Goed voor de kraaien

Een zwiepend strootje rank en snel,
kent het klonen o zo wel

Draagt het broed trots als een kroon
en zwicht niet voor wind of ijdel gehoon

“Ha! Dat heeft geen bloemen en lijkt wel gras -
voor een bloemplant geeft dat toch geen pas?!”

"En 't geeft de melk een rare smaak -
Boer Jan vindt dit geen leuke snaak!"

Toch aten ridders fors in 't blik
beschuitjes wijnlook bij hun prik.

Het winters hooiland is zijn domein.
Wijl gras en bloem slaapt – dit is zijn geheim:

Sprietig blad en sjampignon -
die pompen voedsel naar de grond.

In een bolleken zo pietluttig klein -
een mini-juintjen - ‘t Lijkt veels te fijn

om in de zomer hoog en rank
uit te pakken met kopjes zilverblank.

Bol-barstensvol nieuw en pril geluk,
een twintig-broedsel – wat een truc!

Soms ongeduldig - kiemt in de lucht,
soms drogend – klaar voor de grote vlucht

Dus roffel de trom en sla op de gong!
Dit sprietje verdient een eigen song …

of rijmpje, of plek in elkeen’s tuin
Want dit is mijn lievelings ajuin!

Allium vineale
Kraailook 
- de biodiverse tuinier -
Een gekunsteld rijmpje, speciaal voor gedichtendag

Keukenstokje

Twee weken geleden werden we al gevraagd mee te doen met dit stokje.  Stokje? vroeg ik me af toen ik dat woord las - wat is dat nu weer?  Nu loop ik blijkbaar weer achter in het beheersen van blog-terminologie.  Stokje blijkt de Nederlandstalige tegenhanger te zijn van meme.  Nee, dat lees je niet zoals het Vlaamse mémé, maar zoals miem.  Maar ik vind stokje leuker.  Het doet denken aan het stokje dat men doorgeeft in een estafette, wat wellicht ook de bedoeling is.
 
Maar ik dwaal af - ondertussen staan we al wat ongeduldig te schuifelen aan de ingang, want het doel van dit stokje was elkander eens een blik te laten werpen op je interieur.  Nu krijg ik wel een beetje het vliegend sch..t van tv-programma's als "komen eten", waar de gasten tussen de voorgeschotelde maaltijden eens rondneuzen in huis.  Meestal horen daar dan de meest gortige commentaren bij.  Dus had ik wel wat mijn bedenkingen bij het concept.  Maar zoals steeds kan mevr. Onderdeappelboom het allemaal zo goed uitleggen dat ik toch maar overstag ben gegaan - en ik vond het eigenlijk wel ontwapenend zoals ze tegen haar eigen privacy-regels in, haar leefkeuken showt.
 

Maar kom verder binnen, en doe de deur snel dicht want het vriest nog steeds buiten.  En zijt een beetje stil want ze liggen allemaal nog in bed.  Ik ben namelijk op zaterdag meestal de eerste op.
Ge kunt het wel een beetje zien aan de lichtinval, dat het nog vroeg is.  Dus niet luid beginnen roepen van aaah en ooohhhh - hoe schoon!  Doe een beetje ingetogen.

En ja, mevr. OnderdeAppelboom en fotografiemadam Ilse, dat is inderdaad dezelfde Ikea keuken als die van U.  Inclusief dezelfde spoelbak.  Die past daar natuurlijk wreed goed bij niet?  En ziet er ongelooflijk "landelijk" uit.  Een woord waar hier al eens smakelijk mee gelachen wordt, in buien van zelfspot dan - want ons interieur is meer van dat.  Nu hebben we het bij het aankopen onszelf echt niet moeilijk gemaakt, want zelfs de handvatten en de tegels zijn identiek als die in de showroom.  Kijk - als ge het goed vindt dan moet ge toch niet moeilijk doen niet? 

De tegels zijn van die "Metro" tegels, en nooit eerder zijn tegels sneller aangeschaft.  We hadden ze dus in de showroom bij de keuken gezien, en toen we naar de tegelwinkel gingen, hadden we netgeteld nog 10 minuten voor de winkel dichtging.  Geen tijd om te kiezen of te staan dubben dus - en misschien gelukkig maar - want de keuze in zo'n winkel is immens!

Maar kijk gerust rond - wat ziet ge?  De vrijdagavond-rotzooi is gelukkig weg.  Dat wil zeggen de afwas is grotendeels weg, de stapels post en boekskes en rondslingerd speelgoed van de Dochter is opgeruimd.  Want als mijn biodivers vrouwke dat moet aanschouwen tijdens het zaterdagochtend-ontbijt, dan zakt het humeur enkele graden ;-)   En krik dat nog maar eens op ...

Dus het is wel wat opgeruimd, wat niet wil zeggen dat alles weggestopt is.  De opgeruimde staat wordt ook gekenmerkt door het groene handdoekje die over de keramische kookplaat gedrapeerd is.  Dat moet zo van 't vrouwke, maar vraag me niet waarom.  Rechts zie je de koffie-zjatten van Douwe Egberts hangen - daar hebben we al een hele serie van.  Links ervan de grote blauwe waterkoker, nodig om mijne thee te bereiden. Ik maak altijd een hele thermos vol.  Groene met munt - daar kom ik dan een dag mee toe.  Moet ik doen, want ik ben ne theedrinker die verslaafd is aan koffie.

