In een vergeten uithoekje van Vlaams-Brabant wordt sinds 1990 een tuin ekologisch beheerd. Na jaren vonden de bewoners de titel "biodiverse tuin" heel passend! Voortdurend verwonderd over wat hier allemaal rondvliegt, kruipt en zwemt willen we deze rijkdom blogsgewijs met jullie delen. Welkom in onze tuin!
De paus heeft zich vergist. Ik vermoed dat zijn app niet goed werkt. Of hij kan er niet zo goed mee om, met zijn nieuwe smartphone. Zijn Paashaas-app gaf nu toch een verkeerd resultaat. Volgens mij zit ie er een dik half jaar naast. Want paaseitjes rapen in september. Dat klopt toch niet?
Tijdens de wedstrijd om de titel “meest biodiverse tuin van Vlaanderen”, vorig jaar, vroeg men mij waarom ik eigenlijk meedong. Eén van de redenen was dat ik het natuurtuinieren lokaal meer onder de aandacht wou brengen. En dat één van de manieren daartoe, het organiseren van een opentuinendag in onze gemeente zou zijn. En dat het winnen van deze wedstrijd een sterke impuls zou zijn om dat via en met steun van de gemeentelijke adviesraad georganiseerd te krijgen.
En omdat mijn tuin die wedstrijd ook nog eens won kon ik niet anders dan woord houden. Wat betekende dat de eerste helft van 2011 haast helemaal in teken van die opentuinendag stond. Want je mag dan wel de financiële ruggesteun hebben van de milieuraad – voor het printen van posters, flyers en brochure; en de logistieke steun van de gemeente – voor het gebruik van één van de feesttenten, maar tenslotte komt veel van het werk toch op enkele personen terecht.
Je kan niet geloven wat er allemaal bij te kijken komt!
In de eerste plaats mogelijke deelnemende tuiniers vinden die hun ekologische tuin een dag wilden openstellen voor het publiek. En die moesten allemaal uit onze kleine gemeente zijn! Gelukkig waren er dat meer dan verwacht!
Daarna Velt contacteren om hen te overtuigen ons alsnog te laten meedoen met hun opentuinweekend, alhoewel we natuurlijk maanden te laat waren. Gelukkig werkte mijn enthousiasme heel aanstekelijk en overtuigend.
Dan een perstekst maken en deze naar de lokale en iets minder lokale pers rondsturen.
Daarna vragen van de pers beantwoorden en ook nog eens het aanbod krijgen van twee – jawel twee – TV-ploegen van Ring-TV om een reportage te komen maken (dat gaf trouwens enige verwarring).
Een tweetalige poster maken, vertrekkende van de affiche van Velt, want ja – we leven hier op de taalgrens in een zogenaamde faciliteitengemeente – alles moet dus in de twee landstalen (voor de buitenlandse lezers van dit blog is dit een wellicht onbegrijpelijk, edoch typisch Belgisch staaltje folklore).
Foto's maken in de deelnemende tuinen.
Deze werden door het biodivers vrouwke verwerkt in een mooie brochure.
Die ook nog eens laten vertalen.
Een fietslus en wandellus uitdokteren die alle tuinen verbindt, en ook nog eens zoveel mogelijk gebruik maakte van trage wegen.
Wegwijzers ontwerpen, printen en uitsnijden, plastificeren en op bamboestokjes bevestigen.
In heel veel winkels in de ruime buurt affiches ophangen en flyers leggen (liefst net naast de pin-automaat).
Naar allerlei plantenbeurzen trekken om er flyers uit te delen.
De brochures laten printen op zoveel exemplaren.
De avond voor de opentuindag de wegwijzers gaan plaatsen langsheen het parcours.
... En dan tegelijk ook nog eens onze eigen tuin presentabel maken voor de opentuindag …
Grote zilverreiger
Helemaal aan het begin van het jaar was er een grote zilverreiger die blijkbaar al van de plannen wist want die kwam al eens langs voor een inspectie van het tuinvijvertje! Die zilverreiger kwam zoeken of er wat visjes onder het ijs te vinden waren. Pech – want het is een salamandervijvertje. Vissen komen er niet in!
Grote zilverreiger speurt naar voedsel in ons tuinvijvertje
En voor salamandertjes was ie veel te vroeg in januari. De eerste gaan pas in maart op pad naar de vijver.
Alpenwatersalamander op weg naar de vijver
We deden zelf ook een inspectieronde door de tuin. We trachtten ons daarbij voor te stellen dat we de tuin voor het eerst zagen en probeerden zo te ontdekken wat er eigenlijk nog storend is in de tuin. Want als je er dagelijks met je neus op zit, dan krijg je daar een beetje een blinde vlek voor.
