is van Beemdooievaarsbek en Beemdkroon. Het geel van de Grote ratelaar en de witte stipjes van Glad walstro.
Maar wat ik jullie eigenlijk echt wou tonen was de op-het-eerste-gezicht foto van deze maand. Ik had 'em al wel genomen maar geen tijd gehad om te posten.
zaterdag 9 juni 2012
Polydrusus is serieus
Polydrusus is wel ernstig,
Polydrusus is serieus.
Dat zie je aan zijn stapje,
dat zie je aan zijn neus.
En maak je eens een grapje,
dan heb je niet veel keus.
Dan zeg je "Wat een snuit!"
Polydrusus is heel ernstig,
Polydrusus is serieus.
Dat zie j'aan 't pigmentje,
dat zie je aan 't gracieus.
En geef je'n complimentje
zeg dan complimenteus,
"zo zijdeglanzig groen!"
Polydrusus neemt zich ernstig,
hij noemt zich sericeus.
Dat zie j'aan zijn cadans,
dat lees je in zijn leus.
die zegt 'Verlies geen glans'
"Ja", zegt ie pretentieus
" 'kben geen Phyllobius"
Polydrusus is zó ernstig,
hij is ook zo serieus.
Dat zie je aan zijn buik,
en aan het ambitieus
rondstappen door zijn struik.
Dat is toch prestigieus?
En veel groter dan een blad!
Polydrusus is te ernstig
en ó zo serieus.
Dat zie je aan zijn snor,
die is zo genereus!
En noem hem ook geen tor.
Dat vindt ie maar dubieus,
en dat staat niet voor een ... kever.
Polydrusus sericeus,
De groene struiksnuitkever
- de biodiverse tuinier -
donderdag 7 juni 2012
Back to the future 1997 - 2012
1997 |
2012 |
We zijn evenzoveel jaar ouder - nogal wiedes, en net zo lang getrouwd!
Vandaag vieren we dat, trouwens.
Precies op de minuut dat deze log gepost werd, stonden we vijftien jaar terug in 't gemeentehuis.
Twee kinderen extra heeft dat opgeleverd, die vijftien jaar - en een hoop haren minder - alleen de grijze blijven nog over ;-) allez - bij mij toch - bij het biodivers vrouwke valt dat nog goed mee!
Een maand terug kreeg ik het vrouwke en de jongste zoon zo ver deze foto te maken, zo tussen de regenvlagen begin mei door. De breedhoek kwam daarbij van pas, alhoewel ik links toch een stukje mis.
Wat verschilt er nu allemaal?
Aan het huis is bijgebouwd (een wintertuin), alhoewel je dat door al het weelderige groen niet zo goed kan zien.
En de tuin is ... geëvolueerd. Lees er de reeks maar op na. De bomen zijn groot geworden, de struiken gevuld, de borders aangelegd, ... en heraangelegd. Het heeft in zijn geheel meer structuur gekregen, en meer biodiversiteit ook, wat de bedoeling was.
De moestuin kreeg een strakker aanzicht (zie het hekje en de buxushaagje op de foto), het moerasje werd een vijvertje (rechts in beeld) en de waterput werd wat aangekleed. Het kasseien pad werd herlegd en uitgebreid en de pomp werd verschoven van plek.
De zomereik aan de rand van de moestuin is deze winter geknot. Dat begon te veel licht weg te nemen van het moes - en er viel te veel honingdauw uit.
Er is dus veel veranderd ... maar sommige dingen blijven nog steeds hetzelfde.
Ik heb nog steeds een strooien hoedje op wanneer de zon schijnt, de compostbakken staan nog steeds op dezelfde plek, het winterkoninkje broedt nog steeds tegen het tuinhuis en ... wellicht het belangrijkste ... ik zie mijn vrouwke nog steeds even graag als vijftien jaar terug. Wat zeg ik nu! Met enige stelligheid kan ik zelfs zeggen dat ik ze nog gragerderst zie dan toen.
En het vrouwke zelf - zij komt nog steeds met dezelfde flinke tred om de hoek van het tuinhuis stappen, kijkend waar het ventje nu weer blijft. Want als die achter in de tuin zit, vergeet hij tijd en wereld.
En ik, ik wordt nog altijd week om het hart als ik ze zie stappen - mijn vrouwke.
Dus laten we afspreken dat we binnen vijftien jaar deze foto nòg eens maken? En met evenveel liefde?
zondag 3 juni 2012
Bont gewemel
Jullie kunnen ...
... niet ...
... geloven ...
... hoe moeilijk dat ...
... dat wel is,
zo van die ...
... fladderende fliefloterkes ...
Abonneren op:
Posts (Atom)