Geen regen, geen drup

Het gerommel op de achtergrond deed me omhoog kijken. Dat was nu al anderhalf uur bezig, dat bijeen pakken van die wolkenmassa’s, dat dreigende gegrom op de achtergrond. Maar nog steeds niks, geen drup.

Maar toch voelde ik me een beetje belachelijk. Had ik de tuinslang ontrold, want met de ecotuindag in het verschiet zondag wou ik toch een extra boost geven aan de tuin. En wat die mankeerde de laatste weken was water. Wat zeg ik, maanden eigenlijk! Ons kleine regenmetertje is die afgelopen periode nooit gevuld geraakt. De regenopvangput is al verschillende keren drooggevallen, maar gelukkig heb ik achterin de tuin nog een ouderwetse grondwaterput, en kan ik die reserve aanspreken.

Dus stond ik wat te sproeien. Voelt wat dwaas aan met die onweerswolken rondom me, maar de planten zijn er wel blij mee. Ik hoop dat ze nu nog snel wat extra bloemen openen, voor de bezoekers zondag.

Toch maar nog eens de buienradar gecontroleerd … *zucht* … weer niks. Onze kleine gemeente slaagt er maar weer eens in, net tussen enkele buien door te laveren.  Misschien rond half elf nog een kans – er komt nog een laatste front aanschuiven uit Frankrijk.

***

Bij het opstaan onmiddellijk naar buiten gekeken. Weer niks. Geen regen gehad, geen drup gevallen.

Vanavond misschien toch weer de tuinslang bovenhalen. Wat een verschil met vorig jaar …

Optisch composteren

“Je weet toch dat glas niet op de composthoop mag”, zei het biodivers vrouwke.

“Haha – grappig hoor” lachte ik haar opmerking weg. 

“Zo heb je er ineens vier” zei ze nog.

“Ja, ik wist het dat ik hem nu ergens zou terugvinden. Nu ik ‘em eindelijk vervangen had – zo gaat dat hé.”

Om dit gesprekje te duiden, moet ik even twee weken terugspoelen.

Want toen ben ik naar de brillenzaak getrokken. Dat was nodig, nadat Dochter, onder invloed van overenthousiaste puberhormonen, door onbedwingbaar armgezwaai mijn enige bril ongeveer onherstelbare schade toebracht. Enkele jaren terug had ik twee brillen, maar mijn werkbril was op raadselachtige wijze verdwenen. En sindsdien nog niet opgedoken.

In de winkel ging ik in op een aantrekkelijk aanbod van de verkoopster (of was het omgekeerd?) en toen had ik opeens drie brillen: een nieuwe werkbril met stevig montuur, een herstelde bril en een oude zonnebril die nieuw glas op sterkte kreeg. Dochter greep dat achteraf aan als vergoelijking – dat het dankzij haar was dat ik een goeie deal geslagen had. Het kind is slim. Puberirritant, maar slim.

Maar er bleef het raadsel waar mijn oude werkbril naar toe was. Al twee jaar was die weg. Gewoonweg verdwenen. Niet dat het een enorm verlies was, want het ding was al eens bij het snoeien door een rondzwiepende tak – ook last van hormonen? - van mijn hoofd geslagen. Daarna had ik er dan nog mijn voet opgezet waardoor het een wonder mag heten dat ik het nog min of meer in vorm kon wringen.

Een schoonheid was het dus niet meer, maar ik kan het niet goed verdragen dat een nuttig voorwerp zomaar verdwijnt.

Maar nu is ie dus terecht! Na een verblijf van twee jaar in een composthoop werd ie opeens weer opgevorkt. Bij het zeven van de compost rolde ie zomaar voor mijn voeten!

En na een spoelbeurt en wat olie op de scharniertjes blijkt het ding nog best bruikbaar als werkbril.
Ik moet gewoon eens langs bij de brillenwinkel, want de silicone neussteuntjes zijn als enige onderdeel wel gecomposteerd.

“Dag mevrouw, kan U op deze bril van die nieuwe neusdingetjes monteren?”

Ik kan me nu al de blik van afgrijzen op het gezicht van de verkoopster voorstellen. Weliswaar aantrekkelijk, maar vol afgrijzen.

verjongingskuur voor de haag

Redelijk gedurfd vond ik dat, zo zes weken voor de VELT ecotuindag een haag halveren in hoogte.

Maar het was nodig. Vorig jaar was het zo'n miezerig verzopen seizoen dat alles snakte naar wat zon en warmte. En die hoge haag nam te veel van dat weinige licht weg van de border.

Dus kocht ik me een nieuwe en langarmige snoeischaar en knipte in enkele avonden de helft van de centrale cirkelvormige haag weg.

Dat resulteerde in een hoop meer openheid in de tuin. Plotseling kan ik de borders rond de cirkelterras over de haag heen zien en vanop de cirkelterras zie je nu het hooilandje en de appelaars.

Het resulteerde ook in een hele hoop takken, welke kort daarna verhakseld werden en nu een knisperig paadje vormen. 

Alleen hoop ik dat, nu de kou eindelijk voorbij is, die haag zich eindelijk begint te sluiten. Want het is nu geen zicht zo, met de open tuindag in het verschiet. Nog drie weekjes te gaan, dus er mag schot in komen.