Als ge uw blik naar links verschuift zie je ons "lastige hoekje" - zoals bij velen denk ik - verstopt achter de frigo.  Rechts in de hoek de plateau waar de afwas op verzameld wordt.  Zo hebben we er twee.  De andere staat op het afwasmasjien in de berging, om de propere zaken terug naar de keuken te vervoeren.  Lang geleden logeerden we eens in een vakantiehuisje mét afwasmasjien, en toen we terug thuis waren wilden we er - tegen oorspronkelijke ideeën in - toch één hebben.  Maar dus moest ie in de berging, wegens geen plaats voorzien in de keuken.

Nog verder naar links zie je het eetkamer-deel van de leefruimte, want zowel keuken als eetkamer als zitkamer is één ruimte.  Je ziet de boekenkast, goed gevuld met boeken over plant en dier, over koken en over reizen en de wereld.  Maar ook wat thrillers van 't vrouwke en wat "biebelokes", zoals een hele verzameling kindjessuikerdozekes en aanverwanten.  De tafel is een uitschuifbaar model - dat kan tot tien - twaalf man herbergen, mits niet te breed geschouderd.  Boven de tafel een kaarsenkandelaar.  Links, net buiten beeld, een groot schuifraam met zicht op de tuin.

In het midden van de foto, tegen de grond, ziet ge een kartonnen dozeke met een lapje stof in.  Dat is daar blijven staan na dat Bo, onze jongste poes, dat opgeëist had als speeldomein en uitvalsbasis - letterlijk - voor zotte uitvallen naar haar ma - ons Toulouse.

Doe enkele stappen naar voor en draai U om, dan krijgt ge het zicht op de keuken vanuit de eetkamer.

Op het tablet tussen de twee ruimtes een diamantorchis en wat klein figurtjes, gekocht op vakanties.  Zo van die  kleurrijk beschilderde beestjes met van die heen-en-weer wiebelende koppekes.  Erboven een Halloween-knutselwerkje van de kinderen - een spinnenweb waar ondertussen ook echte webjes in te vinden zijn :-) 

Het werkblad van de keuken heeft een rond uiteinde.  Dat hangt wat over en is makkelijk om aan te werken.  Zelf uitgezaagd uit zo'n groot werkblad.  Tegen de deur naar de berging een prikbord met ... ja, met wat eigenlijk?  Nogal veel, en vanalles.

Links op de hoek van de kast de post en natuurlijk wat brollekes die iedereen daar altijd op achterlaat, tot grote en eeuwigdurende frustratie van 't vrouwke, want ze slaagt er niet in ons dat af te leren!

Richt nu de blik eens naar rechts.

Dan ziet ge het ontbijttafelke. Inderdaad tafelke, want voor vier is dat nogal klein.  Maar meestal wordt het ontbijt in de week toch in verspreide slagorde genomen.  Ik moet me al haasten om samen met het vrouwke te ontbijten - ik ben nen diesel hé, en 't vrouwke een sportvoiture.  De Jongste zoon komt pas aan tafel twintig minuten voor de bus vertrekt (!) en de Dochter - die ontbijt op 't gemak bij Oma en Opa voor dat ze aan 't school wordt afgezet.  Dus zo'n klein tafelke is goed genoeg, en doet ons denken aan de tijd dat we nog met ons tweetjes waren.

De poezen Toulouse en Bo, moeder en dochter, zitten of liggen op post voor het raam - vogelkes kijken, want ge ziet het voederhuisje staan buiten.  Links en rechts worden ze geflakeerd door de verzameling tropische orchideeën.  Links tegen de muur staat een klimplant, die normaal langs het plafond slingert tot tegen de deur.  Maar die is enkele maanden geleden gesnoeid en nu staat ie wat magerkes.

Schuift weer wat dichterbij, in de keuken.  Nu ziet ge langs waar ge binnenkwam, de achterdeur.  Want ge hebt natuurlijk eerst eens de biodiverse tuin bezocht, alvorens binnen te komen.
De deur wordt bewaakt door ne pluchen tochthond.  En die bewaakt ook de etensbakjes naast de deur. 

Op het werkblad, naast het opdienplateauke, ziet ge een kleine voorraad vetbollekes en een open broodzak - met droog brood, allemaal voor de vogelkes.

Voila, ge zijt rond.  Rest nog een blik in 't verleden, want die keuken is niet altijd een "Duvbo"-keuken geweest.  Dat was pas in 2010, na dat 't vrouwke iedere keer dat we eens in den Ikea waren, extatische kreten van verrukking slaakte bij het zien van die keuken.  Dus ik wist al enkele jaren dat het onontkoombaar was - de make-over van onze keuken ...

In 1998 was dat nog een model "Rejal", zo één in 't groen gebeitst. 

Ik heb wat foto's van voor, tijdens en na de make-over:

 

De gelige wandbedekking was toen "tijdelijk" - er zouden ooit tegels komen ...

 

 

Start van de make-over: het blok onder het werkblad heeft al een nieuwe configuratie en een aantal van de deurtjes zijn al vervangen. 

 

een week later waren alle deuren en zijpanelen vervangen en is de nieuwe afwasbak ook al geïnstalleerd. De "tijdelijke" wandbedekking is ook al gestript en de onderliggende massief houten muur is terug zichtbaar.

