Vind ik dit nu lekker? ... vraagt ze zich af,
want de noodzaak blijkt haar wat te ontgaan.
want de noodzaak blijkt haar wat te ontgaan.
Mmm ... misschien is het toch wel ok.
Het is tenslotte toch voor een goed doel, niet?
In een vergeten uithoekje van Vlaams-Brabant wordt sinds 1990 een tuin ekologisch beheerd. Na jaren vonden de bewoners de titel "biodiverse tuin" heel passend! Voortdurend verwonderd over wat hier allemaal rondvliegt, kruipt en zwemt willen we deze rijkdom blogsgewijs met jullie delen. Welkom in onze tuin!
zondag 31 maart 2013
dinsdag 26 maart 2013
Pedagogisch onverantwoord tuinieren
Kijk, langs deze kant van de tuin zie je deze vogelonvriendelijke constructie. Hier mogen de vogelkes niet komen, ondanks het feit dat ik er volop onwaarschijnlijk lekkere zaadjes uitstrooide.
Totaal pedagogisch onverantwoord, want daar wordt hun alles verboden en nog geen tien meter verder wordt hun alles toegestaan.Want hier op deze trap zijn al tientallen kilo's vogelvoeder gestrooid! De vogelkes worden er op haast schandalige wijze vetgemest. Buffet à volonté!
En vreten dat die vogels doen! Moest het zo koud niet zijn en ze al die energie niet onmiddellijk opgebruiken we zouden ze binnenkort kunnen rollen. Misschien moet ik wat minderen.
Oh ...
Oei ...
Oeps ... te laat.
Met dank aan AnneTanne voor de inspiratie en de titel ;-)
vrijdag 15 maart 2013
Tuinevolutie XV - 2004
Ik probeerde die winter een zelfgeknutselde mussendakpan uit, met goed succes! Was het een goed concept of was het de steeds groter wordende schaarste aan goede mussennestplaatsen, ik weet het niet – maar de nestplek werd meteen geadopteerd.
In tweeduizend en vier werkten we een aantal zaken af die we de voorgaande jaren opstartten. En werd er vooral genoten, van de tuin en van het gezin. Dat buitenleven beviel Dochter heel goed. Met de botjes aan op het terras, of in de zandbak – het is overal even leuk! En ik maar zitten stralen van geluk, en onderwijl nog meer plannetjes maken - want lang stilzitten, dat is niet echt iets voor mij.
 |
| links de kruidentuin, rechts de afgewerkte, maar nog te voegen trapwangen en pontificaal in het midden een Euphorbia polychroma - één van de beste blikvangers in de lente |
Jarenlang dekte ik de moestuin ’s winters af met een stuk landbouwfolie, kwestie om in de lente geen last te hebben van onkruid. Maar dat folie verslijt me toch te snel en dat is toch maar vies afval. Dus ben ik van tactiek veranderd zodra ik kippen had. Vanaf dan kon ik de moestuin ‘s winters afrasteren en er de kipjes vrijuit laten scharrelen. Goed voor hun, goed voor de eierkleur en minder werk voor mij – iedereen blij.
De moestuin werd afgeboord met betonplaten, want we wilden de zaak een beetje strakker aankleden met een buxushaagje er rond. Maar ik wou vermijden daarmee in de toekomst steeds in de wortels van die buxussen te spitten. Dus moesten er betonplaten als harde grens komen. En verder werd er ook nagedacht over de aanleg van een permanent paadje doorheen de moestuin. Het moest breed en stevig worden, en ik wou er ook wat ouwe bakstenen in kwijt.
Maar eerst moest ik nog een Framboos uitvorken die al jaren probeerde mijn moestuin te veroveren. Ik vermoed dat het een wilde framboos was, want er stonden echt te weinig vruchten op om hem te behouden, en woekeren dat dat deed! Die geniepig ondergrondse kruipstengels zaten al overal!
