"Is 't wéér zover?" vroeg ze, toen ik probeerde stiekem binnen te sluipen, in de hoop het te herstellen alvorens ze het merkte.
Maar helaas - het wàs al opgemerkt. "Ja", antwoorde ik met een zucht - "weeral, ja"
"Hoeveel deze keer?" was klassiek de er op volgende vraag.
Ik keek even achterom, naar de tuin. En raadde maar: "Toch een goeie meter, denk ik - zoals altijd".
"Zet jij de klokken dan weer goed?" zei ze met een dwingend toontje.
"Ok, doe ik - eerst mijn gerief halen." Pff - stom klusje, dacht ik. En nu is mijn ritme nog weg ook.
"Ik wist het meteen hoor! - de radio viel uit, ... en mijn strijkijzer ook", zei ze nog, ietwat overbodig. Ja, - want zo weet ze het toch steeds?
Het wordt toch echt tijd om eens ne nieuwe te kopen, dacht ik. Er blijft ècht niet veel meer van over na al die jaren. Misschien iets voor mijn verjaardag, bedacht ik - zo weet ik toch nog iets.
"Hoeveel blijft er nog over?" vroeg ze dan.
"Mmm - echt niet veel", antwoordde ik - "misschien de helft nog".
"Misschien kan je dat eens voor je verjaardag vragen - zo weet je toch nog iets" zei ze nog, terwijl ik langs haar sloop, richting werkplaats.
Terwijl ik de zekering weer aanzette hoorde ik haar vanuit de keuken "Zet ge de plomb weer aan? Ik wil verder strijken hé!" En met enige nadruk: "Uw T-shirts!".
"Ik doe die klokken straks wel, Ok?", zei ik terwijl ik tevoorschijn kwam met schroevendraaier en bektangetje. "Ik wil die haag vandaag nog af hebben".
"Ok - maar niet vergeten hé?", zei ze - "het is zo'n stom klusje. Gij moet toch iedere keer zo lomp doen met diene draad."
Ik zag haar grijns en huppelde al wat vrolijker de trap af - en de tuin in. "Ja hoor, dat vindt ge ècht grappig hé?", riep ik nog.
Nog twintig meter te gaan... en dan is ie op.
In een vergeten uithoekje van Vlaams-Brabant wordt sinds 1990 een tuin ekologisch beheerd. Na jaren vonden de bewoners de titel "biodiverse tuin" heel passend! Voortdurend verwonderd over wat hier allemaal rondvliegt, kruipt en zwemt willen we deze rijkdom blogsgewijs met jullie delen. Welkom in onze tuin!
Volgens mij gaat een nieuwe draad ook niet helpen. Misschien ineens een heggeschaar op benzine vragen voor je verjaardag :D
BeantwoordenVerwijderenmij is het nog niet overkomen maar ook bij de haagscheer van mijn vader is er al aardig aan de kabel gewerkt. Idem bij zijn grasmachine. Zelf werk ik ook het liefst met apparaten op elektriciteit: stekker in en 't marcheert.
BeantwoordenVerwijderenHaha, herkenbaar. Mijn draad hangt aaneen met "suikertjes". ;-)
BeantwoordenVerwijderenEn toch: leve de machines op elektriciteit. Veel lichter om te hanteren, een pak minder luidruchtig en vervuilend én ze starten altijd.
Oei! Gelukkig neemt de echtgenote het humoristisch op!
BeantwoordenVerwijderenMijn grasmachine eet ook graag kabel. Gevolg van de laatste keer: 5 gesprongen spots in de keuken. Manlief heeft de kabel wel gerepareerd :-)
BeantwoordenVerwijderenFantastisch stukje :-) Ik ben vooral fan van het luik 'Uw T-shirts' :-) (ik heb één keertje een elektrische heggeschaar geleend van mijn broer. En jawel hoor... :-))
BeantwoordenVerwijderenLeuk geschreven! Ik zie het zo voor me..
BeantwoordenVerwijderen