Vertikaal vlonderen

Tegen de wand van het tuinhuis staat een vreemde constructie.

We kunnen er maar beter aan wennen want vanaf nu staat het er elke winter.

Het is de vijvervlonder.

Die hebben we van zijn draagbalken losgemaakt en enkele meters verder droog geparkeerd.

Er is net plaats voor onder de overhang van het groendak.

Tegen de lente mag ie terug, wanneer we 'em weer nodig hebben om van daar naar de salamandertjes te speuren.

Ik hoop dat het hout op deze manier jaren langer meegaat.

Er was alvast iemand niet rouwig om de verhuis.

Blijkbaar is die stalen vlondersteun een goede zonplek voor de laatste actieve Atalanta.

Reuzecocon

Het is wel een beetje een vreemd beeld. Het lijkt wel een grote rups. Of een reuzecocon.

Wat doet dat tentachtig ding in de biodiverse tuin? 

Nu herken ik het: een vogelnet! 

Zou de biodiverse tuin zich al wapenen tegen de terugkeer van de vogelgriep?

Maar waarom hangt dat dan boven het vijvertje?  Worden er zieke eenden verwacht dan?

Ach wel nee. 

Dit is gewoon een poging om te vermijden dat er te veel herfstblad in het vijvertje terecht komt.

En dat blijkt goed te werken ...

Toegegeven, het is geen zicht, maar ik hoop dat het maar ten hoogste voor enkele weken meer is. 

Het maakt gewoon deel uit van de herfstverrichtingen in de tuin.

Als alle blad gevallen is mag het weer weg, dat lelijke ding.

Nog nieuwe orchisjes

Ik beloofde al sinds de lente om eens beelden te tonen van de nieuwe aanwinsten op orchidastisch vlak. We kochten toen in Beervelde enkele oranjekleurige Encyclia's. En ik vergat prompt de foto's te posten. Bij deze goedgemaakt zie - de linkse is de kleinbloemige Encyclia tripunctata en de rechtse is vermoedelijk een kruising tussen Encyclia vitellina en E. mariae. 

't Is wel grappig met die (licht lysdexische?) verkoper want er is achteraf altijd een speurtocht op tinternet nodig want hij verkocht ons eigenlijk een E. tripunctulata en een E. vetulina.  Nu ja - het lijkt er wel wat op, zal ie gedacht hebben.

Encyclia tripunctata           en                           Encyclia mariae x E. vitellina

Het Vrouwke wou ook al sinds datzelfde voorjaar naar een orchideeën kwekerij in het Gentse. Die zou in een complex ouderwetse serres een mooi aanbod hebben, waaronder ééntje die bij ons was doodgegaan - ze wou per sé opnieuw zo een Phalaenopsis 'Mini Mark' hebben.

Onlangs konden we er eindelijk eens naar toe. 

Encyclia prismatocarpa

We vonden er geen Mini Mark maar deden natuurlijk enkele mooie vondsten, zoals deze Encyclia prismatocarpa. Naast mooie bloemen heeft ie een heerlijk kruidig parfum. Kan ik elke ochtend uitgebreid van genieten, want hij staat op de vensterbank naast ons ontbijttafeltje.

Phalaenopsis pulcherima f. coerulea     en     Encyclia cochleata 'octopussy'

Ik kon het niet laten een kleinbloemige Phalaenopsis te kopen. Geen cultivar, maar een wildvorm met zachtblauwe bloempjes. Ze zijn wat gekruld en lijken daardoor op het eerste zicht niet op de klassieke grootbloemige cultivars.

En de derde plant die mee naar huis ging was nog een Encyclia. Eén met omgekeerde bloempjes, iets wat wel meer voorkomt binnen dit geslacht. Maar daardoor lijkt deze soort op een zwerm kleine octopusjes. Onweerstaanbaar ... des te meer omdat het bovendien een makkelijke soort schijnt te zijn, die haast continu bloemstengels maakt. 
Ik ben benieuwd of het waar is.

Reuzenslak!

Dat was wel even schrikken - zo'n reuzenslak in het vijvertje.

Bij nader zicht bleek het gewoon hard te hebben gewaaid.

Gelukkig maar.

Geschalloderd

Ik heb precies ne déjà-vu, als ik dit beeld van een weekje geleden bekijk - precies drie jaar in de tijd teruggeworpen. Maar geen angst - 't ziet er erger uit dan het is. De reparatie is vlot verlopen, maar ik kreeg wel te horen dat ze aan die lelijke tenen niks konden doen. Hopeloos heet dat dan. Er zijn grenzen aan de medische wetenschap.