Op een mooie dag in de zomer werd het luchtruim boven het dorp geteisterd door een lawaaierig helikoptertje, dat overal heen-en-weer vloog en boven de huizen bleef hangen. Enkele weken laten werd ons duidelijk wat dat geweest was, toen een verkoper van deur tot deur ging met luchtfoto’s. Natuurlijk konden we daar niet aan weerstaan, maar had ik het geweten, ik had meer vaart gezet in het snoeien van mijn haag. Je kan rechts de dubbele spiraal wel zien, maar in geschoren staat had het duidelijker geweest.
Op die foto zie je goed dat de moestuin (rechts bovenaan de foto) die zomer ingepalmd werd door kalebassen, pompoenen en pompurken. We hadden wel zeven rassen gezaaid en die deden het opperbest. Jongste zoon begon een winkeltje en verkocht tegen Halloween aan bijna zeshonderd stuks sierfruit!
In de berm langs een perron van een lokaal stationneke zag ik enkele jaren geleden een Boslathyrus groeien. Daar had ik zaad van geoogst, gezaaid en die klimmer deed het goed, zich vasthoudend aan de paal van het vogelvoederhuisje! Boslathyrus is een zeldzame, in het wild voorkomende verwant van de Reukerwt. Maar ze is in tegenstelling tot de Reukerwt, een vaste plant. De bloempjes zijn weliswaar kleiner, maar van een mooi rozerood. Veel minder flashy dan bvb. de Brede lathyrus.
 |
De blauwe border zag er dank zij de ingreep van vorig jaar al een stuk beter uit!
|
En nu de bomen en struiken groot begonnen te worden, begon de tuin stillekesaan zijn uiteindelijke structuur te onthullen.
 |
bleekgeel: hooiland
zonnegeel: border
bleekgroen: gazon
lichtgroen: struiken
groen: boom
zwartgroen: haag
bronsgroen: lianen of klimplanten
zwart: landbouwplastiek
beige: akker, en kippenren
lila: kalkgrasland (ook op groendak)
staalblauw: moerasje
rood: akkeronkruidenreservaatje
bruin: constructie
grijs: verharding |
Terug naar het begin? Klik hier voor 1990
Verder lezen? Klik dan HIER voor het jaar 2005.
woensdag 13 maart 2013
De vogelhuisdroom
Als kind woonde ik op een appartementje in Brussel, met een terrasje op drie-hoog van twee op één meter, met een betonnen rand waar net drie geraniumbakken op pasten. Maar toch was er natuur aanwezig. Er was een inbouwkast op dat terras, en die was bovenaan open. En daar huisden mussen op. Meerdere families! Na jaren was dat een nestpakket geworden van wel een halve meter dik. En langs het terrasje liep een verluchtingsbuis tegen de muur. En in die hoek, op een bevestigingsring, huisde nòg een familie mussen - die hadden geen plek meer in het mussenappartement.
Mijn ouders lieten dat gewoon zitten - niet uit luiheid, maar omdat ze mussen tof vonden. En zo kreeg ik - onbewust - mijn eerste les in respect voor de natuur mee.
En later droomde ik van een eigen huis, en eigen tuin. En dan droomde ik van een woning waar zowel mens als dier thuis zou zijn. En met dier had ik dan vooral vogels in gedachten. Ik droomde gekke ideetjes zoals ganse vogelhuiswanden - holle muren met invliegopeningen waar mus, mees en bonte vliegenvanger een thuis konden vinden. Ik droomde over dakranden vol zwaluwnesten en over een zolder waar de kerkuil een plaatsje kon krijgen.
Dromen inderdaad, want de werkelijkheid kan anders uitdraaien... want ondertussen weet ik dat vogels die nestelen behoorlijk wat lawaai maken, veel vuil achterlaten en op de koop toe ook nog eens last kunnen hebben van nestparasieten. Dus die echt ìn de woning nemen is riskant.
Want ik heb ondertussen een eigen woning. De appartementsmuur voor holtebroedende vogels is er niet gekomen - wegens praktische redenen (hoe kuis je die nesten uit?) en de zolderconstructie liet geen geschikte opening voor de kerkuil toe. En de naïeve poging om een mezenkastje te maken die gebruik maakte van een "vide" onder het schuine dak is op een fiasco uitgelopen! Ik moest in allerijl de invliegopening weer dichtmaken en die mezen een alternatief aanbieden onder vorm van een "gewoon" buitenshuis nestkastje ... want die mezen maakten zò veel lawaai dat we niet meer aan een volledige nachtrust toe kwamen. Die vogels zetten hun wekker veels te vroeg als je het mij vraagt! En de ganse tijd maar timmeren op die invliegopening - alhoewel die groot genoeg was voor koolmezen!
