Niet voor gevoelige kijkers

Boomknuffelaars onder jullie weze gewaarschuwd. Dit blog kan schokkende beelden bevatten!

Ik maakte deze fout al eerder in de tuin, maar misschien niet zo opvallend als hier. Drie bomen zo dicht bij elkaar planten, dat moet slecht aflopen. Had ik toch geen rekening gehouden met de grootte van een volwassen kruin. Want elk van de bomen op de eerste foto kunnen op zich al behoorlijke proporties aannemen: een zomereik, een haagbeuk en een winterlinde, laat staan dus drie bijeen ...

De eerste twee maken deel uit van de wilde heg, en daar was het de bedoeling dat er maar één exemplaar mocht uitgroeien tot een volwaardige boom. Voor die tweede was er eigenlijk geen plaats. En ik heb al eerder verteld dat Haagbeuk mijn eerste keus was.

Dus na het knotten van Linde, begon ik aan Zomereik. Maar in tegenstelling tot de linde, moest deze helemaal weg. Dat deed ik voorzichtig. In stukken en beetjes werd de boom ontmanteld. Tak na tak werd verwijderd en tot brandhoutstukjes verzaagd.

Een taak die met behoorlijk wat pijn in het hart en spijt gebeurde. Maar toen de stam tenslotte tegen de grond lag, deed het biodivers vrouwke een geniaal voorstel – ”of we daar geen bank konden van maken, van zo’n stam”?

Eigenlijk had ze verwacht dat ik de stam in zijn volledigheid zou gebruiken, maar dat is gedikke erg zwaar! In twee zagen was beter, dan kan ik er nog twee zitbanken van maken!

Ik koos voor de eerste bank voor een simpele vormgeving. Iets dat ik dezelfde dag nog kon realiseren. Het moet namelijk vooruitgaan, want er ligt nóg werk te wachten in de tuin. En dat moet allemaal nog af tegen de 7e juni, want dan komt iedereen kijken.

Onder de “poten” liggen voorlopig enkele stukken boordsteen die ik op overschot had. Dat moet voldoen tot ik iets beter vind. De stamstukken werden een stukje uitgehold, net genoeg om de halve stam er te laten inpassen.

En voilà.  Een nieuwe zitplek in de tuin!
Nu nog eens nadenken hoe ik er een rugleuning aan krijg…

Eendenjacht

Hola, dit is precies wel een leuke tuin.

Met zo'n schattig ploetervijvertje

Waarin ik me uitgebreid kan bewonderen. Want ben ik geen prachtige eend?

Hola - wat ploetert daar in ons drinkwater?

Daar komt mijn tijgergevoel van naar boven

freeze!

Als ik misschien luid snater gaat dat onguur kattenindividu wel weg!

... of lok ik er nog zo één. Pfff.

Ik doe alsof ik drink en dan ...

Schaakmat.

Een patstelling die een tijdje aanhield tot de eend het tenslotte waagde de vijver te verlaten.

Het laatste dat we hoorden was een paniekerig gesnater waarop we de eend in een wolk van pluimen zagen opstijgen.

 

Tuintijgers ... het zijn schurken.

Cirkelterras - part III

Tijdens het paasverlof is er heel wat werk verzet! Samen met Jongste zoon werd er 2400 kg stabilisé verplaatst en ontelbaar veel platte stoepkasseitjes verwerkt.

Het waren prachtige zonovergoten dagen! Heerlijk om dan met dergelijke project bezig te zijn, alhoewel mijn spieren en pezen behoorlijk protesteerden. Gelukkig kon ik nog wat rustdagen inlassen.

Eerst maakten we de rand van de terras af, op de zelfde manier als het zithoekje, maar dan groter.
Daarna vulden we dat op met stabilisé, tot zo'n tien cm van de bovenrand.

En dan volgde het leggen van de stenen zelf. Daar heb ik nog zo een ouderwetse kasseihamer voor.
Maar zelfs gezeten op zo'n melkkrukje blijft het een rotklus - niet leuk voor de rug.

Alles werd mooi afgewerkt door rond het terras het oppervlak op te voeren met grond, zodat er ruimte is voor enkele nieuwe borders. Daar trommelde ik Oudste zoon voor op. Het paadje boorden we voorlopig af met op zijn kant gezette stoepkasseitjes.  Nu moet ik gewoon nog de hoekjes aan de rand van het terras opvullen. De stenen die ik op maat moet snijden liggen al klaar. 

Ik hoop dan binnenkort het resultaat te kunnen tonen als de voegen dichtgepapt zijn.
En dan naar Beervelde ... planten halen voor de borders!