 

 

Volgende fase: gyproc geplaatst en al de helft van de Metro-tegeltjes geplakt.

Alle tegeltjes zijn geplakt!

 

 Tegeltjes gevoegd en sierlijsten geplaatst. 

De werkbladen zijn afgeschuurd en opnieuw gevernist en

alle handige stangen om keukengerief aan te hangen zijn er ook.

Grappig is, dat het kaars-lampeke dat tegenwoordig boven het werkblad hangt, eigenlijk beter bij de ouwe keuken pastte, en het olielampeke van vroeger, beter bij de huidige keuken.  Maar dat kleurrijk lampeke kregen we enkele kerstmissen geleden van het Lief van de oudste, en dus mag dat daar gerust nog een tijdje hangen! :-)

En wie neemt nu dat stokje over?

Jammer... 't Is voorbij...

Krammen tellen

Nu vertoef ik af en toe in het gezelschap van vogelaars.  Nu, ja - af en toe - eigenlijk geregeld, want enkele van mijn collega's zijn nogal die-hards.  Zo van die kerels die voor ze ergens op reis gaan al de vogelgeluiden uit die streek van buiten blokken, of een reeks locaties op kaart aanduiden waar zeker deze of gene vogel te aanschouwen valt.  Geheime informatie die ze aan elkaar uitwisselen, via gespecialiseerde webstekken en zo.  En tijdens de maaltijd hebben ze het dan over de gold-crested darken woodpecker, spectacular warbler of de greater whitewinged lowlandhopper of zo ... Ik kan de namen nooit onthouden, maar ze zijn ook allemaal in 't Engels - want die beestjes vind je langs hier niet.

Het heeft soms echt wel weg van een stoere-jongens-onder-elkaar-clubje, waar je pas bijhoort als je kan uitpakken met de meest spectaculaire soort of reis.  Met verhalen van uren op het ijs liggen in een klein camoeflagetentje om dan dat éne fantastische kiekje te maken - mogelijke prijswinnaar van de wildlife photographer of the year!    Ik ben - toegegeven - stiekem een beetje jaloers op zoveel doorzettingsvermogen, maar het is niet aan mij besteedt.  Geef mij maar de makkelijke beestjes.  Een driedaagse naar le Lac du Der om de kraanvogels op hun weg naar het zuiden te zien, of een uitstap naar die straat in Brussel waar je nog Vliegend hert kan zien, dat lukt nog net.  Zaken waar succes gegarandeerd is, zodat je de kinderen ook enthousiast genoeg houdt om de volgende keer ook mee te willen.   En volgende zomer wil ik met Jongste zoon voor dag en dauw toch eens Bevers aan 't werk zien.  Al wat moeilijker - vooral om zo'n puber uit bed te krijgen - maar dat moet nog lukken.

En verder haal ik mijn hart op aan de beestjes die onze biodiverse tuin aandoen.  En geniet ik van de mooie plaatjes die de collega's schieten op hun reizen.  Maar ik ken ze goed genoeg om te weten dat ook zij nog hun hart kunnen ophalen aan onze gewone huis-tuin-en-keuken vogeltjes.  En gelukkig maar!  Want ze kijken toch altijd met ongeveinsde interesse naar de foto's uit mijn tuin, alhoewel de helft van de kritische uitlatingen dan draaien rond de technische kwaliteiten van de foto zelf - en de truuks hoe het beter te doen.  Er wordt me bvb steeds weer een driepoot aangeraden.  Maar ik vertik het met zo'n onding rond te sjouwen. 

Goed - dit is ook zo'n foto waar ik weer uiterst blij mee ben.  Technisch stelt ie niet veel voor, maar ik ben gewoon blij dat ik er een bewijsje van heb!  Eindelijk aanschouwden we eens een vlucht Kramsvogels in de tuin! 

Keek ik net met het biodivers vrouwke door het raam.  Want ik had in de voortuin in de Gelderse roos een pindanetje en een vetbol opgehangen, en we waren benieuwd of er al iets op af kwam...
En toen was daar opeens een Merel, en in zijn kielzog die erg-mooie-lijster ... en toen opeens de frank die viel - "Hé - dat is geen lijster - dat is een Kramsvogel!"  En terwijl hetzelfde tafereeltje zich afspeelde als met die punker van overlaatst, zwermden plots wel twintig Kramsvogels door de voortuin.  Hoop en al duurde het amper één minuut.  Ze hapten snel een hoop bessen uit de struik en gingen er dan vandoor - een onbekende bestemming tegemoet.

Wow ...  toch blij mee!

Ik hoop echt dat ze binnen twee weken terugkomen.
Want dan tellen ze mee.

Tuinevolutie XII - 2002

Aan een tuin heb je nooit gedaan.  Dan doe je ergens weer ideetjes op, of zie je zaken die beter of anders moeten.  Plannen worden sneller gemaakt en gewijzigd dan je ze kan uitvoeren.  Maar op zich is dat niet slecht, want zo kan je ze bijvijlen tot ze echt goed zijn.  En het was niet anders in 2002. 

Die boogdoorgang doorheen de haag die we in ‘99 maakten was zo goed gelukt dat ik er nog één wilde. Maar dan wel met een andere vorm. Die eerste doorgang ziet er een beetje uit als een tunneltje. Deze zou heel vlak moeten worden. Dus lieten we in 2002 de takken links en rechts van de doorgang wat doorgroeien, met het doel deze dan in de winter met elkaar te verbinden tot een boog.