De spreeuwen deden het op hun manier: heel fars - gewoon inbreken. Ze vonden een klein gaatje onder een nokdakpan en hadden daar zo snel een broedsel dat de Jongste zoon dat seizoen elke ochtend wakker werd door het gekrab, gepiep en gefladder van een nest jonge spreeuwen pal boven zijn hoogslaper! Ja - want jonge vogeltjes weghalen konden we toch niet doen! Het volgende seizoen heb ik die toegang voor die krakers dichtgemaakt en ze een mooie nestkast een meter lager tegen de muur gegeven. Daar broeden ze sindsdien elk jaar.
Zwaluwnesten heb ik hangen - maar de zwaluwen zijn er (nog?) niet. Er zit al wel een vogeltje in, tijdens deze winter, maar ik moet nog uit-vogelen ;-) welk één het is.
Maar één ding heb ik al kunnen uitproberen: een zelfgemaakte mussendakpan! Ik kocht zo een speciale verluchtingsdakpan, sneed een stuk uit het plastieken roostertje (dat bedoeld is om vogels er uit te houden!) en kleefde aan de onderkant een cementen nestplek.
Die had ik gemaakt door de dakpan om te keren, er een plastieken zakje gevuld met zand op te leggen en dan met behulp van wat kippengaas en cement een nestkom te boetseren op dat zandzakje. Daarbij lette ik goed op dat die nestkom goed aansloot op de vorm van de dakpan - want daar zou dat moeten worden vastgelijmd. Na de droogtijd kon ik het zandzakje verwijderen en de nestkom vastkleven met wat cementlijm.
En dan het dak op om er één dakpan uit te halen en te vervangen door deze mussendakpan. Je moet er wel op letten dat de nestkom niet tè groot is, want het onderdak (bij mij gelukkig een vel soepele plastiek) moet er nog onder door kunnen.
En zo is er toch een klein stukje van een droom waargemaakt. En de overige vogels - die hebben genoeg plek in de rest van de tuin.
Hé, het sneeuwt en vriest nog steeds - misschien heb je tijd om ook zo'n dakpan ineen te knutselen?
En mocht je bezig zijn je huis te bouwen - of er één te restaureren : er bestaan nu al écht van die inbouwnestkasten! Mijn droom van indertijd is werkelijkheid geworden! Je kan ze HIER bestellen. En ze kunnen open - voor de schoonmaak - in mijn ogen onmisbaar. Er bestaat zelfs een mussenvide! Maar DIT is nu toch wel mijn favoriet - het mussenappartement! Ik moet dringend op zoek naar een muur waar ik zoiets nog in kwijt kan!
Mijn ouders lieten dat gewoon zitten - niet uit luiheid, maar omdat ze mussen tof vonden. En zo kreeg ik - onbewust - mijn eerste les in respect voor de natuur mee.
En later droomde ik van een eigen huis, en eigen tuin. En dan droomde ik van een woning waar zowel mens als dier thuis zou zijn. En met dier had ik dan vooral vogels in gedachten. Ik droomde gekke ideetjes zoals ganse vogelhuiswanden - holle muren met invliegopeningen waar mus, mees en bonte vliegenvanger een thuis konden vinden. Ik droomde over dakranden vol zwaluwnesten en over een zolder waar de kerkuil een plaatsje kon krijgen.
 |
| Naief ideetje voor een nestmuur. |
Dromen inderdaad, want de werkelijkheid kan anders uitdraaien... want ondertussen weet ik dat vogels die nestelen behoorlijk wat lawaai maken, veel vuil achterlaten en op de koop toe ook nog eens last kunnen hebben van nestparasieten. Dus die echt ìn de woning nemen is riskant.