Zo bleken de doorgangetjes tussen de buxusvakken aan de kruidentuin wel een beetje te steil en glad. Ik maakte met behulp van enkele stoeptegels wat treden. Ik wou geen bezoekers die onderuit gingen. Zo enkele maanden voor een opentuindag was eigenlijk een ongelukkig moment voor een zware ingreep, maar de appels in het hooilandje moesten dringend gesnoeid worden. Nou ja, gesnoeid … als je twee derde van de kruin wegnemen nog snoeien kan noemen … Gelukkig stonden er tegen dat de bezoekers langskwamen al weer groen op.
De kinderborder was een onverzorgd boeltje geworden. Dat ruimde ik dus op en zaaide er gazon. Achteraan de tuin, in het met taxus omboorde perceeltje dat ooit deel uitmaakte van de moestuin lag nog steeds zwarte landbouwplastiek als onkruidbestrijder. Deze ging weg en werd vervangen door houthaksel. Het graanakkertje was al enkele jaren een probleem. Graan wou er wel groeien maar de graanakkeronkruiden wilden maar niet, of beter, konden maar niet (die werden steeds door die slakken opgevreten). Ik vermoedde dat ondertussen de zaadbank wel langzaamaan uitgeput raakte en dus bestelde ik nog wat zaadmengsels voor ‘eenjarige bloemenweides’.
Voorjaar en vroege zomer 2011 werd een opvallend droog seizoen. Ik herinner me dat het ongeveer drie maand nauwelijks regende. Het was het eerste jaar dat ik met de tuinslang uitrukte om borderplanten van verdroging te redden. En wat ook nog eens opvallend was: de eerste regenbuien vielen op de dag ná onze opentuindag - was dat geen geluk hebbben?! De dag zelf was een succes, mede door dat uitzonderlijke weer! We haalden die dag onder een wolkenloze hemel vlot de 30°C. In de tuin wemelde het dan ook van de vlinders, bijtjes en zweefvliegen. Maar het waren vooral de libellen en waterjuffers die de aandacht trokken. Of was dat omdat iedereen op zo’n warme dag gewoon aangetrokken werd door het tuinvijvertje? Er vloog heel wat rond:
Azuurwaterjuffers en Vuurjuffers zorgden voor nakomelingen
Een Platbuik vond een stokje een geschikte rustplek.
Azuurwaterjuffer
De eerste bezoekers konden nog het ontpoppen van een grote libel live meemaken
De bezoekers die dit spektakel mistten moesten zich tevreden stellen met wat huidjes...
... of met een keizerslibel die eitjes kwam afzetten op het Drijvend fonteinkruid
Het lantaarntje was ook van de partij - met zijn "lichtje"!
Lantaarntje
Topper van de dag was het blitsbezoek van een Weidebeekjuffer!
De groene kikker was ook van de partij en bekeek het allemaal wat verlekkerd.
Apart bezoek die dag was de TV-ploeg van Ring TV. Die ging in vier van de zes tuinen langs en maakte er een mooie reportage van:
Samen met de TV-ploeg van Ring-TV op zoek naar moois in het gazon
De Cameraman zoomt in op het wuivende graanveldje
Geïnterviewd door Liesbeth Bernolet
Maar het belangrijkst waren toch de bezoekers. Die dwaalden door de tuin in kleine of grote groepjes en vergaapten zich aan al het moois.
In totaal passeerden die zaterdag 165 bezoekers door de tuinen. Dat gaf een tevreden gevoel, vooral omdat we niets dan positieve kritieken hoorden.
Je kan je indenken dat we de rest van het jaar iets minder intensief met de tuin bezig waren. Of het zou dan intensief genieten zijn van de herinneringen aan de opentuindag en genieten van de tuin zelf en zijn bewoners.
Steenrode heidelibellen en Houtpantserjuffer in de nazomer
Naar het eind van het jaar toe moest ik onder het mes. Er was een probleem met de knie. En daardoor was ik een tijdje thuis en kreeg ik het idee om tijdens die periode eens aan iets te beginnen dt al lang door mijn hoofd speelde. Ik wou een boek maken over onze tuin. Maar al zoekende en doende op het internet veranderde dat idee algauw in iets anders ... Misschien startte ik beter een blog over mijn tuin? En ik moest eigenlijk niet zo lang nadenken over een naam. Natuurlijk zou dat "De biodiverse tuin" moeten heten.