Het stallinkje werd afgewerkt en daarmee kon ook de varenborder verder ingericht worden. Half in de schaduw van het huis, half in de schaduw van de krulwilg, was die noordoostzijde van het huis heel geschikt om er een collectie varens en bosplanten kwijt te kunnen.

De border die we vorig jaar dicht bij het huis aanlegden zag er al heel goed uit!

2002 was een speciaal jaar voor mij. De jongste spruit werd vroeg in de zomer geboren. Ik liep al sinds het voorjaar met een glimlach van hier tot ginder – wetende dat het ditmaal een dochter ging zijn.  Niet dat ik niet tevreden ben met de zoons, maar na drie stuks - toch blij met verandering!

De Jongste zoon en mijn pasgeboren Dochter

En dat gaf ons genoeg energie om nog eens een groot, en moeilijk werk te beginnen. Er moest nog steeds een degelijke trap komen naar de tuin. We zaten daar nu eenmaal met 1.2m hoogteverschil, en sinds de bouw van ons huis nog steeds met wat losse, in de helling ingegraven stapstenen als trap. 

Dat was een heel werk! Die helling moest uitgegraven worden in trapvorm, rekening houdende met de hoogte van de treden en de dikte van de beton. Dan moest er een bekisting gemaakt worden, betonnetten gesneden en geplooid als versteviging en tenslotte moest er zo snel mogelijk twee kubieke meter beton gemengd worden. De voorbereidende werken namen al behoorlijk wat tijd in beslag en konden op het gemak gebeuren, maar het betongieten zelf moest snel. Moe dat we waren na dat laatste weekend! Maar blij met een stevige trap.

Maar daarmee was het werk niet gedaan! Want zo’n betonnen trap is wel stevig, maar niet echt mooi. Er moesten daarna nog trapleuningen gemetst worden, en een mooie betegeling. Nu begon ik nog niet in 2002 aan dat werk, want ik moest aan de noordkant nog een klein trapje gieten –ik was nu toch gerodeerd. En ook nog de fundering gieten voor een muurtje rond het terras – als verlengde van de trapwangen. 

Clematis en Vingerhoedskruid – geslaagde combinatie

Maar genoeg over beton. In de bloemenweide  bloeiden er voor het eerst Ratelaars! Vanaf nu zou dat nog eens vooruitgaan met die biodiversiteit!

In diezelfde bloemenweide werden ook twee Wilde appels uitgeplant.  En vooraan aan de straat, waar de kerstboom gestaan had, plantte ik een linde.  Deze had jaren in een kleine pot gestaan, in een poging er een bonsai van te maken.  Maar een linde is daar echt niet geschikt voor, met die grote bladeren.  En ik denk dat het een Zomerlinde is, of een Hollandse linde - alleszins één met grote bladeren.  Ik heb 'em gekweekt uit zaad dat ik ooit op de Brugse stadswallen verzamelde.  

De kruidentuin begon ook goed gevuld te raken.

En achteraan in “het bosje” nam de eerste najaarsstorm de Spaanse aak te grazen! Die had twee spillen, en één ervan begaf onder het geweld! Wat een scheur dat dat achterliet! Ik vreesde echt voor de ganse boom. Ik heb die wond zo goed als het kon gladgebeiteld en er dan een dikke laag lacbalsam op gesmeerd. Op hoop van zegen. 

Maar dat was niet de enige verandering daar in het "bosje".  Al van vorig jaar vroeg ik me af waarom er daar zo snel na elkaar enkele Mispels dood gingen.  Toen viel mijne frank opeens (vermoedelijk zo traag omdat die in 2002 een euro geworden was), en wist ik dat het de notelaar was!  Die hielp met behulp van scheikundig/biologische oorlogsvoering de omstaande bomen en struiken om zeep!  Allelopatie noemen ze dat, met een moeilijk woord.  Juglon maakt ie - met zijn wortels, en dat moest gedorie gedaan zijn - dus zaagde ik 'em om.  Ik had nog twee andere notelaars, dus dat maakte niet uit - noten genoeg. 

Spijtig genoeg namen de woelmuizen daar een voorbeeld aan en zaagden ze op hun beurt ook een boom om - een jonge appelboom, in de bloemenweide.  Vandaar het aanplanten van de Wilde appels - ter vervanging.

Dat de tuin al veel structuur krijgt is goed te zien op deze winterse overzichtsfoto.



bleekgeel: hooiland
zonnegeel: border

bleekgroen: gazon

lichtgroen: struiken

groen: boom

zwartgroen: haag
bronsgroen: lianen of klimplanten

zwart: landbouwplastiek

beige: akker, en kippenren

lila: kalkgrasland (ook op groendak)

staalblauw: moerasje

rood: akkeronkruidenreservaatje

bruin: constructie
grijs: verharding

Terug naar het begin? Klik hier voor 1990
Verder lezen? Klik hier voor 2003

Op het eerste gezicht - 2013

Twee op-het-eerste-gezicht foto's voor de prijs van één - was dat niet het wachten waard?  Want we zijn al in de helft van de maand en nu had ik nog steeds niks gepost!  Maar de sneeuwval van dit weekend maakt dat ruimschoots goed - ik kon het mij niet laten om er nog een tweede foto bij te plaatsen.  En al zeker niet omdat ik mijn nieuw fototoestel wou uitproberen!