Want ik heb ondertussen een eigen woning. De appartementsmuur voor holtebroedende vogels is er niet gekomen - wegens praktische redenen (hoe kuis je die nesten uit?) en de zolderconstructie liet geen geschikte opening voor de kerkuil toe. En de naïeve poging om een mezenkastje te maken die gebruik maakte van een "vide" onder het schuine dak is op een fiasco uitgelopen! Ik moest in allerijl de invliegopening weer dichtmaken en die mezen een alternatief aanbieden onder vorm van een "gewoon" buitenshuis nestkastje ... want die mezen maakten zò veel lawaai dat we niet meer aan een volledige nachtrust toe kwamen. Die vogels zetten hun wekker veels te vroeg als je het mij vraagt! En de ganse tijd maar timmeren op die invliegopening - alhoewel die groot genoeg was voor koolmezen!
De spreeuwen deden het op hun manier: heel fars - gewoon inbreken. Ze vonden een klein gaatje onder een nokdakpan en hadden daar zo snel een broedsel dat de Jongste zoon dat seizoen elke ochtend wakker werd door het gekrab, gepiep en gefladder van een nest jonge spreeuwen pal boven zijn hoogslaper! Ja - want jonge vogeltjes weghalen konden we toch niet doen! Het volgende seizoen heb ik die toegang voor die krakers dichtgemaakt en ze een mooie nestkast een meter lager tegen de muur gegeven. Daar broeden ze sindsdien elk jaar.
Zwaluwnesten heb ik hangen - maar de zwaluwen zijn er (nog?) niet. Er zit al wel een vogeltje in, tijdens deze winter, maar ik moet nog uit-vogelen ;-) welk één het is.
Maar één ding heb ik al kunnen uitproberen: een zelfgemaakte mussendakpan! Ik kocht zo een speciale verluchtingsdakpan, sneed een stuk uit het plastieken roostertje (dat bedoeld is om vogels er uit te houden!) en kleefde aan de onderkant een cementen nestplek.
Die had ik gemaakt door de dakpan om te keren, er een plastieken zakje gevuld met zand op te leggen en dan met behulp van wat kippengaas en cement een nestkom te boetseren op dat zandzakje. Daarbij lette ik goed op dat die nestkom goed aansloot op de vorm van de dakpan - want daar zou dat moeten worden vastgelijmd. Na de droogtijd kon ik het zandzakje verwijderen en de nestkom vastkleven met wat cementlijm.
En dan het dak op om er één dakpan uit te halen en te vervangen door deze mussendakpan. Je moet er wel op letten dat de nestkom niet tè groot is, want het onderdak (bij mij gelukkig een vel soepele plastiek) moet er nog onder door kunnen.
En zo is er toch een klein stukje van een droom waargemaakt. En de overige vogels - die hebben genoeg plek in de rest van de tuin.
Hé, het sneeuwt en vriest nog steeds - misschien heb je tijd om ook zo'n dakpan ineen te knutselen?
En mocht je bezig zijn je huis te bouwen - of er één te restaureren : er bestaan nu al écht van die inbouwnestkasten! Mijn droom van indertijd is werkelijkheid geworden! Je kan ze HIER bestellen. En ze kunnen open - voor de schoonmaak - in mijn ogen onmisbaar. Er bestaat zelfs een mussenvide! Maar DIT is nu toch wel mijn favoriet - het mussenappartement! Ik moet dringend op zoek naar een muur waar ik zoiets nog in kwijt kan!
zondag 3 maart 2013
Lentelijstje
AnneTanne - je weet wel, die bekende blogster met de verdwijnende of onbereikbare blog ;-) - die vroeg ons hoe het staat met de plantenbloei in onze tuin op 1 maart. Ze maakte een lijstje die ze gaat trachten binnen een weekje te updaten - als haar server niet doorbrand of zo ;-)
Bij ons is het nog erg kalm op dat vlak - ik kan nauwelijks een lijstje maken.
De Hazelaar krijgt er al zin in, de katjes zijn al aan het zwellen maar staan nog niet open. De sneeuwklokjes daarentegen staan wel in bloei en de Driekleurige krokusjes vertonen al kleurige bloemknopjes. Verder zie ik in het bosje al prille bloeistengels van Wilde narcis, net als sommige van de Trompetnarcissen in het hooilandje wagen ze het er al op, alhoewel zware vorst nu gevaarlijk voor hun is.