Ondertussen heb ik al geen excuus meer om de sofa voor mij alleen op te eisen en kan ik al zelfs al voorzichtig door de tuin pertjikken.
En daar zag ik dat ik niet de enige was die geschalloderd is.

Deze Aurelia ziet er altijd zo uit, zelfs al is het nog zo'n jong uitziend exemplaar als dit. Vrolijk floterde ie in 't rond, waarbij er soms een snoekduik tot in de kern van de geschoren haag genomen werd. Vreemd gedrag.

De tuin toont duidelijk al tanende herfsttoestanden, maar als je hier en daar inzoomt dan blijken er toch nog heel wat bloemen redelijk fris voor te komen.

Op de roos 'Schneewitchen' staan nog steeds enkele prachtige bloemen. 't Vrouwke kocht deze om de heerlijke geur. Erbovenuit steekt nog een ganse bos paarse clematissen - een Jackmanii denk ik.

Oei - nu bedenk ik dat ik toch eens mijn best ga moeten doen om van een aantal cultivars in de tuin de correcte naam op te zoeken. Tegen dat het open tuin is moet er één en ander gekend zijn.

Deze ken ik wel - dat is Geranium Rozanne. Dé succesgeranium van de afgelopen jaren. Daarnaast de uitgebloeide stekelige bloem van Acanthus.

In de moestuin staan een drietal Polygonums 'Blackfield'. Uitgerust met het prachtige donkerrood dat we al jaren zochten. In het voorjaar kunnen ze hopelijk naar hun definiteve plek in de tuin. Rechts een andere Polygonum, waarvan ik de naam niet ken. Die is ons ooit verkeerd geleverd (we bestelden een donkerrode ...) en nu moet ik toch eens vinden welke variëteit we nu eigenlijk kregen.

Rondtsjokkend viel mijn oog plots op deze complementaire bloempjes. De linkse is één of ander éénjarige, Nemesia 'Cherry on Ice', door 't vrouwke aangeschaft in Beervelde, net als de Salvia 'Dysons Joy' 'Hot Lips' rechts trouwens. Die Nemesia bloeit nu al de hele zomer lang! Een super bloempje!

Hortensia Annabelle is haar wit  nu wel kwijt. Sommige bloemtrossen zijn zelfs al volledig herfstigbruin. Rechts een andere Hortensia - weet iemand de naam? Deze heeft evenals Annabelle wit-groenige bloemen, maar dan in een platte tros. Hmm - ik zit nu toch nog even thuis - misschien kan ik best de tijd nemen wat te surfen.

Mijn tuingestruin eindigde bij het tuinhuisje. Het groendak ziet er allesbehalve uit op dit ogenblik. Dat kan je hier zelf beoordelen.
Slechts op de zuidkant staat er een hemelsleutel in al zijn glorie te schitteren. Maar die doet dat dan wel met volledige overgave.

Om ter kortst de winter in

Het hooilandje ligt vol hopen. Geen molshopen maar hoopjes hooi. De grote hopen liggen er sinds vorig weekend, toen ik, genietend van een waterig najaarszonnetje een poging deed nog er nog wat van droog te krijgen. Met één-derde lukte dat. Daar kauwen de geitjes van de buren nu op.

De rest is op hopen blijven liggen. De kleine hoopjes krabde ik vandaag bijeen. Want het hooilandje moet kort de winter in. Kort gemaaid en al het maaisel mooi opgeruimd. Want alles wat achter blijft brengt weer voedsel in de grond. En als je een bloemenrijk grasland wil dan moet er verschraald worden. Dus nauwgezet alle organisch materiaal verwijderen. De komende weken hark ik zelfs nog alle blad bijeen. Het blad gebruik ik als winterbedekking in de moestuin. En het maaisel gaat op de composthoop.

En zo net voor de winter is dit het resultaat dat we willen zien. Een kort gemaaid graslandje met veel open plekjes tussen het groen - een zogenaamde "open zode". Allemaal plekjes waar kruiden kunnen kiemen. En dan krijg je veel bloemen in het gras. En dat is net wat we willen niet?

Dus als je echt wil werken aan een "bloemenweide" - dan komen er deze week nog enkele geschikte zonnige dagen. Doen hoor! 

En dat dan elk jaar tweemaal herhalen - dan word je na gemiddeld zes jaar beloond met een zee van bloemen. Kijk - deze tuinier heeft het allemaal begrepen zie: die heeft zijn kruiwagen ook al volgeladen.  En deze eigenwijze rakker verschraalt zelfs op versnelde wijze - door eerst te "plaggen". En het resultaat mag er zijn! 

Nijlpaard op bezoek?

Deze zijn weg

En deze ook - verdwenen.