Jullie krijgen - zoals beloofd - dit jaar elke maand een zicht op de bloemenweide in de biodiverse tuin.  Nu ja, bloemenweide...  eigenlijk is dit een slechte naam, want het is geen weide.  Hier staat niks te grazen.  OK, soms kan ik wel dromerig voor me uit staan kijken, zo op de steel van mijn hooivork leunend - en vertoon ik dan wellicht enige gelijkenis met een koe die een rijdende trein ziet voorbijtsjokken - maar grazen doe ik niet.   Bloemenrijk hooiland zou dus beter zijn als naam. 

Maar toegegeven, bloemenweide bekt wel beter dan bvb Glanshaver-hooiland.  En al zeker makkelijker dan stel-je-voor "Arrhenatheretum elatioris"!  Want helaas - dit zijn inderdaad de wetenschappelijke namen voor het soort grasland dat hier groeit en bloeit.  Ligt moeilijk in de mond, maar het heeft wel iets niet?

Ja heus - dit is niet zo maar een graslandje hé!  Je vindt er kei-veel van de typische soortjes die in zo'n Glanshaver-hooiland kunnen voorkomen.  Maar die had ik al eens opgesomd, dus val ik jullie hier nu niet mee lastig.  Ik laat jullie gewoon van het beeld genieten.

januari 2013

Hmm - nu valt er zo in januari nog niet veel te zien in het hooilandje.  Het gras staat kort ... Het is op dit beeld wel duidelijk dat ik het kort te winter laat ingaan.  Want te veel gras dat 's winters blijft staan verdorren zou de kiemplantjes van de bloemplanten verstikken.  En we doen het toch vooral voor die bloemen niet?  Eerlijk gezegd ga ik daar ik daar nogal ver in - want als de bladeren gevallen zijn dan ga ik er nog eens overheen met het grasmasjien - om de blaadjes op te stofzuigen.

Wat is er dan wel te zien, als zelfs de herfstblaadjes weg zijn? Wel - meestal staat het graslandje vol met sprietjes Kraailook.  Dat profiteert er in de winterperiode van dat het geen last heeft van het gras.  De koning te rijk!  Alle ruimte voor zich!  Maar nu, met die sneeuwval, kan ik er geen foto meer van maken.  Maar dat houden jullie tegoed. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



februari 2013

Veertien dagen sneeuw kregen we, en tegen dat februari begon was het voorbij.  Het zonnetje smolt alles op recordtempo weg!  En daarmee kwam al dat frisse groen weer te voorschijn!

Nu was ik misschien net iets te vroeg om deze foto te nemen.  Had ik nog een dagje gewacht dan kon je al zien dat ik onmiddellijk begonnen ben met het snoeien van de appelbomen.  Maar dat zien je dan wel op de volgende foto uit de reeks. 

Tussen het gras krioelt het al van de kiemplantjes.  Nu het wat zachter is zijn er al verschillende soortjes volop in actie geschoten - met Grote ratelaar en Pinksterbloempjes op kop!

Nu dat zonnetje zo fel op de wintertuin schijnt zie je goed dat de vensterbank vol potten staat.  Allemaal oranjerieplanten die er beschut (koel maar zonder vorst) en in het volle licht de winter doorbrengen.  Er zijn er enkele bij die we uit Madeira meebrachten - zoals Paradijsvogelbloem en Siergember. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



maart 2013

Ziezo!  De appelbomen zijn gesnoeid! Maar als ik dit beeld vergelijk met dat van januari, zie ik eigenlijk nog niet veel verschil.  Misschien zijn die sprietjes wat hoger geworden, maar dat is het dan wel geweest.  Verder zie je een lichte witte waas over het grasland.  Dat is de kalk die ik uitgestrooid heb.  Dat doe ik jaarlijks.  Want een aantal van de soortjes die ik er uitzaaide, houden wel van een extra portie kalk.

Want in een poging om de soortenrijkdom nog wat hoger te krijgen, hab ik nog eens een bestelling bij Cruydhoeck gedaan om wat van de ontbrekende soorten te bekomen.  Grasmuur, Kleine klaver, Bevertjes, Liggende klaver, Knolboterbloem, Weideklokje, Goudhaver, Wondklaver, Betonie en Blauwe knoop.  De Wilde weit die ik bestelde voor het graanakkertje, heb ik verdeeld over het graanakkertje en dit hooilandje, om de kans op slagen te verhogen.
Margriet en Gewoon duizendblad stonden er vroeger ook al, maar ik heb die nu teruggezaaid, want ik vind die gewoon prachtig!  Ik begrijp eigenlijk niet waarom die verdwenen zijn, maar ik vermoed dat die naaktslakken daar voor iets tussen zitten.  Daar ga ik dit jaar iets aan doen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

april 2013

Vorige maand de appelbomen gesnoeid, deze maand heb ik de Boswilg die in de wilde heg staat aangepakt.  Die groeit veel sneller dan de rest in de haag en moet dus vaker ingekort worden.  Je ziet het gat links van de wintertuin.

Terwijl ik deze foto maakte wou onze jongste poes Bo er ook weer opstaan.  Show geven in het midden van het beeld.  Op imaginaire beestjes jagen denk ik, want ik zie behalve wat strootjes, nog niks bewegen.