Ex-bonsai nam een spurtje

Als je deze foto ziet kan je het nauwelijks geloven dat deze boom ooit een bonsai was.

En toch is het zo. Ik ben het zeker want ik zaaide hem zelf.

Ik weet zelfs nog precies waar ie vandaan komt. Uit Brugge namelijk, waar ik ooit tijdens een wandeling op de stadswallen enkele zaden van de monumentale lindes die er groeien verzamelde.  

Dit was hetzelfde exemplaar in gepotte tijden. Maar het was duidelijk geen bonsai-materiaal. Het boompje wou maar niet gedijen in pot en de bladeren van een Winterlinde zijn nu eenmaal gewoonweg te groot voor een bonsai. Totaal buiten verhouding.

Na jaren gepruts plantte ik 'em uit op de plek waar een ooit uitgeplante kerstboom omgewaaid was.

De eerste jaren leek er niet zoveel groeikracht in te zitten, maar plots ontwikkelde het miezerige ex-bonsai-tje zich tot een ware sprinter! Kaarsrecht schoot ie omhoog. En het leek er op dat ie Zomereik en Haagbeuk in de wilde heg binnen enkele jaren zonder veel poespas zou gaan overtroeven.

Helaas is dat ongewenst. Dat had ik namelijk niet in gedachten gehad toen ik het boompje in volle grond zette. Want een volwassen linde wordt enorm breed en het boompje staat maar op enkele meters van de straat. Dat zou op termijn problemen geven. 

Dus heb ik hem geknot. Een beetje spijtig eigenlijk, want een zo mooi recht groeiende linde dat vind je niet zo vaak. Het is een soort die nogal eens makkelijk uitvorkt en meerdere spillen maakt. 

Maar goed, misschien nog steeds beter een leven als geknotte boom dan niks, want ik denk niet dat er op de Brugse stadswallen veel zaden verder gekomen zijn dan zaailing. 

Terug kleur op de akker

Het is de eerste keer dat het graanakkertje niet omgespit werd, maar dat ik de grelinette gebruikte. Het stro is de ganse winter mulchsgewijs blijven liggen, en een maand geleden was het tijd om dat op te ruimen. Er moest namelijk gezaaid worden.

Eerst werd de grond nog losgewerkt, wat het makkelijker maakte om alle tweejarigen die het akkertje trachten te veroveren, met de hand te verwijderen.

Dan werd er ingezaaid met enkele rustieke graanrassen zoals emmer, spelt, poolse tarwe en eenkoorn, en alles mooi ondergeharkt - want anders gaan de duiven er mee vandoor.

Daar bovenop zaaide ik voor de zekerheid nog wat graanakkeronkruiden in. Normaal zouden er genoeg zaden moeten aanwezig zijn van de vorige jaren, maar ik wil niks riskeren - met de opentuindag in het vizier. Dus gingen er nog wat extra zaden van korenbloem, klaproos, bolderik, kamille, silenes en ridderspoor op.

En alhoewel ik dat oorsponkelijk niet wou, op mijn graanakkeronkruidenreservaatje, heb ik dit jaar ook een zogenaamd bijenmengsel uitgestrooid. Het bekende tübinger mengsel met phacelia, boekweit, mosterd, nigelle ... en zo.

We gaan dus duidelijk voor meer kleur dit jaar.

En zie ... enkele weken na deze werken ontkiemt er al een hoop!
Benieuwd wat het wordt - welke kleur gaat overheersen. Want dat kan nogal variëren.
Maar misschien wordt het wel weer een bonte boel.

Zoiets zoals dit:

Spitsvondig

Spitsvondig zijn ze - en sluw!

Vorig jaar deed ik al mijn beklag dat ze zich gewoon in het gazon uitzaaiden. Het bericht dat ze daar nooit bloemen zouden kunnen vormen hebben ze blijkbaar wel onthouden, want tot nu toe ontdekte ik nog geen nieuwe plantjes tussen het kortgeschoren gras. En de zes exemplaren die ik uitgroef en naar het hooilandje verplaatste doen het wonderwel goed. Er zijn al mooie en forse rosetten te bewonderen. Heel tevreden ben ik. Alle plantjes houden zich aan de afspraken. Mooi zo.

Maar nu is het biodivers vrouwke begonnen met de jaarlijkse opkuis van de borders. Daar heeft ze heel wat werk mee. Oude stengels worden verwijderd en 's winters ontkiemde onkruidjes gaan er uit. De takken van de vlinderstruiken worden ingekort en oud varenblad gaat naar de composthoop. En de potplanten worden uit hun winterberging gehaald.

En wat zag ze nu opeens in deze dikke varentoef?  En in deze pot met hosta?

