Blijkbaar mag ik toch wel blij zijn dat er in mijn tuin niet te veel grote vogels geteld werden ;-)
In een vergeten uithoekje van Vlaams-Brabant wordt sinds 1990 een tuin ekologisch beheerd. Na jaren vonden de bewoners de titel "biodiverse tuin" heel passend! Voortdurend verwonderd over wat hier allemaal rondvliegt, kruipt en zwemt willen we deze rijkdom blogsgewijs met jullie delen. Welkom in onze tuin!
donderdag 12 februari 2015
dinsdag 10 februari 2015
Plant van de maand
Er zijn zo van die bloggers, die er altijd in slagen om hun mede-bloggers mee te sleuren in één of ander leuk idee. Dit keer kwam Natuurlijk-Rijk met een reuze ideetje op de proppen - en met de vraag of we allemaal wilden meedoen. Niet dat diene mens met een tekort aan ideetjes kampt of zo, zeker niet. Doorgaans borrelt dat daar de ganse tijd van ideetjes, op zijne blog. Maar goed, het leuke ideetje was elke maand een berichtje te wijden aan wat jij (ik dus) als "plant van de maand" zou kiezen. En dat als tegengif tegen de alomtegenwoordige banaalheid (is dit een woord?) van de doorsnee soortsamenstelling in tuinen.
Wel, in januari en februari is de plant van de maand voor mij het Kraailook. En waarom?
Dat sprietelige plantje slaagt er toch maar in tijdens de wintermaanden het hooilandje volledig te domineren met zijn iele pijpjes.
IJs noch kou kan het deren. Trots staat ie daar rechtop terwijl alle andere planten kreunen onder het winterse weder.
Tijdens de zomermaanden is dat anders. Dan zie je het niet staan tussen het gras, of het moest een exemplaar zijn dat zijn bloeistengel met de typische broedbolletjes hoog boven het groen uitsteekt.
Ja - voor mij is dit de plant van deze maand. Verre van banaal.
Wel, in januari en februari is de plant van de maand voor mij het Kraailook. En waarom?
Dat sprietelige plantje slaagt er toch maar in tijdens de wintermaanden het hooilandje volledig te domineren met zijn iele pijpjes.
IJs noch kou kan het deren. Trots staat ie daar rechtop terwijl alle andere planten kreunen onder het winterse weder.
Tijdens de zomermaanden is dat anders. Dan zie je het niet staan tussen het gras, of het moest een exemplaar zijn dat zijn bloeistengel met de typische broedbolletjes hoog boven het groen uitsteekt.
Ja - voor mij is dit de plant van deze maand. Verre van banaal.
vrijdag 6 februari 2015
Hakhout heg
Het is weer zover. De wilde heg aan de straatkant werd deze winter eindelijk aangepakt. Het was geleden van de winter 2006-2007. Toen was de wilde heg ongeveer tien jaar oud en was het nodig ze in te korten. Toen waren dat allemaal nog jonge boompjes, grotendeels éénstammig, maar toch al zeven meter hoog - zo van die lange zwiepers. Maar door ze allemaal tot een dertig tot veertig cm boven de grond af te zagen, zijn het meerstammige struiken geworden - hakhout.
Alhoewel dat ik de wilde heg sindsdien wel af en toe wat ingekort heb, is een echte hakhoutkap niet meer uitgevoerd. Maar nu was het hoog nodig. Eén en ander is weer veel te hoog en te breed geworden.
Nu is die hakhoutkap op zich niet zo erg. Al die planten lopen wel weer uit in de lente. De vogeltjes vinden het natuurlijk niet zo leuk , maar ik hou er wel wat brandhout aan over.
En alle fijnere takjes werden verhakseld door de werkmannen van de gemeente en nu heb ik weer een mooie voorraad houtige mulch. En ik vind het ook wel een leuk winterwerk, al dat gesnoei en gehak.
Maar wat wel erger is, is dat ik nu de gevolgen draag van een uitgestelde beslissing. Toen ik in 2006-2007 die eerste hakhoutkap uitvoerde, was het de bedoeling één boom uit te kiezen die verder mocht uitgroeien. Helaas was ik toen aan het twijfelen gegaan en heb ik twee bomen laten staan. Mijn eerste keus was een kaarsrechte Haagbeuk (dat is de rechtse van de twee hoge bomen op de eerste en onderstaande foto), en de boom die toen tevens is blijven staan is een Zomereik (de linkse hoge).
En zoveel jaar later heb ik daar spijt van. Want nu hinderen de kronen van die twee bomen elkaar en moet ik toch de zaag bovenhalen ... en ditmaal niet om een dun boompje, maar al een serieuzer exemplaar om te leggen... En nu heb ik daar toch wel een dubbel gevoel bij ...