In het hooilandje maakt alles zich klaar voor een echt lente.  De Paasbloemen waren er iets te vroeg bij en de bladeren hebben een behoorlijke knauw gekregen door die vele opeenvolgende sneeuw en dooi periodes.  Ik hoop dat er toch nog enkele bloemknoppen in bloei geraken.  En nu valt me voor het eerst op hoe sterk het aantal narcissen gedaald is.  Ooit plantte ik er hier zeven honderd!  En er waren jaren dat ze vlot in zaad raakten en dat het hooilandje vol jonge narcisseplantjes stond.  Zouden die slakken ... ?

Maar ik verwacht tegen volgende maand al wat kleur!  Misschien moet ik vanaf nu twee foto's per maand maken, want het kan rap gaan in zo'n hooilandje.  Voor je het weet is er al een bloei van één of andere soort voorbij en stond het niet op beeld.  En ik verwacht dat het vanaf deze week snel gaat gaan!  Naar het schijnt gaat de temperatuur omhoog en dan zullen al deze plantjes hun verloren tijd inhalen!  Het gaat ook regenen, en misschien is dat wel nodig, want het is eigenlijk wel droog geweest.  Je ziet dat de kalk die ik uitstrooide nog niet volledig is ingespoeld.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

mei 2013

En bam!  Plotsklaps is alles groen!  De haag staat vol blaadjes, de appelbomen lopen vol bloesems en het gras springt gewoon de grond uit!  De natuur heeft toch wat lang moeten wachten niet?  En haalt haar schade nu dubbel in. 

Dat er al mooie dagen zijn geweest zie je ook aan het gordijn in de veranda.  Dat hangt open omdat ook de dubbele deuren al eens open gestaan hebben.  Om die heerlijke lentelucht binnen te laten en die bedompte wintersfeer buiten te jagen.  Weg er mee!  Het gordijn is er om de vliegen buiten te houden.

Wat ook opvalt is dat er een boompje weg is.  Het rechtse van de drie, een wat moeilijk groeiend wild appelaartje, het ik verplant.  Het stond wat raar in het hooilandje en werd er ook telkens ondergronds aangevallen door woelmuizen.  Ik heb het verplaatst naar een plek in de geschoren heg.  Maar daar vertel ik nog wel eens over - in een ander blogje.

In het hooilandje zijn de toefen Beemdooievaarsbek goed zichtbaar.  De verdomde slakken beginnen alweer te kauwen op de bladeren van de Trompetnarcissen en als je goed kijkt zie je links wat bleekroze bloempjes: de eerste Pinksterbloempjes in bloei!  Die trokken al een oranjetipje aan.  Op de heg zijn er enkele roestplekken van gevlekte zandoogjes en er dwarrelde al een icarusblauwtje voorbij. 

De lente is er eindelijk!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

juni 2013

Maar die lente duurde wel erg lang!  Tenslotte kwam de switch van herfstachtige lente naar voorzomer vrij plots. 

In het hooilandje ging de strijd tegen het overdreven aantal naaktslakken voort.  Een high-tech wapen als nematoden bleek tekort te schieten.  Natuurlijk kunnen we hier geen korrel inzetten, want die breken af in fosfaten.  En dat soort van bemesting kunnen we missen als kiespijn, op een veldje waar verschraling beheermaatregel nummer één is.  Dus grepen we terug naar de aloude techniek van het wegvangen.  Zoals elders vermeld ging dat nog makkelijk want ze zitten allemaal op de Trompetnarcissen. 

Maar genoeg daarover!  Met al dat slakkengedoe was ik bijna vergeten de op-het-eerste-gezicht foto van juni te posten. 

Wat is het verschil met het beeld van vorige maand? 

De appelbomen staan volop in blad.  In het gras hebben de Scherpe boterbloemen het overgenomen de Pinksterbloempjes.  Achteraan tegen de heg gaan de (uiterst grote) Groot streepzaden open en je ziet dat ook de grassen aan hun bloeispurt begonnen zijn.  Je kan het niet zo goed zien op de foto, maar de bloeistengels beginnen zich te vormen.  Binnenkort is dit één en al wuivende halmen van Glanshaver.  Het Glad walstro en de Veldzuring gaan mee in de race naar het licht.  Andere soorten zoals de Beemdooievaarsbek en de Beemdkroon hebben hun plekje in de zon allang gereserveerd.  Die houden er een andere strategie op na.  Die drummen met veel blad en volume de rest weg.  En de Kraailookjes?  Die zijn gewoon te smal en lang en staan al lang boven alles uit.  Die beginnen nu al aan het vormen van hun broedbolkopjes. 

Wat je niet ziet, omdat ze te klein zijn tussen dat grote geweld, zijn de Gevlekte orchisjes.  Die zijn dit jaar in supervorm en begonnen op 1 juni al hun eerste bloempjes te ontvouwen.  Dat ze wat in de schaduw staan van de overige graslandplanten is niet zo erg.  Eigenlijk vinden ze dat wel leuk. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

juli 2013

Bam!  Plots is het beeld vol kleur!  Al enkele weken domineert het flamboyante geel van de Grote ratelaars het hooilandje.  De Gevlekte orchisjes en de Beemdkroon deden hun best om daar met wat bleekblauw tegengewicht aan te geven, maar dat lukte pas toen de Beemdooievaarsbekken meededen.