Gevlekte orchisjes

Ze zullen gedacht hebben "als we dan toch niet in 't gazon mogen, dan maar ergens anders".

Sluw zijn ze, jawel! En spitsvondig bovendien!

Plant van de maand - april

Collega-blogger Natuurlijk-Rijk overtuigde ons om elke maand een plant te nomineren tot plant van de maand.

Net als de vorige maanden moet je hier in de biodiverse tuin niet verwachten dat ik één of andere cultivar in het zonnetje zet. Nee, hier gaan we voor de wilde soort, het echte spul, onvervalst, puur en sprankelend en vol ongetemd karakter.

Elk jaar word ik in april overdonderd door het steeds toenemende geweld van de Slanke sleutelbloem. Die heb ik ooit onder vorm van enkele jonge plantjes in de tuin gehaald, gekregen van een al even ekologisch gerichte vriend van me.

Ik plantte die plantjes uit aan de voet van de haag. Blijkbaar is de halfschaduw er, gecombineerd met het bladval in de herfst, de ideale plek voor dit soortje.  Beetje bosachtig, beetje beschut, beetje zon. Van nature hoort het thuis in valleibossen. Niet echt in de overstroombare zone, maar wel op voedselrijke bodems die steeds vochthoudend zijn. Daar floreert het tussen Muskuskruid, Speenkruid, Geel nagelkruid, Wit heksenkruid en vaak ook samen met Bosanemoontjes.

Je ziet dat een tiental jaar verder die paar sleutelbloempjes er al een heel massiefje gevormd hebben. Heerlijk om te zien. Zo’n uitbundigheid! Zo’n prachtig geel! En die sierlijk lange stengels! Toch veel mooier dan al die grootbloemige en kortstengelige sleutelbloempjes uit de winkel?

Ik ben echt fan.

In zoverre dat ik van de overvloedige massa zaailingen er een aantal uitgeplant heb in de halfschaduw van de Kerspruim achteraan in de tuin. En ook daar voelen ze zich blijkbaar thuis, te oordelen aan de mooie bloementuil die ze al na een jaar dragen.

Echt een dankbaar plantje, waar ik heel vrolijk van word.

Stomme duif

"Allez - zie dat nu. Stomme duif".
Het biodivers vrouwke zat nog wat soezerig aan de ontbijttafel voor zich uit te staren.
Van op haar plaats kan je goed de zonsopgang zien.
De takken van de krulwilg staan wel een beetje in de weg, maar dat geeft niet - dat levert soms ronduit fotogenieke beelden op.
Op dit uur was er geen zonsopgang meer te bewonderen, want op een vakantiedag staan we niet zo vroeg op, kan je je wel indenken.

Maar wat ze wel zag, was een stomme duif. Net in haar zicht. In de krulwilg.
"gaat die stomme duif nu bezig blijven?" vroeg ze zich af.
Want je moet begrijpen - duiven zijn niet het biodivers vrouwkes lievelingsvogelsoort. Ze staan op de appreciatieladder nog een tree lager dan kalkoenen. Wat ze ook al zo'n miskleun van de evolutie beschouwt.

"Maar wat is die stomme duif nu eigenlijk bezig? Is die aan 't stikken of wat?"
Want ze zag het dier op de rug en het was de hele tijd op en neer gaande bewegingen aan 't maken met haar kop, alsof ze zwoegend naar lucht aan 't happen was, ... of aan 't kotsen.

"Zeg, die gaat hier toch niet voor mijn neus doodvallen of zo?" Want als er iets iets dat ze nog minder kan luchten dan een stomme duif, is een stomme duif die stervende is. Begrijpe wie kan ...

Met kordate bewegingen staat ze recht, rukt de deur naar de terras open en stapt naar de stomme duif toe en ...
bevriest. Want daar zit helemaal geen stomme duif... zelfs geen gewone.

Nauwelijks geschrokken kijkt de vogel om en zo kijkt het biodivers vrouwke plots op enkele meters afstand in de ogen van een sperwer. Die kijkt haar nog even geringschattend aan en gaat dan rustig verder met zijn maaltijd.

In snelle slow motion sloop ze weer naar binnen waar ze haar fototoestel uit de kast gritst, en in vliegende haast deze uiterst slechte foto maakte. De zenuwen zeker.
Want toen ze een tweede maal buiten stapte - voor een betere poging - hield de sperwer het toch voor gezien. Als je al niet ongestoord kan ontbijten ...

Maar goed. Ze had toch een bewijsfoto. 

"Want je zou het nooit  geloofd hebben", zei ze, "dat van die stomme duif".