AF! - of toch zo goed als ...

Ongelooflijk dat ik hier nog niet over geblogd heb, want mijn artisanaal bouwsel is officieel af verklaard. Eind vorig jaar heb ik de bevoegde overheidsdiensten het afwerken en in gebruik nemen van mijn carport met het gepaste papierwerk laten weten. Daar vroegen ze me elk jaar opnieuw om, met een ietwat dreigend schrijfsel waarin me op mijn bureaucratische plichten gewezen werd. Helaas moest ik telkens antwoorden dat het eigenhandig, en op artisanale wijze bouwen van de in stevig eikenhout uitgevoerde overkapping nog wat meer tijd in beslag ging nemen, en dat ze – samen met het biodivers vrouwke – nog wat geduld moesten oefenen. Ik kan begrijpen dat ze, in deze het-moet-steeds-sneller-wereld, niet echt konden begrijpen dat iemand zo lang kan doen over een simpele carport aan zijn huis. 

Maar dan zijn ze duidelijk nog niet komen kijken, want simpel kan je het bouwsel niet noemen.

Je herinnert je misschien mijn blogpost van alweer een jaar geleden, waarin ik gewag maakte van een schouderprobleem. Daardoor kon ik pas begin augustus het dak afwerken tot op het niveau van de kepers en de dakgootplank. 

Voor die laatste kon ik bij Houtman prachtige Kastanjehouten planken kopen. Twee cm dik maar wel ruim vier meter lang waren ze – en perfect recht. Ik heb er meteen nog wat extra van gekocht, want de eerlijkheid gelast me om te zeggen dat er toch nog wat werk aan de carport is, alvorens ie echt-echt-echt af is. 

Alhoewel onze wagens er al kunnen gestald worden, wil ik er nog enkele vloertjes in voorzien, als vliering. En er moet natuurlijk nog verlichting in komen, en stopcontacten. Want ik voel dat er onder dat dak nog veel zal geknutseld worden. En dan heb ik natuurlijk elektriciteit en licht nodig. 

 

Vorige zomer vees ik er dan de pannenlatjes er op, en bestelde een lading dakpannen. Samen met de jongste zoon legde ik het dak vol. We gebruiken een gehuurde materiaallift om de dakpannen omhoog te hijsen, want die allemaal via de ladder omhoog dragen zagen we niet zitten. Die materiaallift was een manueel te bedienen model, waarbij we met een “manivelleke” het lastplatform moesten omhoog draaien.

Ook die dakpannen leggen bleek weer meer tijd in te nemen dan ingeschat. Niet waar het de rechttoe-rechtaan gedeelten van het dak betreft, maar wel het afwerken van de hoekribben. En hoeveel pannen er daar niet inkruipen, in die schuine stukjes!

Enkele weken later, op een mistige dag, kwam dan de man met de dakgoot. Grappig was dat – als je ziet hoe een elf meter lange dakgoot centimeter na centimeter uit de camionette tevoorschijn schoof. Vooral omdat die camionette maar vijf meter lang is. Blijkbaar rolt dat gewoon van de rol – door een vouwmachine heen, die er origami-gewijs een corniche uit plooit. 

 

Nu ben ik nog bezig met het plaatsen van de steunbalken voor de twee vlierinkjes. Ik gebruik er de kepers voor die ik op overschot heb. Verder moeten de kastanjehouten planken voor de vlieringvloertjes nog allemaal glad geschuurd alvorens ze er definitief op mogen. 

De zeiltjes die nu tussen de poten hangen dienen om er ’s winters de mist uit te houden. De carport staat helaas in een ‘trekgat’, waarlangs tussen verschillende huizen mistige lucht van hoger op de heuvel neerdaalt naar het dorp. De poten van het bouwsel kunnen ’s ochtends echt kletsnat zijn. Maar door die zeiltjes blijven de wagens droog, wat de bedoeling van de carport was. Maar ’s zomers mogen die zeiltjes weg, want echt mooi kan je dat niet noemen.

Om het in gebruik nemen van de carport wat extra luister mee te geven, werd het ding volop in de kerstlichtjes getooid. Ik vond een 23m slinger met 1000 "warm white" led-lichtjes heel gepast.