Nu staat het hooilandje wel op zijn bloemrijkst.  Het tere wit van de minuscule bloempjes van het Glad walstro valt zelfs helemaal niet op, in al dit geweld - ook al zijn ze met zoveel.  Ertussen zie je de hoge halmen van de Glanshaver.  De Gevlekte orchisjes staan in het midden van het hooiland in beeld.

Eigenlijk zou hier meer wit moeten te zien zijn!  De bermen staan op dit ogenblik vol Margrieten.  En hier is - frustratie! - nog steeds geen resultaat te zien van al die zaadjes die ik uitstrooide.  In al mijn ongeduld trok ik wat Margrieten uit de berm, sneed er de bloem af en plantte het restant wortelrozet in het hooilandje.  En nu check ik af en toe eens of de slakken de nieuw-ontluikende tere blaadjes niet oppeuzelen.  Tot nu toe alles ok.  Misschien volgend jaar toch weer Margrieten?

De haag rechts in beeld heeft zijn eerste snoeibeurt gekregen.  Die staat er mooi gladjes bij.  Tussen wilde heg en appelbomen wordt het weer wat donker.  Ik zal deze herfst weer eens de wilde heg wat moeten inkorten.

En nu valt me opeens iets op wat me op de foto van juni ontgaan is - dat het dak weer tersluiks ingepalmd wordt door de trompetbloem.  Ooit plantten we deze klimplant op de hoek van het huis.  Maar omdat ie elk jaar weer loskomt van de gevel heb ik 'em eens weggesnoeid - dacht ik.  Maar blijkt die plant toch heel persistent te zijn.  En kwam ie gewoon terug uit een stukje achtergebleven wortel.  En elk jaar tracht ie het dak te veroveren.  Op zich zou dat geen probleem zijn, mocht ie niet de vervelende gewoonte hebben om altijd onder de dakpannen door te ranken.

De doornloze braam staan tegen de muur te pronken met veel bloemstengels.  Tegen half augustus wordt dat weer bramen snoepen!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

augustus 2013


Als we uit verlof terugkeren dan is het steeds weer schrikken te zien welke veranderingen het hooilandje weer doormaakte. Alles ziet er veel meer dor uit. Het heeft natuurlijk ook nauwelijks geregend terwijl we weg waren en dat heeft natuurlijk zijn effect. Bovendien ziet het er wat verward uit, na die paar zomerse warmte onweders die we ondertussen over ons heen kregen..

Opvallend is dat plots al het geel en blauw weg is. Ratelaar en Beemdooievaarsbek zijn uitgebloeid en maken nu hopen zaden. Zo ook de Gevlekte orchisjes, de Kraailookjes en het Glad walstro..

Het wit van de Grote bevernellen voert nu de boventoon, hier en daar versterkt door een Gewone bereklauw. En je kan het niet zien op de foto, maar er staan toch enkele Rapunzelklokjes in bloei. Ik vreesde al dat ik er geen één zou hebben, dit jaar... Wat ik volgend jaar zeker niet zal hebben zijn de Margrieten die ik uit de wegberm haalde ... de slakken kregen ze toch te pakken :-(

Van zodra de Ratelaars rijp zijn, haal ik de bosmaaier uit. Als dan de Gevlekte orchisjes nog moeten uitrijpen, dan maai ik er wel omheen. De meeste staan toch in een troepje bijeen, dus dat lukt wel. Die volgen dan tegen eind augustus of begin september..

Ik hoop dat het hooilandje nog wat blijft overeind staan, want er komen regendagen aan. Want als alles plat ligt, dan maait dat moeilijk. Zijn jullie net als vorig jaar geïnteresseerd in wat zaden?
.
Rechts komen de sprieten van de heg in beeld piepen. Maar dat blijft altijd staan tot er gemaaid is, en dan kan ik er aan om te snoeien.

En nu ga ik de eerste bramen eens proeven zie.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

september 3013

En bramen konden er volop geplukt worden dit jaar!  Vandaar dat die ladder er staat – geen zin om die weg te nemen, want elke dag is er wel een halve kg rijp!  Ik vraag me echt af hoe ze dat bij Fruitberg doen … die zijn blognaam kan je vermoedelijk wel letterlijk nemen.  Hier bij de biodiversjes krijgen we die bramen al niet op.  Maar ik ben gelukkig dol op bramengelei J 

Het overige fruit in beeld, de appelbomen, dragen niks wat het vermelden waard is.  Behalve dan veel blad.  En dat na al die snoei-inspanningen van de laatste twee-drie jaar!  Ofwel ligt het echt aan die mottige lentes die we kregen, ofwel moet ik toch eens een cursus fruitbomen snoeien volgen.  Straks eens gaan kijken bij Velt zie.

Wat het hooilandje betreft, dat is zoals vorige maand aangekondigd, al deels gemaaid.  Op de voorgrond bleef een groot deel staan, om de orchisjes toe te laten rijpe zaden te vormen – pfff, dat gaat traag dit jaar, ondanks die warmte en droogte ... 

Maar dat was niet de enige reden waarom nog niet alles gemaaid is.  Op het ogenblik dat ik de bosmaaier uithaalde, tsjirpten de sprinkhanen om ter hardst – om me er aan te herinneren dat ik best ook wat dekking en voedsel voor hun liet staan.