Alhoewel dat ik de wilde heg sindsdien wel af en toe wat ingekort heb, is een echte hakhoutkap niet meer uitgevoerd. Maar nu was het hoog nodig. Eén en ander is weer veel te hoog en te breed geworden.
Nu is die hakhoutkap op zich niet zo erg. Al die planten lopen wel weer uit in de lente. De vogeltjes vinden het natuurlijk niet zo leuk , maar ik hou er wel wat brandhout aan over.
En alle fijnere takjes werden verhakseld door de werkmannen van de gemeente en nu heb ik weer een mooie voorraad houtige mulch. En ik vind het ook wel een leuk winterwerk, al dat gesnoei en gehak.
Maar wat wel erger is, is dat ik nu de gevolgen draag van een uitgestelde beslissing. Toen ik in 2006-2007 die eerste hakhoutkap uitvoerde, was het de bedoeling één boom uit te kiezen die verder mocht uitgroeien. Helaas was ik toen aan het twijfelen gegaan en heb ik twee bomen laten staan. Mijn eerste keus was een kaarsrechte Haagbeuk (dat is de rechtse van de twee hoge bomen op de eerste en onderstaande foto), en de boom die toen tevens is blijven staan is een Zomereik (de linkse hoge).
En zoveel jaar later heb ik daar spijt van. Want nu hinderen de kronen van die twee bomen elkaar en moet ik toch de zaag bovenhalen ... en ditmaal niet om een dun boompje, maar al een serieuzer exemplaar om te leggen... En nu heb ik daar toch wel een dubbel gevoel bij ...
dinsdag 3 februari 2015
Positief gescan
Op nieuwjaarsdag komen we allemaal nog eens bijeen, de familie. En dat is dan iets ruimer dan alleen ons gezin en de grootouders, waar we meestal al één van de feesten doorbrachten.
Nee, alle tantes, nonkels en hun kinderen en kleinkinderen. Vaste prik - elke eerste dag van 't jaar.
Het is al een hele bende - meerdere tientallen eigenlijk. En dan is dat een getater en gekwebbel van jewelste. Want er moet heel wat verteld worden, en dat op nauwelijks enkele uurtjes tijd.
Het is ook het moment dat de petekindjes hun nieuwjaarsbrief voorlezen aan de peter of meter (een typisch Vlaams fenomeen, zo schijnt), dat verlovingen of het gaan samenwonen of nog een kindje in aantocht bekend gemaakt worden. Het wordt allemaal met enthousiaste aandacht aanhoord en aanschouwd. Ook een nieuw lief kan geshowd worden, of een andere nieuwe gadget, zoals de nieuwste smartpheune, tablèèt of fototrekkermasjien. Alles passeert de revue.
En zo kwam een neef van me af met een heel interessant speelgoedje. Die neef van me (minne kozen, zeggen we daar dan in 't West-fluts - maar dat moet vreemd klinken voor mensen van boven de Moerdijk), wel die is nogal technisch aangelegd. En die was al lange tijd aan het broeden op een manier om snel diapositieven te scannen. Want wij stammen natuurlijk nog uit het pre-digitale tijdperk, dus we hebben allemaal wel een kast met wat dozen dialaders in huis. En ook een diaprojector waar je nog nauwelijks lampjes voor vindt.
Trouwens, analoog - dat staat volgens Dochter gelijk met het tijdperk der Dino's (Neen - papa heeft die niet persoonlijk gekend, OK? Kunt ge er nu over ophouden?).
Maar goed - ik weid uit (dat heb je met die oude garde). Die neef testte dus allerhande gadgets uit. Goedkope scannners voor dia's, dure flatbedscanners met speciale houders voor diapositieven, tubussen om op je fototoestel te plaatsen waarmee je je dia's kan fotograferen ...
Geen enkel voldeed. Ofwel was de kwaliteit niet goed en kon je nauwelijks iets regelen, ofwel was de kwaliteit wel goed maar de techniek frustrerend traag, ofwel was het rap genoeg maar moest je 'kweet niet hoeveel tijd steken in post-fotobewerking.
Dus sloeg ie zelf aan het knutselen. Een diaprojector werd ontdaan van zijn lenzen en een matglazen plaatje verving het scherm waarop de dia geprojecteerd werd. Het eigen digitale toestel (met alle mogelijkheden om met kleurbalans, picture style en dies meer naar wens te regelen) werd gebruikt om de dia te digitaliseren.
Fijn gevonden, maar het strafste komt nog. Hij knutselde dit leuke doosje ineen. En dit leuke doosje zorgt er voor dat je niet zelf de dia moet verplaatsen en dan op de sluiterknop van de camera moet drukken - eindeloos veel diapositieven lang.
Nee, dit doosje doet dat voor jou. Het zegt aan de diaprojector om de volgende dia voor te schuiven, vraagt dan vriendelijk aan je camera om scherp te stellen en beveelt 'em vervolgens om een foto te nemen. Waarop daarna de cyclus herbegint. En de snelheid! En de kwaliteit!