Eerst zag alles er nog normaal uit.

En nu ...

Het lijkt wel of een nijlpaard kwam grazen.

De paus heeft zich vergist

De paus heeft zich vergist.
Ik vermoed dat zijn app niet goed werkt.
Of hij kan er niet zo goed mee om, met zijn nieuwe smartphone.
Zijn Paashaas-app gaf nu toch een verkeerd resultaat.
Volgens mij zit ie er een dik half jaar naast.
Want paaseitjes rapen in september.  Dat klopt toch niet?

Maar wel lekker.

Tuinevolutie XXII - 2011

Slanke sleutelbloemen voor de haag

Tijdens de wedstrijd om de titel “meest biodiverse tuin van Vlaanderen”, vorig jaar, vroeg men mij waarom ik eigenlijk meedong.  Eén van de redenen was dat ik het natuurtuinieren lokaal meer onder de aandacht wou brengen.  En dat één van de manieren daartoe, het organiseren van een opentuinendag in onze gemeente zou zijn.  En dat het winnen van deze wedstrijd een sterke impuls zou zijn om dat via en met steun van de gemeentelijke adviesraad georganiseerd te krijgen.  

En omdat mijn tuin die wedstrijd ook nog eens won kon ik niet anders dan woord houden. Wat betekende dat de eerste helft van 2011 haast helemaal in teken van die opentuinendag stond. Want je mag dan wel de financiële ruggesteun hebben van de milieuraad – voor het printen van posters, flyers en brochure; en de logistieke steun van de gemeente – voor het gebruik van één van de feesttenten, maar tenslotte komt veel van het werk toch op enkele personen terecht.  

Je kan niet geloven wat er allemaal bij te kijken komt!  

• In de eerste plaats mogelijke deelnemende tuiniers vinden die hun ekologische tuin een dag wilden openstellen voor het publiek. En die moesten allemaal uit onze kleine gemeente zijn! Gelukkig waren er dat meer dan verwacht! 
• Daarna Velt contacteren om hen te overtuigen ons alsnog te laten meedoen met hun opentuinweekend, alhoewel we natuurlijk maanden te laat waren. Gelukkig werkte mijn enthousiasme heel aanstekelijk en overtuigend. 
• Dan een perstekst maken en deze naar de lokale en iets minder lokale pers rondsturen. 
• Daarna vragen van de pers beantwoorden en ook nog eens het aanbod krijgen van twee – jawel twee – TV-ploegen van Ring-TV om een reportage te komen maken (dat gaf trouwens enige verwarring). 
• Een tweetalige poster maken, vertrekkende van de affiche van Velt, want ja – we leven hier op de taalgrens in een zogenaamde faciliteitengemeente – alles moet dus in de twee landstalen (voor de buitenlandse lezers van dit blog is dit een wellicht onbegrijpelijk, edoch typisch Belgisch staaltje folklore). 
• Foto's maken in de deelnemende tuinen. 
• Deze werden door het biodivers vrouwke verwerkt in een mooie brochure. 
• Die ook nog eens laten vertalen.
• Een fietslus en wandellus uitdokteren die alle tuinen verbindt, en ook nog eens zoveel mogelijk gebruik maakte van trage wegen. 
• Wegwijzers ontwerpen, printen en uitsnijden, plastificeren en op bamboestokjes bevestigen. 
• In heel veel winkels in de ruime buurt affiches ophangen en flyers leggen (liefst net naast de pin-automaat). 
• Naar allerlei plantenbeurzen trekken om er flyers uit te delen. 
• De brochures laten printen op zoveel exemplaren.
• De avond voor de opentuindag de wegwijzers gaan plaatsen langsheen het parcours. 

... En dan tegelijk ook nog eens onze eigen tuin presentabel maken voor de opentuindag …

Grote zilverreiger

Helemaal aan het begin van het jaar was er een grote zilverreiger die blijkbaar al van de plannen wist want die kwam al eens langs voor een inspectie van het tuinvijvertje! Die zilverreiger kwam zoeken of er wat visjes onder het ijs te vinden waren. Pech – want het is een salamandervijvertje. Vissen komen er niet in! 

Grote zilverreiger speurt naar voedsel in ons tuinvijvertje

En voor salamandertjes was ie veel te vroeg in januari. De eerste gaan pas in maart op pad naar de vijver.

Alpenwatersalamander op weg naar de vijver

We deden zelf ook een inspectieronde door de tuin. We trachtten ons daarbij voor te stellen dat we de tuin voor het eerst zagen en probeerden zo te ontdekken wat er eigenlijk nog storend is in de tuin. Want als je er dagelijks met je neus op zit, dan krijg je daar een beetje een blinde vlek voor.