Rechts zie je dat de heg een snoeibeurt kreeg, maar dat ik niet aan die takjes helemaal bovenaan kon zonder ladder.  Dat moet ik toch eens in orde maken – het is geen zicht.

In de veranda zie je dat de kussens van de tuinstoelen ook niet meer opgeborgen geraken.  Ze bleven ’s avonds gewoon op de vensterbank liggen, klaar om ze ’s morgens direct weer te gebruiken.  Want met dat mooie en droge weer hebben we veel buiten kunnen eten, onder de okkernoot.  Dat vind ik nu eens één van de leukste dingen in de zomer zie, zo elke maaltijd in open lucht kunnen nuttigen.  Heerlijk toch, met dat biodivers gewemel rondom zich?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

oktober 2013

Hihi - heb ik nu nog die sprieten op de haag niet weggeknipt.  Nou ja, ik heb elders in de tuin alweer tientallen meters haag geknipt, dus ik was het knippen wel eventjes moe.

In het hooilandje heb ik de tweede helft gemaaid.  Op de achtergrond zie je dat in het eerst gemaaide deel de Beemdooievaarsbekken al volop nieuwe rozetten vormen.  Pal in het midden liet ik nog een bosje staan.  Daar staan een tiental Gevlekte orchisjes bijeen.  Die mogen zich nog volop uitzaaien.

Op enkele exemplaren Groot streepzaad, die aan hun tweede bloei bezig zijn, na - staan hier nu geen bloemen meer.  Van juni tot eind augustus, dat is de hoogtijd voor een bloemenweide.  Als je langer bloemen wenst moet je maar een ruigte kweken.  Of een border - eigenlijk is dat gewoon een geordende ruigte.  Maar dan met cultuurplanten.

Toulouse en Bo vinden dat korte gras wel leuk, de spitsmuizen minder ...

Fruit plukken zit er niet meer in, in oktober.  Er hangen nauwelijks appels op de twee bomen en de bramen zijn er allemaal af.  Misschien tijd om eens aan gelei te beginnen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

november 2013

Sinds vorige week zit de herfst er wel al in.  De appelboom links in beeld “Delbare estival” was in de lente de eerste om blad te krijgen, maar is nu ook de eerste om deze weer te verliezen.  De beuk in de haagdoorgang rechts in beeld vertoont ook al herfstkleuren.

In het graslandje zelf zie je al geen verschil meer tussen het eerst- en het later gemaaide deel.  Overal is het gras weer goed gegroeid.  Alleen de niet gemaaide stukjes onderscheiden zich nog.  Grappig dat de Gevlekte orchisjes pas nu echt goed te zien zijn – de bruingeworden bloeiwijzen staan stijf rechtop in het platvallende toefje gras, in het midden van het beeld.  

Als al het blad afgevallen is – en dat kan nu elk moment gebeuren – dan haal ik voor het laatst het grasmasjien uit.  Niet voor het gazon, maar om nog eens over het hooilandje heen te denderen.  Daarmee maak ik dat het hooilandje kort de winter in gaat én dat tegelijk de meeste blaadjes opgestofzuigd worden.
Ja – ik meen het heel serieus, dat verschralen van het hooilandje.  Nu ja, ik moet wel, want met zoveel bomen en hagen er rond, zou er veel te veel voeding naar toe gaan.  Enkele jaren geleden kwam die tweede maaibeurt trouwens veel vroeger in het seizoen, maar omdat de verschraling zo goed lukte, valt deze nu zo laat dat het gras eigenlijk te kort is om met de bosmaaier af te doen.  Met de grasmaaier gaat het gewoonweg makkelijker.


De ladder staat er nog.  Ik heb namelijk al wat gesnoeid aan de braam.  En ook de potten met de Kaapse lelies staan nog op het terras.  Het wordt nu wel oppassen voor nachtvorst.  Binnenkort schuiven we die potten de wintertuin in.  Die heeft het vrouwke al helemaal opgeruimd, zodat er plaats is voor al die overwinterende planten.  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

december 2013

Het lijkt wel of de herfst van geen wijken wil weten.  Wat een vreemd jaar was het!  Een lente die maar niet doorbrak waardoor de winter plots overging in de zomer en nu dit!  Kijk eens hoe groen alles nog is - ik zie maar weinig verschil met het beeld van vorige maand!  

Natuurlijk zijn de herfstkleuren wat nadrukkelijker aanwezig, maar toch - ik verwachtte al een behoorlijke bladval te zien en de bomen die alle kaal zouden zijn ...  Want viel er op 20 november geen laagje sneeuw?   Maar die vroege winterprik was maar van korte duur.

Door dat vreemde zachte weer ben ik nog net aan de tweede maaibeurt toegekomen.  Stel je voor - normaal valt die ergens eind oktober of begin november.  Ik wacht de laatste jaren tot het meeste blad is gevallen en dan ga ik er gewoon eens overheen met het grasmasjien.  Daarmee zet ik het hooilandje heel kort, en zuig ik tegelijk alle bladeren op.  Zo alles in één beweging - met de jaren ontwikkelt iedereen wel truuken om werk te besparen, niet?

Dus eigenlijk valt er op dit beeld niet veel te zien.  Maar weet je wat?  Ik zal op 1 januari ook nog eens een foto posten.  Als er dan nog geen winter is ...