Waarop minne kozen plots in mijn ogen het statuut van heilige verkreeg. Moh vint toch! Dat dit nog niet gecommercialiseerd is!
Dus heb ik de laatste weekends enkele halve dagen zoet geweest om mijn diatheek en die van mijn ouders te digitaliseren. Blij dat ik was! En mijn ouders ook! Het was jaren geleden dat ze die beelden nog eens zagen. Tranen in de ogen.
En zo ontdekte ik nog enkele beelden in mijn eigen diatheek waarvan ik het al vreemd vond dat ik daar nooit een foto van zou getrokken hebben. Van het hooilandje in 1993 bijvoorbeeld- of de aanleg van de spiraalhaag of wilde heg in 1995. Dus heb ik die beelden snel toegevoegd aan de "tuinevolutie"-reeks. Waarmee deze weer wat vollediger is, met dank aan de kozen.
Nee, alle tantes, nonkels en hun kinderen en kleinkinderen. Vaste prik - elke eerste dag van 't jaar.
Het is al een hele bende - meerdere tientallen eigenlijk. En dan is dat een getater en gekwebbel van jewelste. Want er moet heel wat verteld worden, en dat op nauwelijks enkele uurtjes tijd.
Het is ook het moment dat de petekindjes hun nieuwjaarsbrief voorlezen aan de peter of meter (een typisch Vlaams fenomeen, zo schijnt), dat verlovingen of het gaan samenwonen of nog een kindje in aantocht bekend gemaakt worden. Het wordt allemaal met enthousiaste aandacht aanhoord en aanschouwd. Ook een nieuw lief kan geshowd worden, of een andere nieuwe gadget, zoals de nieuwste smartpheune, tablèèt of fototrekkermasjien. Alles passeert de revue.
En zo kwam een neef van me af met een heel interessant speelgoedje. Die neef van me (minne kozen, zeggen we daar dan in 't West-fluts - maar dat moet vreemd klinken voor mensen van boven de Moerdijk), wel die is nogal technisch aangelegd. En die was al lange tijd aan het broeden op een manier om snel diapositieven te scannen. Want wij stammen natuurlijk nog uit het pre-digitale tijdperk, dus we hebben allemaal wel een kast met wat dozen dialaders in huis. En ook een diaprojector waar je nog nauwelijks lampjes voor vindt.
Trouwens, analoog - dat staat volgens Dochter gelijk met het tijdperk der Dino's (Neen - papa heeft die niet persoonlijk gekend, OK? Kunt ge er nu over ophouden?).
Maar goed - ik weid uit (dat heb je met die oude garde). Die neef testte dus allerhande gadgets uit. Goedkope scannners voor dia's, dure flatbedscanners met speciale houders voor diapositieven, tubussen om op je fototoestel te plaatsen waarmee je je dia's kan fotograferen ...
Dus sloeg ie zelf aan het knutselen. Een diaprojector werd ontdaan van zijn lenzen en een matglazen plaatje verving het scherm waarop de dia geprojecteerd werd. Het eigen digitale toestel (met alle mogelijkheden om met kleurbalans, picture style en dies meer naar wens te regelen) werd gebruikt om de dia te digitaliseren.
Fijn gevonden, maar het strafste komt nog. Hij knutselde dit leuke doosje ineen. En dit leuke doosje zorgt er voor dat je niet zelf de dia moet verplaatsen en dan op de sluiterknop van de camera moet drukken - eindeloos veel diapositieven lang.
Nee, dit doosje doet dat voor jou. Het zegt aan de diaprojector om de volgende dia voor te schuiven, vraagt dan vriendelijk aan je camera om scherp te stellen en beveelt 'em vervolgens om een foto te nemen. Waarop daarna de cyclus herbegint. En de snelheid! En de kwaliteit!
Waarop minne kozen plots in mijn ogen het statuut van heilige verkreeg. Moh vint toch! Dat dit nog niet gecommercialiseerd is!
Dus heb ik de laatste weekends enkele halve dagen zoet geweest om mijn diatheek en die van mijn ouders te digitaliseren. Blij dat ik was! En mijn ouders ook! Het was jaren geleden dat ze die beelden nog eens zagen. Tranen in de ogen.
En zo ontdekte ik nog enkele beelden in mijn eigen diatheek waarvan ik het al vreemd vond dat ik daar nooit een foto van zou getrokken hebben. Van het hooilandje in 1993 bijvoorbeeld- of de aanleg van de spiraalhaag of wilde heg in 1995. Dus heb ik die beelden snel toegevoegd aan de "tuinevolutie"-reeks. Waarmee deze weer wat vollediger is, met dank aan de kozen.
~~~~~~~~~~~
Den kozen stuurde nog een link na naar enkele filmpjes - dit is er ééntje van:
Abonneren op:
Posts (Atom)