Zo bleken de doorgangetjes tussen de buxusvakken aan de kruidentuin wel een beetje te steil en glad. Ik maakte met behulp van enkele stoeptegels wat treden. Ik wou geen bezoekers die onderuit gingen.
Zo enkele maanden voor een opentuindag was eigenlijk een ongelukkig moment voor een zware ingreep, maar de appels in het hooilandje moesten dringend gesnoeid worden. Nou ja, gesnoeid … als je twee derde van de kruin wegnemen nog snoeien kan noemen … Gelukkig stonden er tegen dat de bezoekers langskwamen al weer groen op.  

De kinderborder was een onverzorgd boeltje geworden. Dat ruimde ik dus op en zaaide er gazon.

Achteraan de tuin, in het met taxus omboorde perceeltje dat ooit deel uitmaakte van de moestuin lag nog steeds zwarte landbouwplastiek als onkruidbestrijder.  Deze ging weg en werd vervangen door houthaksel. 

Het graanakkertje was al enkele jaren een probleem. Graan wou er wel groeien maar de graanakkeronkruiden wilden maar niet, of beter, konden maar niet (die werden steeds door die slakken opgevreten). Ik vermoedde dat ondertussen de zaadbank wel langzaamaan uitgeput raakte en dus bestelde ik nog wat zaadmengsels voor ‘eenjarige bloemenweides’.

Voorjaar en vroege zomer 2011 werd een opvallend droog seizoen. Ik herinner me dat het ongeveer drie maand nauwelijks regende. Het was het eerste jaar dat ik met de tuinslang uitrukte om borderplanten van verdroging te redden. En wat ook nog eens opvallend was: de eerste regenbuien vielen op de dag ná onze opentuindag - was dat geen geluk hebbben?!

De dag zelf was een succes, mede door dat uitzonderlijke weer! We haalden die dag onder een wolkenloze hemel vlot de 30°C. In de tuin wemelde het dan ook van de vlinders, bijtjes en zweefvliegen. Maar het waren vooral de libellen en waterjuffers die de aandacht trokken. Of was dat omdat iedereen op zo’n warme dag gewoon aangetrokken werd door het tuinvijvertje? 

Er vloog heel wat rond: 

Azuurwaterjuffers en Vuurjuffers zorgden voor nakomelingen

Een Platbuik vond een stokje een geschikte rustplek.

Azuurwaterjuffer

De eerste bezoekers konden nog het ontpoppen van een grote libel live meemaken

De bezoekers die dit spektakel mistten moesten zich tevreden stellen met wat huidjes...

... of met een keizerslibel die eitjes kwam afzetten op het Drijvend fonteinkruid

Het lantaarntje was ook van de partij - met zijn "lichtje"!

Lantaarntje

Topper van de dag was het blitsbezoek van een Weidebeekjuffer!

De groene kikker was ook van de partij en bekeek het allemaal wat verlekkerd.

Apart bezoek die dag was de TV-ploeg van  Ring TV. 
Die ging in vier van de zes tuinen langs en maakte er een mooie reportage van:

Samen met de TV-ploeg van Ring-TV op zoek naar moois in het gazon

De Cameraman zoomt in op het wuivende graanveldje

Geïnterviewd door Liesbeth Bernolet

Maar het belangrijkst waren toch de bezoekers.  Die dwaalden door de tuin in kleine of grote groepjes en vergaapten zich aan al het moois.   
   

  

In totaal passeerden die zaterdag 165 bezoekers door de tuinen. Dat gaf een tevreden gevoel, vooral omdat we niets dan positieve kritieken hoorden.

Je kan je indenken dat we de rest van het jaar iets minder intensief met de tuin bezig waren. Of het zou dan intensief genieten zijn van de herinneringen aan de opentuindag en genieten van de tuin zelf en zijn bewoners.

Steenrode heidelibellen en Houtpantserjuffer in de nazomer

Naar het eind van het jaar toe moest ik onder het mes. Er was een probleem met de knie. En daardoor was ik een tijdje thuis en kreeg ik het idee om tijdens die periode eens aan iets te beginnen dt al lang door mijn hoofd speelde. Ik wou een boek maken over onze tuin. Maar al zoekende en doende op het internet veranderde dat idee algauw in iets anders ... 

Misschien startte ik beter een blog over mijn tuin? 

En ik moest eigenlijk niet zo lang nadenken over een naam. Natuurlijk zou dat "De biodiverse tuin" moeten heten.

Tuinplan 2011

Terug naar het begin van de tuinevolutie-reeks? Klik hier voor 1990