Bij ons is het nog erg kalm op dat vlak - ik kan nauwelijks een lijstje maken.
De Hazelaar krijgt er al zin in, de katjes zijn al aan het zwellen maar staan nog niet open. De sneeuwklokjes daarentegen staan wel in bloei en de Driekleurige krokusjes vertonen al kleurige bloemknopjes. Verder zie ik in het bosje al prille bloeistengels van Wilde narcis, net als sommige van de Trompetnarcissen in het hooilandje wagen ze het er al op, alhoewel zware vorst nu gevaarlijk voor hun is.
 |
| Sneeuwklokjes onder de Mispel |
 |
| Wilde narcisjes in het "bosje" |
 |
| Driekleurige krokusjes (Crocus sieberi 'tricolor') in het gazon |
Toch wel straf ...
"Toch wel straf vind ge niet?" zei hij tijdens het ontbijt.
"Wat dan?", vroeg ze, de slaap uit haar ogen wrijvend.
"Wel - overal zien ze kepen ...
... en sijzen, ...en zelfs een goudvink!
Ze zien ze van de kempen tot in West-vlaanderen weet ge!
... en nu ook al putters!.
... en hier niet." klonk het ietwat klagerig.
"Wat dan?", vroeg ze, de slaap uit haar ogen wrijvend.
"Wel - overal zien ze kepen ...
... en sijzen, ...en zelfs een goudvink!
Ze zien ze van de kempen tot in West-vlaanderen weet ge!
... en nu ook al putters!.
... en hier niet." klonk het ietwat klagerig.
"Hmm - en die dan? Is dat niet goed dan?" zei ze terwijl ze met een blik over zijn schouder naar buiten keek.
...
En toen kon zijn dag niet meer stuk :-)
zaterdag 2 maart 2013
Loksneeuw.
Sneeuw? Je zou denken van wel, als je deze foto ziet.
Maar wat je ziet is geen sneeuw of rijm, maar een lichte neerslag van coccolieten. Met gulle hand uitgestrooid door mezelf. Doe ik elk jaar, maar meestal gebruik ik de gekorrelde vorm. Deze keer kocht ik de poederversie, maar nu zie ik weer waarom ik de voorgaande jaren overgestapt was op korrelkalk - dat werkt properder. Vooral toen ik na afloop mijn broek en tuinvestje schouwde - ik leek wel een molenaarsknecht.
Blijkbaar heb ik wel erg gul én krachtig rondgestrooid, want er hangt van die 10 kg zelfs een lading tegen de stam van appelboom.
Nu is er afgelopen maand wel nog echte sneeuw en ijs geweest. Op één dag zelfs wat schuiverig met de wagen - gelukkig geen brokken. Maar ik link in gedachten sneeuw en ijs liever aan mooie verstilde beelden zoals dit mosje op de brievenbus.
Maar goed, dat rondstrooien met zeewierkalk moet toch wel als loksneeuw gewerkt hebben, want de dag er na werden we bij het opengooien van de gordijnen verrast door een twee cm dik laagje, dat gedurende de ochtend nog vlot verdubbelde. Dus na een slee, blijkt poederkalk nu ook al sneeuw aan te trekken! De plotse sneeuwval is bij veel bloggers niet ongemerkt voorbijgegaan - iedereen had het er over.
Dit weekend is het alweer tijd voor de op-het-eerste-gezicht foto van maart!
En die kan je zien door naar HIER door te klikken.
Maar eerst nog een detailbeeld van de Ratelaartjes - sinds de vorige maand zijn die nauwelijks gegroeid. Hoe zou je zelf zijn, als je telkens weer door sneeuw bedolven wordt? Maar ze groeiden toch genoeg om al een ietsie-pietsie meer te zien van de eerste blaadjes. Alhoewel zo petieterig klein tonen ze toch al die kenmerkende gekartelde rand. Dus wie van mij deze zomer zaadjes van Grote ratelaar ontving - het is tijd om eens te gaan checken ;-)
Abonneren op:
Posts (Atom)